Geert al Baghdadi

‘Eigenlijk’, dacht ik eerst, ‘eigenlijk gaat Geert Wilders steeds meer op de salafisten lijken. Nu ziet hij ook al af van beeld en muziek. Hij beperkt zich tot woorden en dreigende drumslagen. De uitersten raken elkaar.’

Ik plaatste een tweet in die richting en wilde het aanvankelijk daarbij laten.

Pas in tweede instantie realiseerde ik me welke grens er overschreden was. Hoe wij Nederlanders langzaam maar zeker gewend worden aan oproepen tot onversneden, pure haat net als de spreekwoordelijke kikker die volgens een broodje-aap verhaal niet uit een pan met kokend water zal springen als je die maar langzaam genoeg opwarmt.

Langzaam glijden wij, dit land en dit volk, de afgrond in van de barbarij. En we merken er niets van. We gaan er schouderophalend aan voorbij. We zien gezichten door de luchtgaten in de goederentrein die aan de andere kant passeert. Dan richten we onze aandacht weer op elkaar en op ons dagblad in de veilige verwarmde coupé.

En fuck you als je nu over Godwin begint, fuck you very much. Fuck you big time. En o ja, lul met vingers, jij die altijd met je briljante opmerking komt dat het tegen de islam is en niet tegen de moslims. Geen islam zonder moslims. De islam bestaat niet zonder moslims.

Het begint altijd met woorden. Het begint met zulke woorden. De Islamitische Staat is ook met woorden begonnen. Wilders gaat van dag tot dag meer op zijn bête noire lijken. Hij ontwikkelt zich steeds meer zélf tot de duivel die hij in zijn doodsvijand ziet. Hij is de Aboe Bakr al Baghdadi van de polder, van de koude grond, van de jongens van Jan de Witt.

De haat spat van onze schermen, net als op de televisies in George Orwells 1984, maar niemand maakt zich er wezenlijk druk over.