FNV en CNV moeten fuseren

Weg met de afschuwelijke vrijblijvendheid, waar niemand de verantwoordelijkheid neemt voor het aanpakken van werkloosheid en arbeidsongeschiktheid.

Als vakbondsbestuurder van FNV Spoor heb ik te maken met een netwerk aan kaderleden. We hebben een website  en een blad gericht op de spoorsector. We hebben 25 individuele belangenbehartigers direct zichtbaar op hun werkvloer. We leveren wekelijks informatie over het beleid van de bond. We gebruiken daarbij expertmeetings, actieonderzoek, campagnes en zetten meldlijnen op. Nu zullen wij niet uniek zijn maar ik zie in heel veel sectoren en bedrijven dat de FNV veel te ver weg is. Als leden een vakbondsbestuurder bellen dan moet je dat als kans zien en niet als last. De moderne FNV meer bij elkaar en meer op de werkvloer en schaf ‘het kantoor’ voor de vakbondsbestuurder af.

De laatste tijd heb ik ook wel aan collega CNV bestuurders gevraagd waar de “C” in hun naam eigenlijk nog voor staat? Ik krijg daar geen echt antwoord op. Ik denk namelijk dat er vrijwel geen verschillen meer zijn. En wat je dan ziet is dat, omdat de CNV nu eenmaal veel kleiner is dan de FNV, door profilering, via een gehaaide voorlichter bijvoorbeeld naar buiten brengt dat zij ‘de CAO’ hebben gesloten, maar het CNV heeft vrijwel niets meer te vertellen aan de meeste decentrale onderhandelingstafels. Bij een ongedeelde vakbeweging hoort de samenvoeging van CNV en FNV, maar daar ontbreekt in de leidingen van FNV en CNV het lef voor. Ik denk wel eens dat zij die stap niet durven te zetten uit eigen (pluche) belang. Dat geldt overigens ook voor de besturen van de 19 FNV bonden.

Dat er een ongedeelde vakbeweging moet komen heeft ook het gehele AOW/pensioen traject laten zien met al haar interne strubbelingen en gevechten tussen vakbonden. Mijn belangrijkste kritiek is dat de vakbeweging met een veel te smalle agenda naar de werkgevers zijn gegaan waardoor je uitsluitend op ‘65 blijft 65’  blijft zitten. Onze inzet had moeten zijn dat de lagere salarissen (wat ook vaak de zwaarste beroepen zijn) gewoon zonder korting met 65 jaar met AOW kunnen gaan. Onze inzet had moeten zijn om harde eisen te stellen aan werkgevers desnoods met quota dat jongeren en ouderen werklozen aan het werk geholpen moeten worden. Of beter; dat de sociale partners weer de zeggenschap krijgen over het arbeidsmarktbeleid.

Weg met de afschuwelijke vrijblijvendheid, waar niemand de verantwoordelijkheid neemt voor het aanpakken van werkloosheid en arbeidsongeschiktheid. 

Nu woedt de crisis in alle hevigheid en de zoektocht naar oplossingen ontbreekt bij de vakbeweging volledig. De politiek gaat door met de WW te verkorten, het ontslagrecht te versoepelen en over een paar jaar zullen de pensioenen weer verder worden versoberd. Er moet een brede agenda komen met wat wij wel willen. Daar is echter een vernieuwd leiderschap in de vakbeweging voor nodig. Een leiding die lef heeft en bereid is over haar eigen schaduw heen te stappen.