George Clooney in mijn bio-supermarkt!

De biologische supermarkt in mijn dorp heeft een restyling ondergaan. De geitenwollensokken geur is er een beetje vanaf. Er is zelfs een coffeecorner waar je broodjes kan bestellen en de winkel is uitgebreid met een reformhoek met hippe milieuvriendelijke verzorgingsproducten. Nu lijkt het (in de verte) iets meer op een AH To Go en dat is volgens mij een goede ontwikkeling want hoe toegankelijker voor het grote publiek, des te groter de kans dat mensen bewuster boodschappen gaan doen.

Maar helaas moet er nog veel gebeuren. Toen ik vorige week met mijn karretje langs de schappen liep, merkte ik een stel op dat overduidelijk nog nooit in een biologische winkel was geweest. Een luidruchtige man en zijn hip uitgedoste vrouw liepen als twee toeristen in een vreemd land zichtbaar ongemakkelijk langs de pastinaken en pompoenen. Ik kon niet anders concluderen dan dat ze in het stadsblad iets hadden gelezen over een nieuwe moderne supermarkt en hadden besloten samen eens lekker te gaan shoppen. Bij de kassa kwam ik ze weer tegen en toen ze afrekenden riep de man luid: “Zo duur?! Als ik hier altijd mijn boodschappen moet doen, kan ik mijn Porsche wel wegdoen!” De caissière, die overduidelijk niet aan de restyling had meegedaan, keek hem vol onbegrip aan en antwoordde: “Sorry, maar wat is dat, een Posj?” Er werd gegniffeld in de rij en een grijzende dame had het lef zich ermee te bemoeien: “Meneer, ik denk dat het sowieso beter is als u uw Porsche de deur uit doet.”

Het was een hilarisch, maar ook pijnlijk voorbeeld van hoe groot de verschillen zijn tussen bewuste en onbewuste consumenten. Ik vond het gênant te zien hoe sommige mensen volkomen gedachteloos consumeren. Maar net zo gênant was de biologisch verantwoorde caissière die niet wist wat een Porsche was. Zolang zij daar zit zal de Porsche-man altijd liever ergens anders winkelen. Er zijn volgens mij maar twee oplossingen voor dat probleem: keiharde maatregelen treffen door zijn Porsche hoger te belasten als hij niet duurzaam inkoopt of het probleem voor hem oplossen. Dat zou moeten betekenen dat hij bij de grote supermarkten alleen nog maar duurzame producten zou kunnen kopen. Maar die oplossing is waarschijnlijk net zo onuitvoerbaar als de eerste.

En dus wordt het wachten op andere maatregelen. Gerda Verburg, de minister van landbouw natuur en voedselkwaliteit, heeft laten weten dat er een logo voor duurzame producten zou moeten komen. Ik hoop ook vurig dat dat er komt. Maar ik hoop net zo vurig dat supermarkten zelf ook eens wat beter gaan kijken naar de de duurzaamheid van hun aanbod. Of ze er nu door de overheid in gestuurd worden (waar Albert Heijn laatst voor pleitte) of (liever nog) omdat ze gewoon het goede voorbeeld willen geven. Laat ze dat ‘kies bewust’ logo maar eens uitbreiden met een waarschuwingslogo. Een rood uitroepteken op de koetjesrepen en sperzieboontjes uit Kenia zou al een aardig begin zijn.

Tot die tijd moet mijn biologische supermarkt de restyling misschien nog wat verder doorvoeren en ook het personeelsbeleid wijzigen. Mijn suggestie: zet eens een lekker ding achter de kassa. Zo’n spannend ‘girl next door’ model dat altijd bevallig tegen de nieuwste auto’s leunt op autobeurzen. En laat haar tijdens het scannen van de gierst, haver en rogge haar blonde lokken achterovergooien en alles uit de kast halen om de Porsche-man het gevoel te geven dat hij de wereld redt met zijn verantwoorde boodschappen. “Oh, u houdt van snelle auto’s!” (knippert met haar ogen, schuift demonstratief in haar korte rokje over haar kleine kassastoeltje). “Dan heeft u vast uw oog al laten vallen op de elektrische Lotus Elise! Die gaat van 0 naar 100 in 4,7 seconden. En dat zonder te hoeven tanken, is het niet heerlijk? Dan houdt u genoeg geld over om bij ons te blijven winkelen!”

En voor het vrouwelijke winkelpubliek heb ik ook nog wel een klant-suggestie. Want ook al is mijn vernieuwde supermarkt een grote verbetering vergeleken bij de oude versie, ook ik krijg nog regelmatig een weeïg gevoel van verantwoord boodschappen doen. Een Hollandse eko-variant van Ewan McGregor of George Clooney zou er niet misstaan. Als die me zo’n ranzig achtste-hands boodschappentasje zouden aanbieden of de spelt-haverkoeken voor bij de (fairtrade en NIET-Nespresso) koffie zouden aanraden, wordt het voor mij ook een stuk makkelijker mijn duurzame voornemens vol te houden.