Elco Brinkman, de drugslord met de bijbel

Donderdagavond discussieerde Pia Dijkstra bij Pauw met Elco Brinkman over zijn suggestie om abortus uit het vergoedingenpakket te halen omdat de samenleving niet hoort op te  draaien voor de gevolgen van een avondje ondoordachte pret. Het was eigenlijk geen debat omdat  de grootste zoon van Stad aan ‘t Haringvliet steeds probeerde weg te duiken door het voorbeeld te verdrinken in een tsunami van andere: moeten gewonde voetbalhooligans de eerste hulp niet zelf betalen, net als de slachtoffers die vallen bij binge drinking? Et cetera. Enzovoorts. Alle pogingen om Brinkman bij het onderwerp te houden faalden, zelfs de terechtwijzingen van Pauw zelf.

Opa Brinkman Zo kwam niet aan de orde wat Elco Brinkman in de praktijk zal bewerkstelligen als hij zijn zin krijgt. Abortus wordt dan het privilege  van rijkeluisdochters. Opa Elco tast wel in de bus als zijn kleindochter zich als feut al te zeer heeft laten gaan. De meisjes uit de arme buurten zoals Rotterdam-Zuid zijn door armoe gedwongen om tienermoeders te worden, nagewezen door vrome kwezels zoals opa Brinkman, die hoofdschuddend de losheid van de zeden aan de kaak stelt en het gebrek aan discipline bij de heffe des volks.

Moet dan, vroeg Brinkman zich af, de overheid opdraaien voor de schade die verslaafden veroorzaken aan hun eigen lichaam? Wat betekende dat voor het draagvlak in de samenleving?

Toen kwam Pauw met een interessant detail: Elco Brinkman is jarenlang commissaris geweest bij Philip Morris. Dat bedrijf verdient miljarden aan nicotinisme, de verslaving aan tabaksproducten. De handel in tabak is legaal maar in principe is Elco Brinkman een voormalig handelaar in verslavende middelen. Hij is een drugslord, niet meer, niet minder. Mét de bijbel, maar dat maakt het alleen maar erger.

Een drugslord die préékt. Een drugslord die wijst op de zonden en de zedeloosheid van dat Babylon, de moderne grote stad. Een drugslord die mensen hun verslavingen verwijt. Een drugslord die geen genade kent met de gevolgen van onberaden beslissingen bij anderen, terwijl hij zijn zakken kon vullen dankzij de tienduizenden die jaarlijks onberaden besluiten om toch eens één keertje maar een sigaret te proberen.

En dan wordt het Spreuken 18: Als arme mensen om hulp smeken, lachen rijke mensen hen uit.

Daar gaf het optreden van Brinkman een treffend voorbeeld van.

Naschrift: De discussie bij Pauw ging over onderstaande passage in een interview dat Brinkman gaf aan het tijdschrift Christendemocratische Verkenningen:

Lees het hele interview hier.