Eenheid en strijd

Het zal na deze bloednacht geen originele opmerking meer zijn: dit is het ‘nine eleven’ van Europa. Niet van Parijs. Niet van Frankrijk. Van Europa. Dertien elf 2015. Het is een rechtstreekse aanval op onze manier van leven, waarvan de grondslagen zijn vastgelegd in onze grondwetten en in de Europese Verklaring van de Rechten van de Mens. Niet voor niets is juist uitgaand publiek aangevallen, zijn de fans van een Heavy Metal Band gegijzeld. Fanatici hebben hun ongebreidelde haat botgevierd op mensen die niet willen leven volgens de bekrompen regels die zij zichzelf hebben opgelegd, met een vals en leugenachtig beroep op de wetten van God.

Dit is een vijand. Wij zullen deze vijand overwinnen. We zullen hem opzoeken waar hij zit. We zullen hem voor de rechter brengen als hij zich overgeeft. We zullen hem vernietigen als hij de wapens niet neerlegt. Wij zullen doorgaan tot de laatste is geëlimineerd. Wij zijn ooit partij geweest in een oorlog die pas zou eindigen met een onvoorwaardelijke overgave van de vijand. Dat is ons voorbeeld ter navolging. Dat moet de vijand ook duidelijk weten.

Geen “zie je wel” Wij kunnen deze strijd ook verliezen. Dat zal gebeuren als wij onderling slaags raken over wie deze aanslagen heeft mogelijk gemaakt. Als het publieke debat wordt overheerst door de “zie je wel”-roepers. Als we doorgaan elkaar te verketteren en uit te maken voor gutmenschen dan wel racisten. Als de goedkope volksmenners van welke politieke overtuiging dan ook het pleit winnen. Dan valt Europa uit elkaar en wordt de democratie geëlimineerd. Dat is ongeveer het doel van onze vijand. Die wil ons verdelen om ons vervolgens één voor één aan te vallen. De vijand hoopt dat wij onze samenlevingen uit angst laten verworden tot onleefbare politiestaten. Die zijn zwakker dan strijdbare democratieën.

Het antwoord op deze crisis is dan ook eenheid en een versterking van de Europese samenwerking. Dit is een reden te meer voor het vormen van een pan-Europese strijdmacht die is gespecialiseerd in het bestrijden van terroristen in ons eigen werelddeel en ook elders als zij van daaruit worden aangestuurd. Dat zal een dure liefhebberij zijn maar dat moeten wij er voor over hebben.

Rusland Eén vijand is genoeg. Europa moet een werkbare relatie met Rusland opbouwen. Ze hoeven elkaar niet aan het hart te drukken maar waar belangen parallel lopen, ligt samenwerking in de rede. Een oplossing voor Oekraïne is essentieel. Het beste lijkt een neutralisering van dat land volgens het model van Oostenrijk in de twintigste eeuw. Dat behoorde niet tot de NAVO en evenmin tot het oostblok. Het was tegelijkertijd een bufferstaat en een brug tussen deze twee machtsblokken.

Er komt nog een dure liefhebberij bij: een effectieve en efficiënte afhandeling van het vluchtelingenvraagstuk. Grappen zoals een brief, waarin een staatssecretaris zegt dat je een half jaar moet wachten voor je met iemand van de IND mag spreken, moeten onmiddellijk afgelopen zijn. Nood breekt wet en vooral de koorden van de beurs. Het hoort nu afgelopen te zijn met het doorgeven van de hete vluchtelingenaardappel op Europese congressen. Wij mogen van de politiek vastberaden actie verwachten. Er moeten onmiddellijk grote opvangkampen worden opgericht aan de Europese grenzen waar de schifting plaatsvindt. Geld speelt geen rol. Desnoods zetten we luchtbruggen in om de onderkomens en het bijbehorend personeel naar de grenzen van Europa te vervoeren. Het is het overwegen waard om uit strijdbare vluchtelingen een Syrisch bevrijdingslegioen te vormen. Met dat soort strijdmachten hebben de geallieerden in de twintigste eeuw goede ervaringen opgedaan.

Verdedigingsfonds Gelukkig heeft Nederland vijf miljard over, nu het belastingplan van Wiebes is mislukt. We zetten dat geld apart en stoppen het maandag in een speciaal verdedigingsfonds tegen terreur. Dat is het begin van onze herbewapening, niet tegen een conventionele vijand met keurige legers, tanks en drones, maar tegen deze guerilla, tegen deze stadsoorlog, tegen deze nieuwmodische, eenentwintigste eeuwse vijand.

Dit is niet alleen een oorlog van het bloed maar ook een oorlog van de geest. Onze levensbeschouwing staat tegenover die van onze vijanden. Vandaar dat Europa moet investeren in een groot offensief om onze waarden en onze manier van leven te propageren met alle beschikbare middelen, juist in de moedertalen van onze vijand. Wij kennen die talen te slecht: Arabisch, Tadzjieks, Berber, Pashtu, Urdu, Javaans, Indonesisch, Swahili, Haussa, enzovoorts.

Dit offensief is positief gericht. Het gaat om wie en wat we wél zijn. Het onderstreept onze pluriformiteit. Onze vrijheid. Ons beginsel om iedereen het recht te geven om zijn eigen idealen na te jagen. Het steekt onze geestverwanten overal ter wereld een hart onder de riem. Het brengt de weifelaars aan onze kant. Het overstemt de geluiden van onze vijanden. Wat onze vijand kan, kunnen wij beter. Besef wel: in de landen van onze vijanden is meer dan de helft van de bevolking vijfentwintig jaar of jonger. Verder: laat vrouwen tot vrouwen spreken als medemoeders en vriendinnen.

Lasten eerlijk delen Wij gaan moeilijke tijden tegemoet. De Europese burgers zullen zware offers moeten brengen om de kosten van de overwinning en de strijd à outrance om het op zijn Frans te zeggen, om die te betalen. Tegelijk is de kans reëel dat deze aanslagen een negatieve uitwerking hebben op het vertrouwen van investeerders en consumenten. Dan is het economisch herstel in de knop gebroken. Wij zullen de gevolgen daarvan moeten dragen en de lasten eerlijk verdelen zodat de rekening niet naar de gewone mensen wordt doorgeschoven, zoals dat bij de bankencrisis is gebeurd. Met neoliberalisme win je geen oorlog.

Alleen eenheid en vertrouwen in onze democratische waarden, in de mensenrechten, in de verzorgingsstaat, kunnen ons overeind houden. Het zijn de waarden van de Franse Revolutie. Het gaat om Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap. Het gaat om deze strofe uit een oud, bijna vergeten lied: 

Broeders, strijdt niet meer voor andrer twisten, Breekt de rijen! Hier is uw kamp! Gij die ons tot helden wilt maken, O, barbaren, denkt wat ge doet; Wij hebben waap’nen hen te raken, Die dorstig schijnen naar ons bloed.

Hasta la victoria siempre.

Beluister dit opiniestuk hier of luister naar Jean Ferrat

Volg Han ook op Twitter

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)