Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Gaan we ook naar Republica Srpska, om te bestuderen hoe Serviërs en moslims samenleven?

  •  
20-06-2015
  •  
leestijd 7 minuten
  •  
BNNVARA fallback image
Er is in Amsterdam geen behoefte aan olie op het vuur, maar aan olie op de golven, dus geen stedenband Amsterdam-Tel Aviv
Een Ander Joods Geluid, met honderden sympathisanten, is gekant tegen de voorgenomen stedenband met Tel Aviv. Niet zomaar gekant, maar vanuit diep gevoelde weerstand. Mocht de indruk bestaan, dat heel ‘joods Amsterdam’, achter de voorgenomen stedenband staat, dan is dat een valse voorstelling van zaken. Dat het voornemen de schijn van evenwichtigheid moet krijgen, door er een koppelverkoop van te maken en tevens de samenwerking met het Palestijnse Ramallah te zoeken, verandert niets aan onze weerstand tegen een stedenband met Tel Aviv. Levertraan met suiker blijft levertraan.
Wij houden doorgaans de inwoners en bestuurders van bevriende steden als Beijing, Mumbai en San Francisco niet verantwoordelijk voor het beleid van China, India en Amerika en dat geldt hier evenmin.
De burgemeester wil daarmee het verschil benadrukken tussen  nationaal en lokaal beleid. Hij heeft gelijk, maar alleen op het eerste gezicht.  Ter zake van een voorgenomen stedenband met Tel Aviv negeert hij het feit  dat het Israëlisch-Palestijns conflict de gemoederen in de stad aanzienlijk meer beroert dan welk ander internationaal conflict ook, of wij dat nu leuk vinden of niet. Van een stedenband gaat onmiskenbaar het signaal uit dat het Amsterdamse stadsbestuur hecht aan vriendschappelijke betrekkingen en samenwerking met de partij die internationaal gezien wordt als verantwoordelijk voor het uitblijven van een redelijke en rechtvaardige oplossing van bedoeld conflict. Israël lijkt slechts gebrand op het doorzetten van de eigen politieke agenda, samen te vatten als: annexatie van grote delen van Palestina, versnippering van het overblijvende gebied en blijvende ondergeschiktheid van de Palestijnse bevolking. Een stedenband verhevigt zo  de tegenstellingen die rond dit conflict in de stad al bestaan, tegenstellingen waar niet alleen de burgemeester bezorgd over is, maar wij van Een Ander Joods Geluid en diverse Marokkaanse en Turkse organisaties niet minder. Er is in Amsterdam geen behoefte aan olie op het vuur, maar aan olie op de golven.
De burgemeester negeert ook dat China, India en Amerika tot de grootste landen van de wereld behoren, met een grote variatie aan tradities, interne veelvormigheid en beleidsverschillen, ook al kennen die landen soms grote problemen met ‘minderheden’.  Bij alle ook in Israël aanwezige verschillen en tegenstellingen, heerst er op nationaal, regionaal en lokaal niveau al decennia één dominante politieke ideologie, het zionisme. Het spijt mij als jood te moeten vaststellen dat het hedendaags zionisme in Israël op alle bestuurlijke niveaus en in alle lagen van de bevolking een politiek voorstaat die Palestijnen in hun rechten en vrijheden beknot, ook als zij inwoners van Israël zijn. Er zijn in Israël zelf meer dan vijftig wettelijke regelingen en voorschriften met discriminerende werking ten aanzien van Palestijnen. De belangrijkste daarvan betreffen stedelijke uitbreidingsplannen, het recht op grondbezit, immigratie, mogelijkheden een huwelijkspartner te kiezen onder Palestijnen buiten Israël in samenhang met woon- en vestigingsrechten. Die discriminerende wetten en regelingen houden geen halt voor de stadsgrenzen van Tel Aviv, al wil de burgemeester die indruk wekken.
Tenslotte negeert de burgemeester met zijn woorden dat Israël een geoliede PR-machine heeft waarvan als het zo uitkomt de knoppen op nationaal niveau worden bediend; niet voor niets heeft de Israëlische ambassadeur herhaalde malen er op aangedrongen dat de burgemeester Tel Aviv bezoekt; Amsterdam zal straks ontdekken dat Israël die stedenband met de belangrijkste stad van Nederland gebruikt om mee te geuren en om Israël te presenteren als een heel gewoon land, alsof er geen bezetting bestaat. Uitdragen dat er niets bijzonders aan de hand is, doen alsof je neus bloedt, ‘normalisatie van de bezetting’, dat is al jaren het beleid dat Israël praktiseert en een stedenband van Amsterdam met Tel Aviv is voor dat beleid een geschenk uit de hemel. Dat brengt mij tot de terreinen waarop de stedenband zich zou moeten richten.
LHBT-rechten. In dat verband is de term ‘pinkwashing’ verhelderend., dat is de in het oog springende inspanning van Israël zich als een oase van tolerantie, als het LHBT-paradijs bij uitstek in de regio te profileren, en zo de bezetting en beknotting van Palestijnen te verdonkeremanen. Tel Aviv met zijn gay parade speelt daarin een sleutelrol.
Economie en start-ups. Het is bekend hoe nauw start-ups en ICT technologie in Israël verbonden zijn met de defensie-industrie en de diverse geheime diensten,  en met de bezetting en met  bewaking, beveiliging en vooral ook met  monitoring tot achter de voordeur van burgers, in het bijzonder van Palestijnen. Geen regio zo actief op dit gebied als ‘Silicon Wadi’ in en rond ‘groot Tel Aviv’. Burgemeester Van der Laan heeft beloofd dat er geen zaken worden gedaan met bedrijven die profiteren van de bezetting. Hij stelt Amsterdam zogezegd ‘koosjere partners’ in het vooruitzicht. Het stadhuis mag dan 100 extra FTE’s aannemen om daarop controle uit te oefenen; bijna geen land als Israël is zo bekwaam in het maskeren of op verontwaardigde toon negeren van gemaakte afspraken. In het bewustzijn van teveel Israëli’s is, in wat ik zie als een vorm van collectieve zinsbegoocheling, het onderscheid tussen Israël en Palestina achterhaald;  zij beschouwen dat onderscheid als een anachronisme van naïeve Europeanen: voor hen is alles ‘Israël’, ook als het aankomt op zakendoen.
Op onderwijsgebied zouden Amsterdam en Tel Aviv van elkaar kunnen leren. Oh ja? Wat kan Amsterdam leren daar? Hoe het merendeel der  joodse kinderen vanaf de crèche tot en met hun diensttijd grootgebracht wordt in een leer-en opvoedingssysteem dat joodse traditie en ‘joodse waarden’ bijbrengt en kinderen opvoedt tot nationalistische om niet te zeggen chauvinistische burgers, voor wie Palestijnen bij uitstek ‘de bedreigende ander’ zijn, indringers eigenlijk, wier bestaan en geschiedenis er niet toe doen? Het stelsel is onderzocht en beschreven door de met de Sacharovprijs van het Europarlement onderscheiden hoogleraar literatuurwetenschap Nurit Peled-Elhanan, die er harde woorden aan wijdt. God verhoede dat ook maar één element uit dat systeem van indoctrinatie geïntroduceerd wordt in Amsterdam.
Grootste gotspe van allemaal En tenslotte bovenop al deze gotspes de grootste van allemaal: Amsterdam zou iets op kunnen steken van de manier waarop het samenleven van verschillende bevolkingsgroepen in Tel Aviv wordt gemanaged. Ik weet gewoon niet hoe ik mijn verontwaardiging over deze drogreden onder woorden moet brengen. Dat samenleven heeft al in 1948 een fatale slag moeten incasseren, waarvan het nooit hersteld is. Ik citeer een voormalige Nederlandse ambassadeur Erik Ader, partijgenoot van burgemeester der Laan, over hoe dat er toen aan toeging:
…mortieren van Etzel, -een van de toenmalige Joodse ondergrondse terreurorganisaties- bombarderen meedogenloos het centrum van de stad Jaffa bij Tel Aviv, en bewerkstelligden de massale vlucht van de Arabische bevolking.
Wie in het Amsterdamse ambtenarenapparaat heeft de perverse gedachte verzonnen, dat de voorgenomen stedenband ons hier iets kan leren over het samenleven van bevolkingsgroepen, waar bij de aanvang een van deze groepen zo goed als geheel verdreven is? Gaan we ook naar de Republica Srpska, om te bestuderen hoe Serviërs en moslims samenleven?
En dan nog iets. “Samenwerking met Tel Aviv zou passen … gezien de grote joodse gemeenschap in Amsterdam en de met die gemeenschap gedeelde geschiedenis (??? hoezo??), (binnen het criterium)  herkomstland” staat er in de gemeentelijke stukken. Ik verzin dit niet het staat er! Welk in duisternis wandelend dwaallicht in het gemeenteapparaat heeft die formulering verzonnen? Mijn joodse grootouders komen uit Winschoten, Nijmegen en Utrecht. Mijn ouders komen uit Utrecht en Winschoten. Mijn eigen land van herkomst is de kraamafdeling van het Diaconessenziekenhuis te Eindhoven. De geografische kennis van de betreffende ambtenaar zal toch nog wel zo groot zijn dat hij of zij weet dat Eindhoven niet in het Midden Oosten ligt?
De burgemeester heeft in de Metro verklaard: “Dat laat overigens onverlet dat mensenrechten altijd op de agenda staan tijdens dit soort bezoeken.”  De stedenband als forum voor moeilijke gesprekken? Ik wens de burgemeester sterkte toe. Als in EU verband met Israël halfjaarlijks over mensenrechten gesproken werd, bepaalde Israël de agenda. Het gesprek werd van een dag teruggebracht naar en halve dag, en tachtig procent van de resterende tijd ging op aan een discussie, niet over de mensenrechten van Palestijnen, maar over die van de Roma in Roemenië en Hongarije, waarvoor de EU-functionarissen verantwoording af moesten leggen. Voor de bespreking van de mensenrechtensituatie van de Palestijnse bevolking schoot dan een half uur over, waarin de EU mocht vernemen dat daarmee inderdaad van alles mis is, door toedoen van de Palestijnen zelf, wel te verstaan. Militaire bezetting? Nooit van gehoord! Israël is immers een normaal land!
Het zionisme, de discriminatie, en de bezetting van Palestina, waar Tel Aviv en haar inwoners en activiteiten niet met een kunstgreep uit losgeknipt kunnen worden, staan haaks op de waarden uit het Amsterdamse stadswapen: heldhaftig, vastberaden en barmhartig. De militaire bezetting van Palestina is lafhartig, onverbiddelijk en meedogenloos. De stedenband met Tel Aviv voert ons een wereld binnen die alles ontkent waar Amsterdam zijn faam aan ontleent. Zij bezoedelt onze stad.
Op het voormalig Amsterdamse stadhuis, het Paleis op de Dam  torst Atlas de wereld; die stedenband, het wordt een nog zwaardere bal die op Amsterdam zal drukken. Niet doen! Nu niet, straks niet. In het belang van Amsterdam, in het belang van Tel Aviv, in het belang van Israël.  En mocht dat land ooit ten volle terugkeren van zijn dwaalwegen, zal ik de eerste zijn om luid en duidelijk te te pleiten voor een eeuwigdurende band tussen Mokum en elke stad, elk dorp, elk gehucht in Israël dat zich daartoe aandient.

Meer over:

politiek, opinie
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.