En toen zat zijn hand opeens in mijn kruis

Ik loop in een zomerjurkje met blote benen door een mensenmassa in een café in Groningen. Het is druk en er wordt geduwd en gehannest om me heen. Mensen schuiven langs elkaar, een elleboog tegen een tiet, een bil tegen een buik. Niks verontrustend. Zo gaat dat als het druk is.

In een reflex geef ik de boomlange man een klap in zijn gezicht. Hij is zo onder invloed dat hij er nauwelijks iets van voelt. Verontwaardigd loop ik naar het personeel van het café. Ze beloven hem eruit te zetten maar ze willen eerst de beveiliger roepen. “Want het is een heel grote man.” Dat klopt. Een enge ook. Twintig minuten later zit de heel grote man nog steeds op zijn kruk, klaar om opnieuw toe te slaan.

Ik ben het zat en loop naar een ander personeelslid. “Er zit daar een man en die randt vrouwen aan. Waarom duurt het zo lang voor jullie hem eruit zetten?” De jongen geërgerd: “Jij moet even rustig doen, ik sta hier te roken.” Juistem. Als ik later de politie bel, zeggen ze dat ik een informatiegesprek krijg: “Om de consequenties voor jou in kaart te brengen als je echt aangifte doet.” Daarna moet ik verplicht twee weken bedenktijd uitzitten voordat ik aangifte mag doen.

Ondertussen zit de man nog steeds elke avond in een ander café op zijn kruk. Wachtend tot uw dochter langskomt.

Misschien heeft ze wel een zomerjurkje aan.

Deze column is eerder verschenen in Dagblad van het Noorden 13-06-2015

Cc-foto: James Jin (club op de foto heeft niets met dit opiniestuk te maken)