Eigenlijk niet

Dezer dagen is er ophef ontstaan over een Nijmeegse juwelier die geen Marokkaanse of Antilliaanse jongens meer in de zaak toelaat omdat hij al acht keer door hen is overvallen. Teringwoord trouwens dat ophef. Het is iets uit de eenentwintigste eeuw. Het is een woekerplant op de gifakker die ons Bataafs Arcadië heeft vervangen.

Als gevolg van zijn laatste confrontatie met criminelen zit de juwelier nu in een rolstoel en of hij daar ooit uitkomt, is nog maar de vraag. Er schijnt één klacht tegen hem ingediend te zijn door een antidiscriminatiebureau en dat stuurde als gevolg daarvan een bestraffende brief. 

Ophef

Mag de juwelier wel mensen op grond van hun uiterlijk en hun afkomst de toegang tot zijn winkel ontzeggen. Je hoeft over deze vraag niet zo lang na te denken. Tenminste als je de ophef opzij schuift en contact zoekt met je gezonde verstand dat onder de woekeringen op de gifakker van deze tijd nog steeds verscholen zit. Dat gezonde verstand gaan we nu met zijn allen opzoeken én gebruiken: volgens artikel 1 van de grondwet is discriminatie in Nederland verboden. Mag de juwelier dan zijn deur gesloten houden voor jonge mannen van Marokkaanse en Antilliaanse afkomst als hij door dezulken al acht keer is overvallen en misschien zijn leven lang ernstig gehandicapt blijft. Het antwoord luidt: eigenlijk niet.

Zaak gesloten, discussie uitgegaan als een nachtkaars: ophef loopt leeg als ballon.

Zo zal het niet gaan. Het is er de tijd niet naar. Toch zou de balsem van het ‘eigenlijk niet’ heel wat schrijnende wonden kunnen helen. Het houdt de norm in stand maar heeft begrip voor de juwelier en zijn bijzondere geschiedenis.