Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Een vrolijke, te lange film over een lesbisch liefdesdrama

  •  
11-10-2013
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
71 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image
Cannes riep het lesbische liefdesdrama La Vie D'Adèle uit tot beste film op het moment dat in Frankrijk een bittere strijd woedde over het homohuwelijk
De Gouden Palm mag dan een chiquer imago hebben, in feite gaat het daar niet anders dan bij de Oscars. De winnaar wordt net zo zeer bepaald door groepspsychologie en politieke voorkeur als door kwaliteit. Het is geen toeval dat het lesbische liefdesdrama La Vie D’Adèle op het Filmfestival van Cannes werd uitgeroepen tot beste film, op het moment dat in Frankrijk een bittere strijd werd gevoerd over het homohuwelijk. De film is bovengemiddeld goed, maar beslist niet het meesterwerk wat men er in meent te zien.
La Vie D’Adèle is het relaas van de opkomst en neergang van de eerste grote liefde, waarbij de geliefden toevallig vrouw zijn. Homofobie en uit de kast komen spelen een rol, maar het zijn slechts bijzaken in het verhaal van Adèle, een introverte scholiere uit de suburbs van Lille, en Emma, een levenslustige kunststudente met bohemien achtergrond. De film concentreert zich op liefde in zijn puurste vorm. De scènes tussen de twee vrouwen worden lang uitgerekt. De camera registreert iedere blik, ieder gebaar, achter iedere zin schuilt betekenis. De emotionele klik en fysieke aantrekkingskracht zijn levensecht en invoelbaar.
In tegenstelling tot het wat tobberige Brokeback Mountain, is er in La Vie D’Adele een vreugdevol verhaal waarin veel geluk in de liefde te zien. Dat is de grootste kracht van de film. Veelbesproken is de langgerekte en niet-verhullende seksscène. Over dit soort scènes wordt snel nogal lacherig gedaan, maar als het goed uitgevoerd is – en dit is goed uitgevoerd – is het net zo mooi om te kijken naar cinema waarin twee mensen die van elkaar houden goede seks hebben, als een autoachtervolging of zwaardgevecht.
Met een speelduur van drie uur is La Vie D’Adèle te lang. Voor het grootste gedeelte is de lengte functioneel, maar als de tweede helft begint slaat de onrust toe. Met name talloze scènes op de kleuterschool waar Adèle werkt, voegen weinig toe. Met de beste wil van de wereld kon ik me niet onttrekken aan de indruk dat de regisseur te eigenwijs was om overbodige scènes er uit te knippen (kill your darlings heet dat in vaktermen). Door scènes lang op te rekken, ondergraaft de film ook zijn sterke punten. Aanvankelijk is de zinnelijke manier waarop de jonge hoofdrolspeelster Adèle Exarchopoulos met halfgeopende lippen in de verte staart nog interessant, maar op den duur begint het te voelen als een trucje. Vanuit politieke perspectief is La Vie D’Adèle niet bijzonder vernieuwend, maar vindt wel de juiste, optimistische toon in de normalisering van homoseksualiteit. De film had een sensatie onder jongeren kunnen worden, een mijlpaal van een generatie. Ik vrees dat de lengte een breed jong publiek zal afschrikken. Nu is La Vie D’Adèle vooral een film voor het kleinere arthouse publiek. Waar verder ook niks mis mee is.
Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film. Volg Bart ook op Twitter

Meer over:

opinie, lekker
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.