Erkenning van Palestina is niet complex

In Nederland kennen we een ‘bezettingslobby’, een lobby die Israël de hand boven het hoofd houdt, wat het ook uitspookt, en die even gretig Palestijnen kapittelt, wat zij ook doen of laten, schrijft Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid. Zij lobby’t tegen een ‘eenzijdige’ (zonder fiat van Israël) erkenning van Palestina en spreekt continu van een ‘complex’ probleem. Hamburger neemt deze twee woorden uit het bezettingsjargon onder de loep.

Israël handelt in de ogen van deze lobby altijd ‘noodgedwongen’, ‘in reactie op’ en ‘uit zelfverdediging’. Israël loopt over van de goede bedoelingen, helaas ‘miskend’ door anderen. Palestijnen saboteren die ‘goede bedoelingen’ en ‘maken van elke mug een olifant’, gedrag dat door de lobby wordt aangeduid met de term ‘Pallywood’. Palestijnen als acteurs in door henzelf geregisseerde B-films, zo ziet de lobby bij voorkeur de menselijke wanhoop ten gevolge van bijvoorbeeld de bombardementen op Gaza. De Palestijnse autoriteit ‘probeert voortdurend zonder er iets voor op te geven, zijn zin te krijgen’ beweert de lobby, negerend dat de Palestijnen 78% van hun het historisch mandaatgebied hebben opgegeven ter wille van Israël. De Palestijnse Autoriteit handelt zo niet met verkapt terroristisch oogmerk, dan tenminste ‘eenzijdig’. En, zo laat de lobby niet na te benadrukken, wij ‘in het Westen’ moeten niet naïef zijn en ons niet door ‘de Palestijnen en hun vrienden op sleeptouw laten nemen’: de ‘eenzijdige erkenning van Palestina’ is uit den boze.

‘Eenzijdig’ is momenteel wel het door de lobby meest geliefde en meest gebruikte pejoratief, voor elk standpunt dat afwijkt van het hare. Ook ‘complex’ scoort hoog in het jargon van de bezettingslobby.

De ‘specialisten’

Laten we voor een keer man en paard noemen: in Nederland gaat het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) voorop, enkele christelijke partijen laten zich niet onbetuigd en de PVV al helemaal niet. Sommige websites zoals die Ratna Pelle en haar handvol sidekicks, ontlenen voor de helft hun bestaansrecht aan alles wat ‘Palestijns’ is of lijkt, in een kwaad daglicht te plaatsen. De andere helft van de Pelle-site bestaat voornamelijk uit non-nieuws uit en over Israël.

Het Israëlisch-Palestijnse conflict is zo ongelooflijk ‘complex’ zegt CIDI-directeur Esther Voet, je moet wel een specialist op alle fronten zijn om te begrijpen hoe het zit. De lobby beschouwt zichzelf graag als die specialist, die zich inbeeldt het eindoordeel te kunnen geven. Wie ‘een andere mening heeft, bedrijft  ‘symboolpolitiek’, is altijd ‘naïef’ of domweg ‘simplistisch’, of zelfs ‘onverantwoord simplistisch.’

Maar wat is er ‘complex’ aan de analyse dat de militaire bezetting door Israël ontaard is in een militaire dictatuur, in de stille verdrijving van een deel van de Palestijnse bevolking en in land- en rechtenroof, waardoor na verloop van decennia zo’n bezetting elke legitimatie en legitimiteit verloren heeft? Wat is er ‘complex’ aan de oplossing –om die bezetting en alles wat er mee samenhangt, op te heffen? Het is enkel de politieke onwil van opeenvolgende Israëlische regeringen zich uit Palestina terug te trekken, die de bezetting een schijn van complexiteit verleent. Het terughalen van de kolonisten, en het afbreken of overdragen van de illegale nederzettingen zal zeker wat voeten in de aarde hebben, maar Israël heeft de bezetting willens en wetens in gang gezet, uitgebreid, gefaciliteerd, gefinancierd en wettelijk en anderszins verankerd en verweven met de eigen samenleving binnen de grenzen van 1967: welk land anders dan Israël moet die bezetting, complex of niet, ontmantelen, en daarna op de blaren zitten? Andere landen hoeven de door Israël zelf in het leven geroepen vermeende ‘complexiteit’ op geen enkele wijze in hun afwegingen te betrekken, en de Palestijnen wel als allerlaatste.

Complex verklaren is een dooddoener voor oplossingen

‘Het Israëlisch-Palestijnse probleem is zo complex’, is daarmee de laatste strohalm van degenen die de schijn ophouden mee te denken met de voorliggende oplossingen, die belijden ‘voorstander te zijn van een twee-statenoplossing’ (CIDI) maar die oplossing blijkens hun daden afwijzen. In stilte omarmen zij een andere agenda, samen te vatten als: Groot Israël, ten koste van Palestina.

Terug naar ‘eenzijdig’. De bezettingslobby meende voorheen dat het ‘eenzijdig’ zou zijn als de Palestijnen zelf hun staat zouden uitroepen, zonder het fiat van Israël. Dat was op zich al een wonderlijke opvatting –heeft Israël soms het laatste woord over de staatsvorming van een andere natie?- maar ook historisch is het een ongerijmdheid. ‘Eenzijdig’ was allereerst het uitroepen van de staat Israël in 1948. Eenzijdig –en hoe!- is ook de almaar voortgaande joodse nederzettingenbouw, en de bezetting en alles wat daarmee samenhangt. Eenzijdig was de weigering van Israël om vijf jaar na de Oslo-akkoorden in 1993 gevolg te geven aan de afspraak dat de Palestijnse staat er zou komen. Eenzijdig was de pertinente weigering van Israël en Amerika om na de twee jaar dat het zogeheten Fayyad-plan ten uitvoer was gebracht, dat volgens de IMF en de Wereldbank aantoonde dat Palestina de economische en institutionele onafhankelijkheidstoets met goed gevolg had afgelegd,  de onafhankelijkheid van Palestina toe te staan. Eenzijdig zijn de ‘straf- en dwangmaatregelen’, zoals het tegen alle afspraken in inhouden van belastingopbrengsten, die de Israëlische regering de Palestijnse Autoriteit meent te kunnen opleggen als iets haar onwelgevallig is. 

Israël maakt zich zelf schuldig aan eenzijdigheid

‘Eenzijdig’, want geenszins onvermijdelijk waren zeker tot 2006 de oorlogen die Israël heeft gevoerd, met uitzondering wellicht van die in 1948. Het resultaat van weloverwogen agressie, gebrekkige besluitvorming of slecht doordachte conflictbeheersingsstrategie, schrijft Zeev Maoz voormalig hoofd van het Israëlische Jaffee Centrum voor Strategische Studies. Waarom zouden de vier grootschalige aanvallen door Israël vanaf 2006, op Libanon en drie maal op Gaza, daar een  uitzondering op zijn? Welk land was amper te weerhouden van een eenzijdige ‘preventieve luchtaanval’ op Iran? Eenzijdig is ook het recente wetsvoorstel, gesteund door premier Netanyahu, om Israël te herdefiniëren als in de eerste plaats een joodse staat, in plaats van primair als een democratische rechtsstaat. Daarmee gepaard gaat de onvermijdelijke tweederangs status van de niet-joodse twintig procent van de Israëlische bevolking. Van geen land kortom, kan Palestina beter leren wat ‘eenzijdig handelen’ inhoudt, dan van Israël.

Door honderdachtendertig landen is Palestina erkend. Nu alsnog de erkenning, waar Palestina de VN en derden-landen om verzocht heeft ‘eenzijdig’ noemen? Ja, zo redeneert de bezettingslobby, pas als Israël Palestina zou erkennen, als Palestina -Wanneer? Met St. Juttemis?-  slaagt voor het examen dat Israël het wenst af te nemen, dan pas zou er van ‘eenzijdigheid’ geen sprake meer zijn. Hoe ver wil de bezettingslobby, na het internationale recht, nu ook de logica nog oprekken?

Erkenning Palestina verre van eenzijdig

Niets is eenzijdiger dan het ritueel gebruik van de woord ‘eenzijdig’ voor andere opvattingen en voor de door Palestina gezochte erkenning. Niets is simplistischer dan het gebruik van het woord ‘complex’ om de situatie tussen Israël en Palestina mee te ‘duiden’.

De erkenning van Palestina, wel verre van ‘eenzijdig’, trekt nu juist een eenzijdige situatie recht die bestaat sinds 1949, toen de VN Israël aanvaardden als lid, maar nalieten om daarna Palestina te erkennen en toe te laten. Het is nu 2015: de Palestijnen hebben lang genoeg gewacht. Daarom: Minister Koenders, trek decennia van ongelijkheid recht en erken Palestina: NU. Geef de Palestijnen de plaats onder de zon die hun historisch en rechtens toekomt: steun hun streven volwaardig lid te worden van de VN en haar instellingen, en deelgenoot te worden in internationale verdragen. Dat schept voor de Palestijnen niet alleen rechten, maar ook zware verplichtingen. En: een levensvatbare Palestijnse staat, als gelijke en volwaardige opgenomen in de internationale statengemeenschap, biedt Israël de veiligheid die het zegt na te streven, ‘veiligheid’ die het tot nu toe vooral eenzijdig opeist voor zichzelf, en gebruikt als excuus om niet vooruit te willen en Palestina geleidelijk te annexeren en met haar bewoners op te lossen in de geschiedenis.