Extreem gevaarlijk

Zondag kopte de Britse krant The Sunday Telegraph in chocoladeletters dat de Britse regering plannen heeft voor het uitbreiden van haar bevoegdheden om zo moslim-extremisme tegen te gaan. Of zoals het veel stoerder klinkt in het Engels: een heuse ‘crackdown’!

Toch kan de burger, gevoed door een overkill aan angstaanjagende krantenkoppen uit verschillende hoeken de laatste tijd, begrip opbrengen voor de maatregel. In de comments lijken Britten dan ook voornamelijk te positief te reageren. Ook in Nederland juicht Geenstijl dat de ‘haatbaarden eindelijk worden aangepakt’. Maar in realiteit ligt het toch net wat gecompliceerder, doet het wetsvoorstel vermoeden.

In het voorstel staat namelijk dat het doel is “to eliminate extremism in all it’s forms”. Op zich een beetje vage terminologie, want wat is precies ‘extreem’? Toen ik in de 90’er jaren vegetariër werd, vonden veel mensen dat nogal extreem. Maar tijden veranderen. Tegenwoordig hoor je er niet meer bij als je niet op z’n minst veganist of gluten-intolerant bent. Persoonlijk vind ik bijvoorbeeld mensen die drie keer per dag douchen vrij extreem. Ook mensen die elke dag twee uur sporten zou je kunnen betichten van extreem gedrag. Of van die kennisjunkies die na hun 4e bul voor een 5e studie kiezen. Om nog maar te zwijgen van de weirdo’s die in het weekend graag latex pakjes aantrekken. Extreem!

Met wat goede wil en inachtneming van het gemiddelde gedrag van de zogenaamde ‘normale’ burger, kun je al deze, op zich onschuldige, activiteiten benoemen als niet veelvoorkomend gedrag. Een uitzondering dus van mensen die zich ergens aan het uiteinde van een spectrum begevend. Een extremiteit.

Omdat de Britse regering zelf ook wel ziet dat de omschrijving natuurlijk veel te vaag is om die te kunnen handhaven als wet, specificeren ze het gelukkig wat. Verderop in het artikel valt te lezen: “It’s not ‘primarily’ against terrorism, but against LEGAL behaviour causing social division”.

Oh ja, fijn, dat verduide… uhhh… huh?

Niks ‘war on haatbaarden’ dus. Zoals een twitteraar opmerkte, Justin Bieber concerten creëren ook ‘social division’. En inderdaad, dat doen ze. Hoewel je er nog veel meer leuke grapjes over kunt bedenken, is dit toch wel een vrij zorgwekkende wetswijziging. Zoals het er nu staat is het een voorstel tot het criminaliseren van willekeurig, niet-crimineel gedrag.

Laat ik nou net een hekel hebben aan extreem vage en multi-interpretabele wetsvoorstellen. Groot-Brittannië zet hiermee de deur wagenwijd open voor het potentieel vervolgen van…. Nou ja, van iedereen wie ze niet aanstaat. Zelfs buitenlandse bezoekers moeten passen binnen de ‘British values’, of er wordt hen geen visum gegund. En laten we eerlijk zijn, wie, behalve de Britten zelf, houdt er nou van marmite of erwten met muntsaus?! Niemand, dat is wie.

Ook in de Britse opvatting om vrijheid van meningsuiting af te schaffen op 80(!) procent van de universiteiten, kan ik me niet bepaald vinden. Om nog maar te zwijgen van de spionage-praktijken van GCHQ of de inperking van de gezondheidszorg NHS. Het bespioneren van – en niet zorgen voor – je medemens druist nou eenmaal totaal in tegen menigeen’s ‘waerden en normen’, en daar hoef je volgens mij niet eens moslimextremist voor te zijn. Maakt dat je dan een geschikte kandidaat om de toegang tot het eiland geweigerd dan wel vervolgd te worden?

Waar het wetsvoorstel nu genoemd wordt als wapen om bijvoorbeeld homofobie tegen te gaan, werd de legendarische informaticus Alan Turing (van de Turing-test) in 1952 nog chemisch gecastreerd door het Britse koninkrijk wegens ‘homoseksuele handelingen’. Liefde voor iemand van hetzelfde geslacht druiste tenslotte tot ’67 in tegen de waarden van toenmalig Groot-Brittannië.

Het voorstel wil verder de bevoegdheden uitbreiden om visa-aanvragen af te wijzen voor elk instituut dat extremistische sprekers een platform zou hebben gegeven. DWDD zou er bij wijze van spreken niet doorheen komen, na het uitnodigen van de befaamde raw food moeder, of de 60-jarige Patricia Paay die nog voor de Playboy poseerde.

Een “vertrouwelijk” rapport over hoe dit nieuwe wetsvoorstel verder in verband staat met de aanpak van moslimextremisme zal uiteraard, zoals goed gebruik bij menig moderne democratische overheid, niet openbaar worden gemaakt. Transparantie betreffende het overheidshandelen behoort immers niet langer tot de normen en waarden van het Britse Koninkrijk. Inzage willen is al een te extreme eis.