Even bellen met Dion Graus

Vanmorgen werd ik wakker met de teleurstellende conclusie dat Nederland een stuk minder vriendelijk is dan ik eerder dacht. Dat kennelijk een groot deel van onze bevolking niet voor de buurman of gewoon voor de medeburger stemt, maar vooral voor zichzelf.

Dat een groot deel van onze bevolking niet stemt om dingen beter te maken of soms zelfs te houden. Nee, een groot deel van onze Nederlandse bevolking stemt tégen. Tegen Marokkanen en Den Haag, tegen het establishment in Amsterdam en vooral, overal, tegen het idee van handelen naar een land (-een wereld) in een financiële crisis.

Wanneer mensen zelf geraakt worden in hun baan, in zorg of wanneer ze angst hebben iets te verliezen, verliezen ze daarmee, als sneeuw voor de zon, een stukje empathie. Het gaat niet meer om hoe we het met zijn allen moeten rooien als samenleving. Het gaat vooral nog over: Wat is het beste voor mij ?

Gisteren, zo rond de middag, sprak ik in Amsterdam iemand die D66 ging stemmen omdat hij, wonend in het hartje van Amsterdam aan de gracht, vond dat de gemeente hem en zijn vriendin straft voor het feit dat ze allebei een auto hebben. ‘Ik wil minder parkeergeld betalen en twee auto’s voor de deur kunnen stallen’ ‘Pardon? Je ziet toch zelf dat dat niet kan? Dat deze stad daar simpelweg niet op is gebouwd?’ ‘Kan me niet schelen. Mijn vriendin heeft een goede baan en ze werkt hard, dus we hebben gewoon recht op die parkeerplekken’

Thuisgekomen belde ik PvdA-leider Pieter Hilhorst om te vragen waar ik nog kon helpen. Ik volg de gemeentelijke politiek op de voet en ga zelfs zo ver dat ik voor de lol bijna alle raadsvergaderingen bekijk. Jan Paternotte, de lijsttrekker van D66 in Amsterdam is een man die feiloos de ‘waarheid’ naar zijn hand kan zetten. Door context weg te laten of woorden nèt een beetje te veranderen, weet hij altijd alles positief te draaien voor zichzelf en – vooral – heel negatief uit te laten pakken voor de tegenstander (over het algemeen de PvdA).

Je zou kunnen zeggen dat dat nu eenmaal zo gaat in de politiek, maar het is en blijft liegen en draaien, en daar hou ik niet van. Sterker nog: Ik vind dat gevaarlijk. Zeker wanneer kampioenen in dat liegen en draaien ineens de macht krijgen over een stad waar ik zo veel van hou.

Een half uur later had ik me aangesloten bij het PvdA canvas-team. Met een grote club hebben we nog een aantal uren, met een grote bos rozen in de hand, bij heel veel mensen thuis aangebeld. De wijk waar we liepen was een achterstandswijk in Amsterdam West en alleen al door te luisteren naar alle verhalen die mensen ons vertelden bleek hoe erg belangrijk het was dat de stad een sociale stad zou blijven. Dat deze mensen last zouden hebben van bezuinigingen op armoedebeleid en de grote vermindering van het aantal sociale huurwoningen. Dat het belangrijk is om de stad een gemengde stad te laten zijn. In kleur en inkomen.

Ik ken Pieter Hilhorst al lang en heb me afschuwelijk geërgerd aan de bash-campagne vanuit het Parool. Op een gegeven moment, dat duurde zeker anderhalve maand, stond er dagelijks gemiddeld meer dan 1,5 ‘Pieter Hilhorst bash-artikel’ in die krant. Zelfs wanneer hij duidelijk goede dingen deed wisten ze nog koppen boven de stukken te plaatsen die hem door het slijk haalden. Kennelijk hoopte het Parool zo erg op een nederlaag dat ze die maar alvast beschreven. Maak je eigen nieuws, daar zijn tegenwoordige meer kranten goed in. Dat Pieter Hilhorst nog maar een aantal maanden daarvoor was genomineerd als Beste Politicus in de stad was zo vergeten. De lezer wil schandalisering, en schandalisering zal de lezer krijgen. Het is immers een moeilijke tijd voor kranten.

Het echte verhaal over de fout bij de Dienst Belastingen waarbij honderd maal het bedrag werd uitgekeerd dat ze hadden moeten uitkeren aan de armste mensen in de stad bleef zwaar onderbelicht. Zelfs toen alle partijen, zelfs D66 met de draaiende Paternotte, rijkelijk toegaven dat niet Hilhorst, maar juist de belastingdienst schuld had en het onder verantwoordelijkheid van Hilhorst’s voorganger viel, leverde dat niets meer dan een mini-artikeltje op. Met natuurlijk alsnog een negatieve frame in de kop. Dat juist Hilhorst de politicus is die verantwoordelijk was voor het terughalen van bijna al dat geld en ook nog in een absurd kort tijdsbestek was kennelijk ook niet heel interessant.

Op het partijcongres van D66 werd zelfs, ondanks dat iedereen allang wist dat het anders lag, nog een keer door Paternotte herhaald hoe Hilhorst 188 miljoen weg had gegooid. Liegen heet dat. En smerig vind ik het.

En dan als 30-jarige corpsbal gaan vertellen dat jíj de financiën wel even op orde zal brengen. Hij kan zó goed liegen dat mensen er gisteren massaal zijn ingetrapt.

Een trieste zaak. Vind ik.

En er is nog meer triests.

De uitspraken van Geert Wilders. Of erger nog: Het anderen iets afschuwelijks laten schanderen: ‘Minder Marokkanen!’

Afgelopen zomer maakte ik een film over fosfaatproblematiek en voor die film interviewde ik Dion Graus van de PVV. Dion is, zo heb ik gemerkt, een goedzak die zich vooral bezighoudt met het welzijn van de diertjes. Als dat goed is geregeld dan kan de rest hem allemaal een stuk minder schelen. We hebben na mijn film contact gehouden en zo nu en dan spreken we elkaar. In die gesprekken wist ik hem al eens te raken met mijn verhalen over vluchtelingen in de Vluchtkerk. Dion is een man met een groot hart van wie ik geloof dat hij het zo kwaad niet bedoelt.

Dus ik belde hem, vanuit de zaal waar de campagnevoerders van de PvdA de uitslag afwachtten. Hij bleek jarig, maar dat deed er niet toe.

“Lieve Dion, ik weet dat jij het afschuwelijk vindt om mensen pijn te doen of te kwetsen, wil je mij alsjeblieft beloven dat je publiek afstand doet van de woorden van Geert?”  vroeg ik hem. 

“Nee, maar het is echt een feit dat onder allochtonen veel meer criminaliteit is” antwoordde hij. “Lieve Dion, je hebt het over mensen met een Nederlands paspoort. Dit zijn geen allochtonen, dit zijn Nederlanders en je kwetst deze enorme grote groep mensen extreem met dit soort uitspraken. Kan je niet gewoon zeggen dat je minder criminaliteit wil?”

“Ja, dat is natuurlijk ook wat Geert bedoelt maar veel van die criminelen die hebben een dubbel paspoort dus die kunnen we uitzetten, met Nederlandse mensen kunnen we dat niet.”

“Oké, maar dan moet je daar toch niet naar verwijzen? We zijn toch beschaafd hier? Zou je alsjeblieft afstand willen doen van de uitspraken van Geert en wil je me beloven dat je nooit meer hele bevolkingsgroepen wegzet als criminelen? Dat is zo kwetsend en zo enorm contraproductief!” “Ja, maar ik weet dat Geert het anders bedoelt, hij bedoelt het Marokkaanse straattuig en daar ben ik het gewoon mee eens, maar het is niet mijn portefeuille, dus ik zeg daar ook niets over.”

“Dus je doet afstand?” “Nee, want wat hij bedoelt, keiharde aanpak voor Marokkaans straattuig, daar sta ik als fractiegenoot en burger juist volledig achter.”

“Maar kan je me beloven dat je nóóit, nóóit, nóóit dingen zal zeggen waarmee je grote groepen mensen zeer doet?” 
’Het is niet mijn bedoeling om mensen zeer te doen die niets verkeerds doen, ik wil gewoon dat die criminelen worden aangepakt”

“Oké, Dion, ik hoop dat je dat dan voortaan anders wil en kunt zeggen, want minder criminaliteit daar zijn we het altijd allemaal over eens, maar ik hoop ècht, ècht, dat je nooit dit soort uitspraken zal doen en altijd genuanceerd blijft want deze uitspraak van Geert is meer dan kwetsend voor heel veel mensen.”

We spraken af om binnenkort weer eens te lunchen en er over door te praten.

Vandaag probeer ik me te focussen op alles wat constructief kan zijn. Niet schreeuwen, niet boos zijn, niet tégen de wereld zijn. Maar koffie drinken met Dion, who knows wat dat kan veranderen.

Praten met iedereen die boos is en gauw maar weer de straat op met grote bossen rozen omdat ik gisteren heb gemerkt dat mensen daar soms ineens een beetje blij van kunnen worden. Zeker niet perse om de PvdA (ik ben lid van 7 partijen en daarmee dus absoluut niet partijgebonden) m aar gewoon iets aardigs en iets positiefs. Zo’n bloem en een beetje zorg er voor, en oprechte interesse in mensen. Daar zit het opbouwende. Ik wil die vriendelijkheid terug.

Ondertussen is Pieter Hilhorst opgestapt en moet ik daar een beetje van huilen. Als er iemand – íemand – is die op inhoud het grote sociale verschil voor mijn stad had kunnen maken, dan is het deze fantastische, mooie, eerlijke, intelligente, oprechte, bevlogen, betrokken en geëngageerde persoon.  Misschien is Pieter Hilhorst wel te goed voor de politiek. Dat schijnt te kunnen.

Ik heb een kater. En ik heb niet eens iets gedronken.