Geeft verslaggever Danny Powned journalistieke meerwaarde?

Het zoemde gisteravond van alle kanten door mijn Twitter timeline: berichten dat de kleine, ‘ik ben bang voor niets of niemand’ Powned-verslaggever Danny Ghosen tegen een pak slaag was opgelopen na een bezoekje aan de Angolese ambassade.

Powned zelf nam zelfs het woord ‘mishandeld’ in de mond om de situatie te omschrijven. Nu leert de historie dat bij Powned wel vaker grote woorden worden gebezigd voor zaken die bij nadere bestudering best meevallen. Sterker: dit is precies de reden dat ik rond de klok van kwart voor elf gewoonlijk doorschakel naar een ander kanaal. Het programma kenmerkt zich door een soort gedrag waar ik niet heel dol op ben: continu sarren, treiteren en beledigen om mensen die zich eigenlijk niet goed kunnen verdedigen te doen knappen. En in alle eerlijkheid zou zelfs dat nog best vaak leuke televisie kunnen opleveren, ware het niet dat indien de getreiterde dan eindelijk eens verbaal of fysiek van zich af bijt, dit hem gewoonlijk op allerlei quasi-verontwaardigde reacties van het programma zelf komt te staan.

Net als bij voetbal Neem de volgende vergelijking: een bully in de schoolklas blijft onophoudelijk iemands etui van tafel gooien, of de vermeend zwakke broeder uit de groep voorzien van een constante stroom aan beledigingen. Maar diezelfde bully gaat dan vervolgens wél klikken bij de schooljuf indien die zwakke broeder eindelijk eens iets naars heeft teruggezegd! Het equivalent van dit gedrag is ook vaak op de sportvelden te aanschouwen; ik hoef maar de namen Matthäus, Van Bommel of Vercauteren te noemen en de voetbalkenner weet genoeg. Zelf constant uitdelen, maar bij het incasseren van het eerste de beste tikje theatraal ter aarde storten. Powned heeft zelf al vaker laten zien huilie-huilie te doen in dit soort situaties, bijvoorbeeld als een politica aangeeft hen niet te woord te willen staan of als iemand prefereert de ronkende camera’s toch liever niet voor de eigen voordeur te ontvangen. In dit soort gevallen was de reactie van Powned steevast “Schande!”, waarbij een enkel tikje gewoonlijk al genoeg was voor aangifte bij de politie. Om al deze redenen verwachtte ik om eerlijk te zijn niet heel veel van deze uitzending – en inderdaad, hoe schandelijk ook het gedrag van de Angolese heren, het woord ‘mishandeling’ dekte toch niet geheel en al de lading.

Bewondering Niettemin voel ik wel een steeds grotere bewondering voor de verslaggever in kwestie. Immers, al wekenlang bijt Danny zich vast in zaken die ontegenzeggelijk een gevoel van onrecht oproepen, en die daarom ook echt relevant te noemen zijn. Denk aan instanties als Parkeerbeheer/Stadstoezicht die wel gretig bonnen uitschrijven aan burgers voor ieder wissewasje, maar die zich vervolgens niets van hun eigen regels wensen aan te trekken waar het hun eigen parkeergedrag betreft. Iedere keer weer volledig in zijn uppie, voert Danny de laatste weken een ware kruistocht tegen zichzelf boven de wet verheven wanende diplomaten die bepaald niet het idee geven te beschikken over enige zelfreflectie. Met de garantie van diplomatieke onschendbaarheid is vrij duidelijk op camera aangetoond dat deze ‘zakenlieden’ op structurele basis de Nederlandse wet aan hun laars lappen, en zich dan ook in geen enkel opzicht ter verantwoording laten roepen.

Journalistieke meerwaarde Wangedrag van ambassades wordt gewoonlijk met de mantel der liefde bedekt, niet in de laatste plaats om toch vooral de diplomatieke betrekkingen maar niet te schaden. Daarom is het des te knapper: de kleine Danny die daar iedere dag aan allerhande sportschoolboys opdraagt om hun dikke Mercedessen eindelijk eens op de daartoe geëigende parkeerplekken te plaatsen, net als iedere andere burger. Een in alle eerlijkheid volstrekt normaal verzoek, hoewel vanzelfsprekend op ietwat irritante wijze verwoord. En ook de door Danny meegenomen wielklem zal hem niet de populariteitsprijs opleveren onder deze zich zeer belangrijk voelende (en: ongetwijfeld ook zeer belangrijk zijnde) heren.

Dat doet echter niets af aan de ronduit stuitende reacties van zich boven alle wetten verheven voelende diplomaten en hun personeel, met de tikken voor Danny van gisteren als voorlopig hoogte-, dan wel dieptepunt. Ik ben nog altijd geen heel grote fan van Powned! Maar indien men op deze onverschrokken wijze misstanden aan de kaak blijft stellen, hopelijk met een minimum aan knip- en plakwerk of slow motions, dan heeft zij in journalistiek opzicht een duidelijke meerwaarde. Volg Rolf op Twitter