Fuck het systeem!

Mijn hele leven heb ik geprobeerd om normaal te zijn. Nou ja, wat is nu helemaal normaal? In mijn ogen is normaal zijn dat je op alle gebieden mee kunt draaien in de maatschappij. Je volgt een opleiding, maakt vrienden, vind betaald werk en je ontmoet iemand met wie je een gezin wilt stichten…

Mijn leven is ánders. Is anders slecht? Nee maar je wordt er wel om bevooroordeeld.Als je niet mee kunt komen ben je algauw ‘zielig’. Ik ben verdorie niet zielig!

Ik heb een beperking. Een onbekend syndroom genaamd 22q11. Wat houdt het hebben van een beperking in in deze maatschappij? De maatschappij waar je vooral gewoon ‘normaal’ moet zijn. Kinderen pesten je als ze merken dat je anders bent. Grote mensen bevooroordelen je.

Waarom eigenlijk?

Wat is er mis met ánders zijn?

Je past niet in het plaatje. je bent een puzzelstukje met de verkeerde vorm. Het systeem dat de maatschappij bedacht heeft, is er voor de mensen die daarin passen. De ‘normale’ mensen dus. En als je anders bent? Dan mis je de boot; je valt letterlijk buiten de boot. Zwem maar en zie maar dat je het redt. Zo denkt de ‘maatschappij.’

Ik heb van alles geprobeerd om aan het werk te komen. Ik wilde zo graag gewoon meedoen. Ik werd echter niet begrepen door collega’s. Dit komt omdat je in principe niets aan me ziet. Ik kan prima een gesprek voeren met iemand, op verbaal gebied ben ik vrij sterk. ik kan mezelf goed presenteren. De punten waar ik op vast loop is dat het bij mij heel lang duurt voordat voor een ander ‘normale werkzaamheden’ bij mij in het systeem zitten. De maatschappij is er niet op gericht dat iemand langzamer is.

Alles moet snel, snel, snel en het liefst meteen.

In 2003 rondde ik de opleiding secretarieel medewerker niveau 2 af en kon ik op de arbeidsmarkt gaan solliciteren. Ik kreeg een aantal kansen bij verschillende bedrijven. Stuk voor stuk ging dat fout.

Na enkele maanden kreeg ik mijn ontslag en zat ik weer helemaal stuk thuis te huilen. Het ging niet meer op deze manier; iedere keer klopte ik bij het UWV aan. Zij zagen dat het zo niet ging en boden me een IRO traject aan waarmee ik een passende baan zou kunnen vinden. Via dat traject kwam ik uiteindelijk in de Wajong terecht.

De Wajong zelf kreeg ik bijna niet juist omdat ik alles zelf zo goed kan uitleggen. ‘Oh ga jij maar 32 uur werken.’ Werd er letterlijk tegen me gezegd door de arbeidsdeskundige. Een psychiater gespecialiseerd in 22q11 heeft hen moeten uitleggen waarom ik toch in aanmerking kom voor de Wajong.

Ik was bijna tussen wal en schip gevallen omdat ik zo goed kan praten. Als je dan een Wajong nodig hebt, moet je wel echt slecht genoeg zijn anders krijg je hem niet… en dan praten we nog over de oude Wajong. Mensen met een arbeidsbeperking komen er nu nog veel slechter vanaf. De maatschappij is niet gericht op mensen met een beperking. Als je een beperking hebt tel je niet mee.

Volgens het UWV heb ik arbeidsvermogen; ik kan namelijk meer dan 4 uur werken met pauzes tussendoor. Ik kan in een bedrijfsomgeving werken met verschillende mensen. Ik vind dat het lijstje waarop beoordeeld wordt of een wajonger wel of geen arbeidsvermogen heeft niet aansluit op wat het systeem van de mensen verwacht. Er zitten veel te grote kloven tussen. Werkgevers willen geen mensen aannemen die niet snel genoeg zijn. Collega’s hebben (niet altijd) begrip voor iemand die net even anders is dan een ander. Het lijstje van criteria punten is niet gericht op hoe de maatschappij in elkaar zit. Veel mensen in de wajong vallen hierdoor buiten de boot.

Mijn kerstgedachte Ik wilde altijd zo graag normaal zijn en gewoon meedoen. Nu denk ik: ik zou zo graag willen dat er anders wordt gekeken en omgegaan met mensen met een beperking. Laten we wat meer begrip en tolerantie voor elkaar hebben in plaats van alleen maar dat haantjesgedrag. Ik heb een nieuwe droom; iedereen kan meedoen ongeacht de beperking die hij of zij heeft. Mensen worden gewaardeerd om hun talenten niet afgebrand om wat ze niet kunnen.

Zou dat nog mogelijk zijn?