Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Feminien

  •  
23-03-2015
  •  
leestijd 5 minuten
  •  
BNNVARA fallback image
Crystal Kwee en Mabel Duchossoy over werken in een masculiene cultuur en leven in een masculien tijdperk
Wij, de twee jonge, ambitieuze vrouwen; de carrière-babes. We hadden de ene na de andere promotie gemaakt. Vóór ons 30e levensjaar hadden we al stevige managementposities en gaven we leiding aan grote groepen mensen. We voelden ons lange tijd on top of the world en ons leven bestond uit werken, werken en overwinningen vieren. ‘Work hard, play hard’, dat was ons motto.
“Snap jij het?”, vroeg de een. “Ik vertik het”, antwoordde de ander.
We hadden net gehoord dat de targets wéér werden verhoogd. Naar ongekende hoogtes, welteverstaan. Of we dit even aan onze teams konden vertellen en er een tandje bij konden zetten. Met spoed graag.
De gong In de kantoortuin naast de boardroom hoorden we iemand op de gong slaan. De gong had een prominente plek op elk kantoor van de multinational waarvoor we werkten. Als een collega een order had binnengehaald, sloeg hij of zij zo hàrd mogelijk op het ding. Als overwinning.
Dit keer waren we te moe om de overwinning te vieren. We voelden ons helemaal geen winnaars meer. Sterker nog, we voelden allebei dat we geen winnaars meer wílden zíjn.
Wij, de twee jonge, ambitieuze vrouwen; de carrière-babes. We hadden de ene na de andere promotie gemaakt. Vóór ons 30e levensjaar hadden we al stevige managementposities en gaven we leiding aan grote groepen mensen. We voelden ons lange tijd on top of the world en ons leven bestond uit werken, werken en overwinningen vieren. ‘Work hard, play hard’, dat was ons motto.
“Waar zou jij nou écht behoefte aan hebben?”, vroeg de een. “Slapen en naar de sauna gaan”, antwoordde de ander. Dat uitspreken was al een overwinning op zich.
Nieuwe vriend Niet lang na het ‘boardroom-moment’ kregen we één voor één een nieuwe vriend. Een vriend waar je achteraf pas dankbaar voor bent en die luistert naar de naam Mr. Burn-out.
Mr. Burn-out leerde ons iets heel waardevols. Namelijk dat we niet alleen in een masculiene cultuur werkten, maar zelfs in een masculien tijdperk leven. De masculiene aanpak heeft veel opgeleverd, zoals welvaart en financiële ruimte. Maar ook is een maatschappij ontstaan waarin de belangrijkste drijfveren het verkrijgen van materie, status en macht zijn. Logisch dat veel bedrijven zo zijn opgebouwd en dat veel vrouwen juist hun masculiene kant hebben ontwikkeld om mee te kunnen in de ratrace. Ook wij waren hierdoor volledig uit balans geraakt.
Maar dit was toch niet waar de wereld nog méér van nodig had? Méér materie, méér machthebbers, méér eigen gewin?
Toen het uit ging met Mr. Burn-out kwam de ambitie driedubbel terug. 
Vanuit die kracht en dat idealisme waren we vastbesloten: we gingen de wereld mooier maken en overspoelen met vrouwelijke kracht! Want als mensen hun feminiene krachten meer zouden gaan omarmen en zo in balans zouden komen, dan zou ook het bedrijfsleven gaan kantelen!
We gingen volop in de actie-modus. Vastbesloten om een succesvol bedrijf neer te gaan zetten. Afspraken maken, trainingen opzetten, doelen stellen, onderhandelen voor de beste prijs. We gingen door, door, door.
Vast Tot die dinsdagmiddag, een paar maanden na onze start. We zaten te lunchen aan de keukentafel. We waren allebei moe van het harde werken. Er ontstond een pittige discussie en we vlogen elkaar bijna in de haren. Allebei overtuigd van ons gelijk. We liepen vast.
Juist nu! Juist nu we een belangrijke deadline hadden en we zoveel te doen hadden! Juist nú deed de ander zo moeilijk! “Nog een beetje zelfgemaakte humus”? vroeg één van onze mannen die toevallig thuis was, in een poging om de ijzige stilte te verbreken.
Vergeten Wat volgde was een nacht van moeilijk slapen. Maar ook een onbestemd gevoel. Een mengeling van opluchting en ook angst. Zou de ander nog wel samen willen werken? Wat was er nou eigenlijk gebeurd? Hoe moest dit nu verder?
De volgende ochtend werden we wakker. Het besef kwam loeihard binnen: in onze strijd om de wereld te overspoelen met feminiene kracht waren we onze eigen feminiene kant vergeten! Volledig. Het moment aan de keukentafel liet ons dat maar al te goed zien.
We waren gewoon doorgegaan in onze masculiene kant: deadlines, snelle beslissingen, competitie met anderen (zelfs met elkaar), hard werken zonder rust…
We kwamen erachter dat onze eigen feminiene waarden nog steeds ver te zoeken waren. Onderontwikkeld. We moesten deze theorie dus niet alleen gaan begrijpen, we moesten echt naar die balans gaan leren léven. Gaan leren om rust te nemen. Naar onze intuïtie te luisteren. Om soms ons ego de mond te snoeren en te blijven denken vanuit gezamenlijk belang in plaats vanuit eigen gewin. Om de balans te leren vinden tussen actie en rust. Om te vertrouwen op onze innerlijke wijsheid. Ons natuurlijke ritme te vinden. Onze creativiteit te laten stromen.
Echte kanteling Dit bracht ons tot een enorm inzicht dat we tot op de dag van vandaag koesteren: om échte kanteling voor elkaar te krijgen, een kanteling die leidt naar een wereld waarin feminiene en masculiene waarden in balans zijn, start de reis niet bij anderen, maar bij onszèlf.
Onze werkzaamheden zijn verschoven naar onszelf, naar de vróuw zelf. We zijn verder gaan werken aan ons eigen fundament en onze lifestyle en inspireren vrouwen hetzelfde te doen. Ons grote inzicht: ‘We teach what we need most ourselves’. Daar ligt onze passie en onze groei. Vanuit dáár kun je pas kantelen. We beseffen nu: de theorie leren is één ding, maar het daadwerkelijk in de praktijk brengen is de ware uitdaging.
“The world will be saved by the western woman”, aldus de Dalai Lama en wij begrijpen inmiddels waarom. Wanneer vrouwen iets ondernemen, doen zij dit als vanzelfsprekend vanuit maatschappelijk belang. Dat is wat de wereld nodig heeft. Maar dan mogen we wel beter leren luisteren naar onszelf. Naar onze feminiene kracht. Zodat we vanuit daar bijdragen aan een mooiere wereld en anderen inspireren hetzelfde te doen!
“Wat gaat hij hard hè, die gong”, zegt de een. “Nou, ik schrok me dood!”, zegt de ander. En allebei manoeuvreren we onszelf nog eens in een nieuwe yogahouding.

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.