Er komt een zitplaats vrij

Jarenlang heb ik in mijn jeugd gehoopt, gewenst en ach misschien ook wel gebeden om met de trein de wereld te zien. De komst van de tunnel onder Het Kanaal naar Engeland en de mythes rond de Oriënt Express waren de voedingsbodem voor mijn wensen. Bij aardrijkskunde ging het dan wel over de verschillende maten die er per land voor het spoor gehanteerd werden, maar een heilig geloof in de toekomst en treinen die gemakkelijk aangepast zouden worden voor de verscheidene sporen op het Europese vasteland gaven mij enorm veel hoop.

Europa werd één, grensovergangen werden grote stukken niemandsland, de reis zou veranderen. Mijn droom zou werkelijkheid worden. De trein, mijn heilige geloof in de trein zou terecht blijken, mijn reis zou werkelijkheid worden. Met een groot genoegen reis ik, in de dagen van mijn hoop, met de trein. Ik lees er boeken, talloze, ik luister er naar muziek, ik teken in een Moleskine poppetjes en portretten, ik schrijf er stukjes, ik slaap er, ik denk na en laat de rust over mij heen glijden.

Ik en mijn vertrouwen in de trein. Ik zie mijn naïviteit nu. Voorgelogen ben ik, door mijn eigen hoop. De wereld wordt niet kleiner naar ik had gehoopt, de wereld wordt groter en niet te bereizen. Althans niet met de trein.

Na mijn afstuderen is het bergaf gegaan met het Nederlandse treinwezen. Ik had de trein niet meer zo vaak nodig, mijn werk was op loopafstand en na mijn verhuizing werd ik verwezen naar de busverbinding tussen mijn werk en mijn huidige woonplaats. Dus de grootste ergernis is aan mij voorbij gegaan.

Niettemin kreeg ik de berichten door van vierkante wielen door bladval, preventief minder treinen omdat er een stormvoorspelling was, niet om kunnen gaan met een beetje sneeuw, koperdieven, bevroren wissels, overvolle treinen waar de hitte sommige misschien wel te veel werd, niet de mogelijkheid hebben om je blaas te kunnen legen.

Als ik alles op zou moeten noemen dan zou de NS het lachertje moeten zijn van het spoorwezen in de gehele wereld. De vergelijking met een onervaren zestienjarige uitzendkracht die weifelend zijn eerste stappen op de werkvloer zet doemt op. Het is een verschrikking en ik schaam me.

Toch is dat niet de reden waarom ik niet meer met de trein zal reizen, maar met de auto mijn wegen zal vervolgen. Het zijn simpelweg de kosten. Nu ik vandaag lees dat de kosten voor een treinkaartje naar België nog duurder worden dan dat ze al zijn, zeg ik mijn geloof op in de trein. Ik geloof niet meer in mijn reis door Europa met de trein. Ik neem het vliegtuig en ik ga naar het vliegveld met de auto.

Een bedrijf dat fout op fout op fout op fout op fout op fout op fout op fout op fout stapelt zou geen prijzen mogen verhogen of reistijden mogen verlengen. Ze zouden ontheven moeten worden uit hun functie en onder het gezag van de staat alles op orde moeten brengen. Ze zouden mensen uit de auto moeten trekken en een zitplaats aan moeten bieden. Een zitplaats die je tegen een fatsoenlijke prijs koopt, voor het uurtje dat je niet hoeft te remmen en te sturen en je wel gewoon met je smartphone kan pielen. Een zitplaats die niet gekocht hoeft te worden met de keuze van een zesendertig-tal abonnementen, maar gewoon simpel. De NS is geen zorgstelsel dat duurder en duurder dient te worden, de NS hoeft geen kerosine te kopen en plekken op een vliegveld te huren, de NS is geen telecombedrijf dat middels verscheidene abonnementen zout in onze ogen zou moeten strooien. De Nederlandse Spoorwegen zouden het volgende moeten doen: Een treinreis aan moeten bieden tegen kostprijs, niet alleen in Nederland, maar ook voor de reizen naar België en Duitsland. Zulks zijn ze de reiziger en de Europeaan verplicht.

Want laten we eerlijk zijn, een retour België met de trein, dat hoeft toch niet zo veel te kosten.