Gedachten rond Sidney Smeets

Met Sidney Smeets is het afgelopen. Zijn pas verworven Kamerzetel gaf hij op. Bij het advocatenkantoor van Gerard Spong hoeft hij niet meer terug te komen. Binnen een paar dagen werd zijn loopbaan volkomen vernietigd. Op de achtergrond horen wij de gulle lach van Dion Graus, die dit soort akkefietjes blijkbaar nooit aankleven. Hij geniet de volledige bescherming van de fractievoorzitter.

Smeets kwam, zoals dat heet, in opspraak omdat hij heel jong volwassenen en een enkele keer adolescenten het hof maakte. In sommige gevallen voegde hij snel de Daad bij het honingzoete woord. Voormalige amants zijn nu in het geweer gekomen, de meesten omdat zij zich jaren later toch overvallen voelden door de grijpgrage advocaat. Ze brachten hun ontmoetingen van weleer in de openbaarheid. Zij eisen dat hij de consequenties neemt van wat zij noemen grensoverschrijdend gedrag. Nou, dat is gebeurd. Op deze manier kan Smeets beter emigreren.

Steeds nadrukkelijker doet de Angelsaksische seksuele moraal ook in Nederland zijn intrede. Een kwart eeuw geleden had geen haan naar het liefdesleven van Sidney Smeets gekraaid. Ten bewijze daarvan gelde de levensloop van de vergoddelijkte Pim Fortuyn, die niet vies was van een scheve schaats en in een gesprek met de destijds bekende imam Haselhoef verklaarde: “Ik ken Marokkaanse jongens beter dan U. Ik ga met ze naar bed”. In Rotterdam liepen dan ook veel verhalen over de kleurrijke vrijetijdsbesteding van prins Pim.

Nu zou hij zeker op Britse en Amerikaanse wijze in het schandblok gesloten zijn want wie een openbare functie bekleedt, dient tegenwoordige een leven achter de rug te hebben van kuisheid en huwelijkstrouw. Al het andere – ook uit een ver verleden – wordt onthuld en met niets ontziende felheid tegen je gebruikt. Een en ander gaat gepaard met volkswoede, althans wat als zodanig door je superieuren wordt ervaren. Je bent in hun ogen een risicofactor geworden. Je gaat de laan uit. Weg met jouw grensoverschrijdende persoonlijkheid!

De vraag is: wordt hier recht gedaan? Heeft Sidney Smeets verdiend wat hem is overkomen? Getuigt het van beschaving als enkele denuncianten, ondersteund door een jouwende menigte, een banvloek uitspreken? Wat is het verschil met een heksenjacht? Is dit proportioneel?

Opvallend bij veel van dit soort gevallen is de schuldbewuste houding van de aangeklaagden. Ze spreken er veelal hun spijt over uit dat hun woorden en daden blijkbaar verkeerd zijn overgekomen. Misschien was hun optreden – uiteraard goed bedoeld – bij nader inzien iets te overdonderend geweest.   Zij gaan zelden dwars tegen de aanklachten in. Niemand zegt: “Wat is dat voor flauwekul! Ze lustten er wel pap van destijds. En van mijn credit card waren ze ook niet vies”, of woorden van gelijke strekking. Niemand doet  aangifte van smaad en laster. Niemand eist schadevergoeding vanwege aantasting van eer en goede naam. Ook Smeets boog –  in plaats van het gevecht aan te gaan  – meteen het hoofd. Is dat een bekentenis of een uiterste poging om de storm tot bedaren te brengen? Soms doet de gang van zaken denken aan de Culturele Revolutie ten tijde van Mao toen zogenaamde contrarevolutionairen en revisionisten werden onderworpen aan struggles: zij moesten voor een scheldende menigte urenlang hun schuld bekennen.

In democratische rechtsstaten laat men het uitspreken van veroordelingen over aan onafhankelijke rechters nadat alle partijen hun zegje hebben gedaan. Wie zich achteraf aangerand voelt, kan aangifte doen waarna vervolging van de verdachte plaatsvindt. Minister Grapperhaus is bezig de wetgeving rond verkrachting en seksueel misbruik aan te scherpen. Natuurlijk, de weg naar een proces is niet gemakkelijk. Het valt niet mee succesvol aangifte te doen. De bemensing van het justitieel apparaat is onvoldoende. Datzelfde geldt voor het enthousiasme over seksueel getinte kwesties. Er wordt vaak gesteld dat de drempel van de rechtsgang voor slachtoffers van seksueel grensoverschrijdend gedrag te hoog is. Dat moge zo zijn maar hun beschuldigingen hebben voor de aangeklaagden uiterst ingrijpende en negatieve gevolgen. Daar hoort een met alle waarborgen omgeven procedure bij. Dat geldt overigens voor de aangevers net zo goed als voor  de beschuldigden.

Dit alles is echter net als in alle andere gevallen nooit een argument om eigenrichting te vergoelijken. Een volksgericht blijft een volksgericht ook al bestaat het uit gecoiffeerde millennials.

Pas in de rechtszaal kan echt worden vastgesteld of Sidney Smeets strafbare handelingen heeft verricht en welke consequenties daar voor hem bij horen. Sterker nog: op zo’n procedure heeft hij récht. Zeker nu.

Voor het overige ben ik van mening dat de toeslagenaffaire niet uit de politieke aandacht mag verdwijnen en de kwestie rond het Groninger aardgas evenmin.