Falende Republikeinen Anonymous

In een verlaten gymzaal ergens in Utah zitten vier Republikeinse presidentskandidaten met zwetende handen te kijken naar de gespreksleider. ‘Falende Republikeinen Anonymous’ staat er op een briefje op de deur geschreven. Een vriendelijk ogende man in pak staat op. “Ik ben Mitt,” zegt hij, “en ik heb een probleem.” “Hallo Mitt,” dreunen de anderen. “Ik wil graag president worden,” zegt Mitt, “maar de armen haten me.” De andere Republikeinen knikken begrijpend. Zij vinden mensen zonder geld ook heel vervelend. “Nou, Mitt”, zegt de gespreksleider meelevend, “heb je enig idee hoe dat komt?”

Mitt schudt vol zelfmedelijden zijn hoofd. “Ik hou me niet zo bezig met de armen. Die hebben toch hun uitkeringen om voor ze te zorgen?”

Een tweede kerel staat op. “Ik ben Ron en ik heb ook een probleem. Ik heb ooit gezegd dat uitkeringen ervoor zorgen dat zwarte Amerikanen aan het stelen slaan. En daar… daar confronteert iedereen me nu mee.” Ron Pauls stem stokt en hij pinkt een traantje weg. Wederom knikken de anderen. Zwarten, brrr… Ook Santorum staat nu op. “Weet je wat ze met mij hebben gedaan? Die aidslijers hebben mijn naam gebruikt voor hun smerige gewoontes… Die tyfushomo’s! Santorum , dat betekent nu… Als je me googelt, dan vind je…” Trillend gaat Rick weer in zijn stoel zitten, sprakeloos. De gespreksleider slaat Santorum bemoedigend doch heteroseksueel op de schouders.

Newt Gingrich staat nu op. “We moeten ons niet meer zo laten behandelen! We moeten samenwerken! Anders vrees ik voor de toekomst van Amerika. We lopen groot gevaar te worden overmeesterd door seculiere homoseksuele fascisten. We moeten nu ingrijpen.” Terwijl de Republikeinse kandidaten nog bijkomen van hun politieke orgasme, veroorzaakt door het succesvolle koppelen van hun lievelingsonderwerpen – homoseksualiteit, atheïsme en fascisme – stoot Gingrich door. “Hier moet we iets tegen doen!” De anderen herhalen de leus: “Hier moeten we iets tegen doen!” Gingrich begint harder te schreeuwen: “Hier moet een einde aan komen!” “Hier moet een einde aan komen!” En dan roept Newt, op zijn allerhardst: “Ja! Ja! Gingrich for president!” De anderen vallen stil.

Uiteindelijk begint Mitt Romney te spreken. “Jij? Je hebt tot tweemaal toe je ernstig zieke vrouw verlaten. Jij kan geen president worden.” Santorum heeft ondertussen een oude hockeystick gepakt die door de gymzaal zwierf en geeft Gingrich een flinke mep: “Klootzak.” De gespreksleider lijkt geschokt, maar blijft apathisch zitten. Gingrich vliegt overeind en brult: “Nee, dan jij, Romney! Jij hebt niet eens meningen! Jij hebt ObamaCare uitgevonden, voordat je er tegen was!” Ondertussen stormt hij schuimbekkend op Santorum af. Romney wil op zijn beurt weer Gingrich aanvallen, maar wordt tegengehouden door de pacifistische Ron Paul, en begint dan maar op hem in te slaan. “Het volk wil mij!”, tiert Romney. “Ik won de primary in New Hampshire! In Florida! Ik ga winnen in de primaries van Michigan, Arizona en Massachusetts!” Stropdassen worden wurgwapens en tanden vliegen uit monden. Ron Paul heeft de smaak te pakken gekregen en smijt Gingrich’ hoofd herhaaldelijk tegen de grond, al krijsend: “Je kansen in dit gevecht lijken stervende, Newt, misschien is het tijd om haar te verlaten!” Santorums extreem christelijke ogen worden haast uitgekrabd door Romney’s Mormoonse  vingers, terwijl Gingrich haren uit hoofden trekt. Gekneusd en gebroken liggen de kandidaten op de grond, vermoeid naar elkaar trappend.

Terwijl de Republikeinen als een bloedend hoopje mens in de zaal liggen, sluipt de gespreksleider naar buiten. Hij pakt zijn mobieltje. “Ja, Barack? Ja. Het komt helemaal goed. Gewoon wachten, wachten en mooi zijn. Zing anders een liedje.” Dit artikel van Sacha Hilhorst verscheen eerder op Spunk.nl