Europa kan van Arabische landen leren

Zes Arabische landen – Bahrein, Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Egypte en Jemen – hebben begin juni alle betrekkingen verbroken met Qatar omdat deze Golfstaat, in de woorden van het Saoedische staatspersagentschap SPA, “verschillende terroristische en sektarische groeperingen heeft omarmd die de stabiliteit in de regio bedreigen, waaronder de Moslimbroederschap, Islamitische Staat en Al-Qaeda”. Natuurlijk dit is niet de enige reden waarom ze Qatar beschuldigen. Een andere reden is de politieke band tussen Qatar en Iran. Vluchten naar Doha zijn opgeschort en onderdanen van Qatar hebben bevel gekregen te vertrekken. Saoedi-Arabië heeft ook zijn landgrens met schiereiland Qatar gesloten.

Maar wat doet NAVO-lid Turkije? Het stuurt als tegenreactie 5.000 militairen naar Qatar als bescherming tegen Saoedi-Arabië. Turkije, dat heel graag lid wil worden van de EU. Een land dat jaarlijks geld krijgt van de EU voor hervormingen, waaronder het verbeteren van de mensenrechten en beschermen van de persvrijheid. Een land dat jaarlijks 6 miljard van de EU krijgt om de vluchtelingen uit Syrië tegen te houden, zodat ze niet naar Europa komen. Een land dat middels zijn lange arm in Europa, ook in Nederland, met zijn volgelingen mensen bedreigt, intimideert en wijken onveilig maakt. Dat Turkije steunt openlijk een land dat beschuldigd wordt van steun aan extremisten en terroristen.

Turkije bombardeert Koerdische strijders die vechten tegen ISIS, de terreurgroep die meerdere grote en gruwelijke aanslagen heeft gepleegd in EU-landen. Het is al vaker bewezen dat al die terroristen via Turkije afreizen naar Europa en hier vervolgens aanslagen plegen op onschuldige kinderen, vrouwen en mannen.

Ook binnenlands schuwt de Turkse regering het geweld en de onderdrukking niet. Na de ‘mislukte staatsgreep’ op 17 juli 2016 pleegde Erdoğan zijn eigen coup. Ik kan moeilijk zeggen dat de Gülen-beweging of het Erdogan-regime achter de staatsgreep zat, want daarvoor heb ik onvoldoende informatie. Wat wel bekend is, is dat de Gülen-beweging Erdogan en zijn regering beschuldigt van de staatsgreep en Erdogan weer op zijn buurt Gülen-beweging beschuldigt. Osmanli’da oyun bitmez, zoals een Turkse uitspraak luidt: in het Ottomaanse rijk kom je valsheid niet tekort. Want opvallend was en is dat Erdogan de mislukte staatsgreep als excuus gebruikt om zijn tegenstanders monddood te maken. Honderden journalisten en meer dan vijftigduizend burgers zitten vast zonder proces. De Koerdische politicus en HDP-leider Selahattin Demirtas zit al maanden samen met zijn vrienden opgesloten. Journalisten zoals Can Dundar en alle anderen zijn niet meer veilig in Turkije. Recent is er weer een parlementariër van de oppositiepartij CHP gearresteerd. Turkije is allesbehalve democratisch. Het land is enorm geïslamiseerd.

Met zijn noodtoestand heeft Erdoğan het hele land gegijzeld en in een open gevangenis veranderd. Hij heeft EU-landen meerdere malen uitgemaakt voor met fascisten en racisten. Turkije gijzelt buitenlandse journalisten en honderden EU-burgers van Turkse afkomst mogen Turkije niet verlaten.

In dit opzicht kan de EU leren van de Arabische landen. Wil de EU, liefst met Nederland voorop, oprecht de oppositie in Turkije helpen dan moet het per direct alle contacten met Erdoğans regime verbreken. Een economische boycot, een wapenembargo en het stoppen van het overleg over EU-lidmaatschap en visumvrij reizen van Turken naar Europa. Door nu serieuze actie te ondernemen kan de EU de schade in en door Turkije beperkt houden. Morgen kan het te laat zijn.