De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen
Fleur Agema belazert de kiezer
•
640 keer bekeken
• 
© foto: Louise Fletcher als de gevreesde hoofdzuster Ratched in One Flwe over the Cuckoo's Nest, de filmklassieker over misstanden in de psychiatrie (1975)
Ik was 8 jaar oud toen mijn vader ernstig ziek werd. Het was 1968. Hij werd met spoed afgevoerd naar het ziekenhuis.
In een interview in Trouw wordt het immer klagende PVV-Kamerlid Fleur Agema gevraagd: Wanneer was de zorg dan wél goed geregeld in Nederland?
"Agema: “In de jaren vijftig, zestig. Als ik dat zeg, krijg ik om de oren: ‘Ja maar, toen lagen de mensen nog op slaapzalen’. Maar het was ook de tijd dat er in een verpleeghuis dertig mensen woonden, met één hoofdverpleegkundige en één boekhouder. Verder werkte iedereen aan het bed. Het was toen nog heel puur allemaal. Je schreef je in voor een aanleunwoning, na een paar jaar kon je terecht. Dus ik zeg: het was beter toen er nog geen managers waren, en nog geen computers.”"
Ik was 8 jaar oud toen mijn vader ernstig ziek werd. Het was 1968. Hij werd met spoed afgevoerd naar het ziekenhuis. Daar werd ter plekke een verkeerde diagnose gesteld en een overbodige, zeer pijnlijke, ingreep uitgevoerd. Door onhygiënische apparatuur liep hij bloedvergiftiging op en overleefde de operatie ternauwernood.
Hij kwam op een zaal met vijftien andere mannen. Twee keer per dag mocht hij bezoek ontvangen. We verzamelden ons dagelijks met tientallen, honderden, andere bezoekers voor een hek bij de ingang dat precies om half twee open ging en liepen dan snel het terrein op, door lange gangen van het kazerneachtige gebouw naar de ziekenzaal. Daar waren slechts twee bezoekers tegelijk toegestaan. Er werd streng op toegezien. Een oude man kreeg bezoek van zijn zoon en schoondochter die net een klein kindje hadden gekregen. De hoofdzuster, die zo weggelopen leek uit een horror-film, kwam binnen en zei “Twee bezoekers, ik tel er drie.” Ze wees naar de deur. De baby werd meegeteld, de zoon moest de zaal verlaten.
Mijn vader leed ondraaglijke pijnen maar kreeg geen of nauwelijks pijnstillers. Die kregen we wel van de huisarts en smokkelden we het ziekenhuis binnen. De chirurg die mijn vader behandelde stond trouwens zo bekend om zijn wreedheid dat patiënten vreesden door hem behandeld te worden.
Nergens kon je klagen en rechten had een patiënt niet.
Twinitig jaar later kreeg ik te maken met een soortgelijke ziekte. Na drie operaties en een liefdevolle behandeling ben ik volledig hersteld.
Mijn vader is er nooit meer bovenop gekomen en de rest van zijn leven gehandicapt gebleven. Een heel groot deel van mijn jeugd lag hij in het ziekenhuis, of kermde hij thuis van de pijn.
Zo was het vroeger.
En o ja: de aanleunwoningen waar Agema het over heeft werden pas in 1975 in het leven geroepen met de Tweede Nota Bejaardenbeleid van het kabinet-Den Uyl.
De PVV belazert de kiezers.
Praat mee
0/1500