Geert Wilders verdient een opera

Geert Wilders beschouwt kritiek op zijn persoon al gauw als een oproep om een aanslag op hem te plegen. Dat merkte PvdA-voorzitter Hans Spekman afgelopen dinsdag op toen hij in de NRC verklaarde dat de leider van de PVV een gevaar was voor democratie en rechtsstaat. Als de kogel van links kwam, reageerde Wilders, dan stond daar aan de zijkant (waarom niet de vóórkant of de achterkant bij wijze van nummerbord?) PvdA op geschreven. Spekman deed zijn uitspraken vanwege Wilders’ recente gepraat over een revolutie of een revolte die eraan kwam als hij na zijn verhoopte verkiezingszege niet tot de regering toe zou mogen treden. De grote Kladderadatsch voorspellen, als je je zin niet krijgt, geeft inderdaad geen blijk van een sterke democratische gezindheid of een neiging om je geschillen aan de rechter voor te leggen in plaats van aan de straat. Het eenhoofdig gezag dat Wilders uitoefent over de PVV wijst daar evenmin op. Iedereen moet naar de grote baas luisteren. Zelf luisteren past niet binnen zijn karakterstructuur. Wat anderen tot potentiële handlangers van moordenaars zou maken, mag Wilders zélf zonder problemen doen. Aan de lopende band beschuldigt en beledigt hij individuen en bevolkingsgroepen. Hij waagt het zelfs de loyaliteit van Kamervoorzitter Khadija Arib aan Nederland in twijfel te trekken. Alsof dat niet kan worden uitgelegd als een oproep aan Nederlandse Breivik adepten om haar een kogel door het hoofd te jagen. Met twee maten meten is dan ook dagelijkse praktijk voor Wilders. Hij komt er meestal mee weg omdat de gemiddelde Kamerlid niet zo paranoïde op zijn beschuldigingen reageert als hij zelf onder vergelijkbare omstandigheden doet. Met zijn uitval tegen Spekman bewijst Geert Wilders opnieuw dat hij voor elke bestuurlijke functie totaal ongeschikt is. Hij is doof voor de argumenten van anderen. Hij beschouwt tegenspraak onmiddellijk als de eerste stap naar een moordaanslag. Hij wordt geheel beheerst door wantrouwen Dat is een combinatie van eigenschappen die tot grote en gevaarlijke fouten moet leiden. Wij hebben de afgelopen jaren in politiek en vooral het bedrijfsleven genoeg voorbeelden gezien van leiders die alleen nog op zichzelf en hun eigen oordeel vertrouwden. Denk aan wat bijvoorbeeld Vestia is overkomen onder zulk leiderschap.

Als premier zou Wilders een ramp zijn voor het land. Niet om wat hij denkt of wat hij wil maar om wie hij is. Hij mist de juiste talenten en persoonlijke eigenschappen om met succes een land te leiden of een eigen beleid te verwezenlijken. Menigeen zal nu beweren dat permanente beveiliging gevolgen móet hebben voor iemands levensvisie en karakterstructuur. Mocht dat waar zijn, dan kan dit het oordeel over geschiktheid voor bestuurlijke functies niet veranderen. Wel wordt dan de diepe tragiek duidelijk in het leven van Geert Wilders die als jonge jongen zelf ook nooit kon vermoeden in welke maalstromen hij terecht zou komen. Hij verdient een opera.