En we deden niets

We deden niets. We keken toe hoe ze voor onze ogen verdronk. We hebben gewacht tot haar lijkje aan zou spoelen op het strand. Toen hebben we haar gefotografeerd; haar broek drijfnat, het hoofd gekeerd naar de zee. Het leverde een mooi beeld op.

Als we nadenken over wat we zien springen de tranen in onze ogen. Het beeld van een dood kind gaat door merg en been. Het tart onze rechtschapenheid en druist in tegen de tolerantie die ons met de paplepel ingegoten is –en zo velen proberen te vergeten. 

We deden niets.

Er duikt een tweede kindje op. Een jongetje, zo mogelijk nog kleiner dan de engel uit de zee. Dode kinderen die het tij moeten keren, het moet; want het is verschrikkelijk. Als je niets zou doen zou je de naam mens niet meer mogen dragen, zo simpel is het.

En we deden niets.

We lazen in de krant dat een kwart van de gemeenten in Nederland asielzoekers op zouden willen vangen, een artikel geschreven met een bepaalde trots. Kijk eens aan, een kwart van alle gemeenten, dat is niet niks. 

We lazen over mensen die de naam mens geen eer aan doen. Mensen die ondanks alles met vingers wijzen naar een ander en vooral niet bij zichzelf te rade durven gaan. Wat ben ik bereid op te geven? Waar faal ik in wie ik ben? Waarom zou ik iets doen?

We deden niets.

We gingen naar de Albert Heijn en verbaasden ons over de pepernoten die in augustus al in de schappen liggen. We vergeten zo snel. Onze muurtjes zijn veilig, daar mag niet aan getornd worden. We zijn een introvert volk geworden. We gooien modder van links naar rechts, want binnen die kring rechtvaardigen wij onze wrok. Naar buiten treden is je kop boven het maaiveld uitsteken en dat doen we hier niet.

We doen niets.

En het is wachten tot er meer dode kinderen gefotografeerd worden omdat wij niets doen. Omdat wij het belangrijk vinden een identiteit vast te houden. De vraag is alleen welke identiteit willen we vast blijven houden? En beter, ten koste van wat?

Wie ben ik om dat te zeggen? Ik ben Bas en ik ben een gelukzoeker. Net zoals jij en u en hij. Wij zoeken allen het geluk, we dansen allemaal om dezelfde as van uren; wensend het morgen weer iets beter te hebben dan vandaag. 

cc-foto: Lorenzo Gaudenzi