Gedachten vóór de persconferentie

De gevolgen van een lockdown kun je pas veertien dagen na aanvang beginnen te meten. Dat is ons uit en te na voor gehouden. Als het kabinet op instigatie van het OMT de natie veertien dagen op slot doet, worden de gevolgen dus pas duidelijk als de maatregelen zijn ingetrokken. Dat is absurd. Er zijn twee mogelijkheden. Zo’n zogenaamde korte klap blijkt achteraf het begin van een lange ophoktijd. Of het is pure propaganda van een regering die wil doen of ze doortastend is. Geen wonder dus dat het kabinet er donderdag lang over doet om besluiten te nemen. Op tafel schijnt ook een 2G-maatregel te liggen: je kunt dan de QR-toegangscode alleen gebruiken als je genezen of gevaccineerd bent.

Alles bij elkaar neemt de geloofwaardigheid van Den Haag en de overheidsvoorlichting rond corona niet toe. Wie een prik van Janssen kreeg, blijkt blij gemaakt met een dode mus. Het wordt met de dag duidelijker dat de overige gevaccineerden een booster echt nodig hebben om de bescherming tegen het virus te handhaven. Het zit er dik in dat dit de eerste is in een reeks en dat wij de rest van ons leven in de rij zullen staan om de coronaprik te ontvangen. Erg is dat niet. Zo gaat het ook met het influenzavaccin dat elk jaar in een nieuwe samenstelling moet worden toegediend om dát virus de pas af te snijden. Het zou wel zo eerlijk zijn als de overheid dit duidelijk maakt in plaats van steeds allerlei lichtjes te zien aan het eind van de tunnel. Ze moeten daar echt eens andere spin doctors in dienst nemen. Of naar de huidige spin doctors luisteren. Wie weet krijgen de ministers wél uitstekend communicatie-advies maar slaan ze dat consequent in de wind.

Ondertussen wordt medegedeeld dat we waarschijnlijk vóór kerstmis een kabinet hebben. Men durft dit een optimistisch geluid te noemen. Terwijl Nederland een nieuw dieptepunt ingaat van de grootste crisis van de eenentwintigste eeuw zitten de leiders van de coalitiepartijen op hun jan boerenfluitjes in vrijetijdskleding te knutselen aan een akkoord dat blijkens de trots medegedeelde tijdshorizon absolúút geen haast heeft. Ik hoop dat ik vrijdagavond als ik die twee koppen weer zie verschijnen met Irma Sluis ertussen, dat ik dan de volgende gedachte weet te stoppen: “Eén Willem Engel is genoeg in dit ongelukkige land”. Dat zou echter populisme zijn en demagogie. In plaats daarvan neurie ik mee met het Maastrichter nummer de  Vastelkaovendskis.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.