Euthanasie in de Efteling

Binnenkort verschijnt het boek ‘De Duitsers zijn uitgeschakeld’, een verzameling autobiografische verhalen van de Tinkebell, die eerder met haar kattentas en hamsterbollen felle reacties uitlokte. Op Joop de komende tijd voorproefjes van dit nu al opmerkelijke boek.

Wanneer je eerst een nacht in het hotel slaapt, mag je de volgende dag een half uur vóór de ‘normale’ gasten naar binnen. Daarnaast enter je het park via de achteringang, dus met een beetje geluk kom je dan het eerste uur nog bijna niemand tegen. We deden dit vaker, Boy en ik. Het liefst een paar keer per jaar: Een dag het park in, hotelovernachting, en dan nóg een dag het park in. De weg in het sprookjesbos, die konden we dromen en ik lig nog altijd graag in het gras langs het Sint Nicolaasplein.

De Efteling was een plek waar je, als je alle schoolreiskinderen en verveelde pubers weg dacht, je in een soort oase waande. Een plek waar alles altijd goed was.

Oke, niet alles. Zeker niet meer nadat ik was gestopt met vlees eten, want dan moet je het in dit paradijselijke oord doen met poffertjes en niet goed doorgebakken friet. (Toen ik nog wel vlees at, had je in ieder geval nog de overdaad aan broodje Unox kramen, wat het smakeloze restaurant eten in het park een beetje compenseerde)

Kortom. Een omgeving waar ik altijd helemaal tot rust kwam. Geen ellende. Sprookjes.

We liepen door een smal paadje achter het spookslot. Het was zo’n paadje wat je moest kennen, want de meeste mensen liepen over het brede aangelegde pad enkele meters verderop.

Je waande je er in een natuurlijke omgeving.

Het spookslot staat dicht bij de ingang, dus het moet al ergens tegen de middag zijn geweest toen we daar al slenterend genoten van rust en zon. Ineens hoorde ik een zacht gepiep. Met een blik op de grond ontdekte ik een baby vogeltje, hulpeloos krijsend. Waarschijnlijk ergens uit een nest gevallen, het arme dier. Na nadere inspectie ontdekte ik een enorm gezwel op de borst van het beestje, bijna zo groot als het hoofd.

Agossie, en dat in de Efteling!

Boy en ik besloten dat er professionele hulp aan te pas diende te komen en togen naar een van de Efteling informatie- en hulp punten. We deden ons verhaal en een aardige meneer liep met ons mee. Bij het piepende dier aangekomen zei hij op vriendelijke toon, terwijl hij een stevige stok opraapte: “Kijk maar even de andere kant op”…

Met een grote klap sloeg hij het vogeltje dood.

Lees ook:  ‘Wilt u uw aangifte nog een keer doen of wilt u het hier bij laten?’

De Duitsers zijn uitgeschakeld en andere waargebeurde verhalen beleefd en verteld door een meisje met de zelfbedachte naam TINKEBELL.

Hoe je aangestaard kunt worden door een muis met een feestmuts op. Welke types tegenwoordig kaas maken. Mannen die vermeden moeten worden om de viezigheid op hun piemel. Hoe je aangeklaagd kunt worden door depressieve hondenbezitters. Waarom je een psychiater ook preventief kunt bezoeken. Over Boy. Over niet opgegeten boterhammen. Over alleen zijn. En ook: Wat hamsters, politiek en portretschilderkunst met elkaar te maken hebben..

Volg Tinkebell ook op Twitter