Europa dreigt in te storten

Met de verkiezingsuitslag van Italië op zak, begint voor Europa een geheel nieuwe uitdaging. Niet langer is het de oude zittende macht die het spel bepaalt, maar nieuwe onbekende gezichten. Daarmee verliest Berlijn een belangrijk aanspreekpunt en komt de Europese toekomst op scherp te staan.

Met angst en beven keek Berlijn naar de Italiaanse verkiezingen. Nee geen Berlusconi maar Monti was het advies. De Italiaanse kiezer ging echter nog een straatje verder. Beppe Grillo. De voormalig accountant en comedy acteur die korte metten wil maken met de corrupte Italiaanse politiek maar ook met een hartgrondige afkeer aan de huidige Europese instituties.

Maar ook in Spanje hangt het bestuur aan een zijden draad. De immense bezuinigingen, de werkeloosheid die absurde vormen heeft aangenomen, dreigt Spanje te splijten. De protesten worden groter, feller, gewelddadiger. Spanje kan eigenlijk niets meer hebben.

In Nederland is het nog relatief rustig, maar met opnieuw 4 miljard aan bezuinigingen voor de deur, zullen er moeilijke tijden aanbreken. De afgekondigde bezuinigingen voor 2013 moeten nog deels doorgevoerd worden. En als de bezuinigingen van 2014 daar nog eens bovenop komen, zal de zwakke coalitie mogelijk bezwijken. Samsom en Rutte hebben het belang van de Eerste Kamer schromelijk onderschat. Ook hun totale gebrek aan visie, het knutselwerk van zes weken, breekt hen nu op.

En waar blijft Europa dan? In 2014 zijn er ook verkiezingen voor het Europees parlement. In zwaar economisch weer, is het hoogst waarschijnlijk dat grote groepen kiezers de flanken gaan opzoeken. En naarmate Europa instabieler wordt, werkelijk transparante besluitvorming uitblijft en de huidige politieke leiders de hete aardappel maar voor zich uit blijven schuiven, komt ook Angela Merkel in de problemen. In eigen land staat ze al zwaar onder druk. De Duitse kiezer begint er genoeg te van te krijgen dat Duitsland elke keer de kar moet trekken en Europa overeind houdt.

Het is het resultaat van jaren bijzonder slecht politiek leiderschap, zoals de VVD en het CDA in Nederland de afgelopen jaren hebben laten zien. Belangrijke dossiers, zoals woningmarkt, werden jarenlang onder in de la gestopt. Innovatie en onderwijs bleven het zorgkindje. Een beleid op het zorgdossier dat niet leidde tot verbetering maar alsmaar oplopende kosten. Het is korte termijn politiek, gedreven door electorale belangen. En nog altijd, ook met de PVDA, heeft de politiek nog altijd niet haar lesje geleerd. De Europese economie blijft het slecht doen, ondanks alle incidentele lichtpuntjes. Economen, IMF, CPB, ECB waarschuwen keer op keer en manen de politiek om nu eens de problemen werkelijk aan te pakken. Maar wantrouwen en electorale angst houdt de politiek gevangen. Het is als een prisoners dilemma.

Dit stuk is overgenomen van de website van Hans Groen.