Fundamentalistisch islamitisch regime Iran is een tikkende tijdbom

Op 11 februari vierden de ayatollahs met hun handlangers het 41-jarige bestaan van de islamitische republiek Iran. De viering moest weer een imposante vertoning worden voor de machthebbers. In werkelijkheid betekent dit 41 jaar onderdrukking, onvrijheid, marteling en executies. Maar ook 41 jaar corruptie en economische malaise. En jarenlange financiering door ayatollahs van terroristische groeperingen in Libanon, Palestina, Jemen en Syrië.

Wat vooral opviel, was dat vanuit de pers en media in ons land rondom die viering nauwelijks aandacht was voor de misdaden van Iraans regime, terwijl daartoe meer dan genoeg aanleiding is. Op 21 februari vinden de parlementsverkiezingen plaats in Iran. De ayatollahs schuiven dan de door Raad van Hoeders geselecteerde kandidaten naar voren om zo hun grip op het land verder te verstevigen. De leden van deze Raad zijn benoemd door de hoogste leider Khamenei. Hopen dat nu wel aandacht komt vanuit de pers en media. Deze bijdrage kan wellicht daarbij behulpzaam zijn.

Valse profeten In zijn eerste toespraak in 1979 op de Iraanse televisie beloofde Khomeini het Iraans volk een comfortabel leven. De opbrengst van de olieverkoop zou ten goede komen aan burgers, en zij zouden voortaan elke dag vers vlees op hun bord hebben. Ik zie mijn zwager nog een vreugdedansje doen van blijdschap. De euforie was echter van korte duur.

Khomeini gaf zijn veiligheidsdiensten de opdracht een grootschalige klopjacht te starten tegen ambtenaren, rechters, wetenschappers. Tegelijkertijd werden strenge islamitische regels ingevoerd. Er werden islamitische rechtbanken opgericht. In een paar maanden tijd spraken die rechtbanken duizenden doodvonnissen uit, die uitgevoerd werden. Grote groepen Iraniërs vluchtten uit paniek het land uit. Vele gezinnen raakten ontwricht.

Om nog meer angst in te boezemen in de Iraanse samenleving vonden toen regelmatig openbare executies plaats; vaak op grote pleinen en in parken, waar mensen werden opgehangen. Vrouwen moesten zwarte sluiers dragen om zweepslagen en celstraffen te ontlopen. Vrouwen die verdacht werden van overspel, werden in het openbaar gestenigd. Angst en verdriet heerste.

Om hun macht verder te verstevigen, richtten de ayatollahs een Revolutionaire Garde op (Sepah Pastaran); voorzien van veel bevoegdheden en een aanzienlijk salaris. De leden van de Revolutionaire Garde hebben onvoorwaardelijke trouw beloofd aan de machthebbers in Iran. Als er protesten zijn, worden die lieden ingezet om gericht te schieten op demonstranten. Dit bleek weer bij de protesten eind vorig jaar.

Op 15 november 2019 kondigde het regime aan de olieprijs fors te verhogen. Vanwege die prijsverhoging en vanwege een hoop woede en afschuw bij veel Iraniërs jegens de ayatollahs gingen mensen de staat op. In een paar dagen tijd werden meer dan 1.500 onschuldige burgers doodgeschoten, vielen er bijna 5.000 gewonden, en werden 7.000 demonstranten gearresteerd.

De ordetroepen schoten gericht op mensen; mannen, vrouwen en kinderen, niemand werd ontzien. Daarnaast zetten de ayatollahs, zo blijkt uit bewijzen, huurlingen van rebellengroepen in Syrië en Libanon in om demonstranten te doden. Het regime trad keihard op tegen demonstranten met als enig doel machtsbehoud. Rauwe werkelijkheid Om de macht te behouden gaan ayatollahs heel ver. Tijdens de protesten eind vorig jaar gooide het regime het internet dagen plat. Zo konden ze tekeer gaan tegen de demonstranten zonder dat de buitenwereld het zag. De ordetroepen werden bewapend met traangas, knuppels en geweren.

De lichamen van doodgeschoten demonstranten werden door ordetroepen weggevoerd. Om de lichamen te mogen meenemen, moesten de familieleden betalen voor de kogel, waarmee hun dierbare was doodgeschoten (circa 1.250 euro). Daarnaast moesten ze een verklaring tekenen dat zij zouden zwijgen over de dood van hun dierbare.

Eén van de onschuldigen die werd doodgeschoten was de 27-jarige Pouya. Zijn ouders wilden, ondanks de verklaring die zij moesten tekenen, niet zwijgen over zoveel onrecht. Om die reden werden de ouders van Pouya opgepakt en opgesloten in de cel. Dit doen de ayatollahs met ouders; rouwend om hun doodgeschoten zoon. Dat de wereld niet later kan zeggen: dat hebben we niet geweten.

Een groep ouders wilde op eind vorig jaar een wake houden voor hun doodgeschoten kinderen om zo samen te rouwen. Ayatollahs vreesden voor rellen, en hebben toen de begraafplaatsen afgegrendeld. Daarnaast werden de rouwende mensen geïntimideerd, bedreigd en uit elkaar gedreven. Die dag cirkelden enkele helikopters rond om zo de mensen vanuit de lucht en op de grond scherp in de gaten te houden.

Maar de wreedheden van ayatollahs hielden daarmee niet op. Er zijn bewijzen dat de ordetroepen langs gingen bij ziekenhuizen op zoek naar gewond geraakte demonstranten, die vervolgens uit ziekenhuizen werden gehaald en meegenomen naar de gevangenis. Zo wilde het regime voorkomen dat de gewonden zouden vluchten.

De gearresteerden worden gemarteld en vernederd. Vooral de vernedering van vrouwen en meisjes in de gevangenissen is werkelijk hartverscheurend. Er zijn bewijzen van seksueel geweld tegen vrouwen en meisjes, waarbij foto’s worden gemaakt. De slachtoffers krijgen te horen dat ze nooit meer moeten gaan demonstreren om zo te voorkomen dat die foto’s worden verspreid.

Hoe pijnlijk en onvoorstelbaar het ook mogen zijn, dit zijn de feiten; dit is wat ayatollahs mensen in Iran jaren aandoen. Vraag is hoe het Westen zo apathisch kan reageren.

Ingrijpen onvermijdelijk De wreedheden door de ayatollahs jegens het Iraanse volk gaan door. Maar ook het ontwikkelen van een atoombom gaat door, evenals het financieren van terroristische groeperingen. Daarnaast is de lange arm van Teheran in meerdere landen, zoals in Nederland, actief om Iraanse dissidenten uit de weg te ruimen. Dit raakt mij ook persoonlijk; maar zwijgen zal ik nooit. Ik wil de stem zijn van mijn moedige landgenoten met sterk verlangen naar vrijheid.

Wat de parlementsverkiezingen op 21 februari betreft: die zijn voor de bühne. De ayatollahs willen zo de buitenwereld doen geloven dat in Iran zogenaamde vrije en eerlijke verkiezingen worden gehouden. Berichten die ik van familie en vrienden uit Iran krijg, wijzen erop dat niemand gaat stemmen. Iraniërs zien dit regime als hun vijand die hen onderdrukt, vernedert en op ze schiet.

Na al die wreedheden jegens onschuldige burgers zou je op zijn minst verwachten dat het Westen een onderzoek zou starten naar het optreden van Iraans regime. Maar helaas; de VN deed niets, de EU deed niets. Het Iraanse volk smeekt het Westen om steun in hun strijd tegen het fundamentalistisch islamitisch regime van Iran. Kies voor vrijheid en mensenrechten. Hoog tijd om dit nietsontziende regime ter verantwoording te roepen.