Gestrand in Addis Abeba

Ik ben een van de honderdduizenden die gestrand zijn door de aswolk uit Ijsland. Ik zit in Ethiopië te wachten tot de wolk een ander deel van de wereld lastig gaat vallen. Ik ben eerlijk gezegd niet écht diep getroffen door de ramp. Het effect van rampen is zelden klasseneutraal. In dit geval is het een elite ramp die degenen treft die kunnen vliegen. Maar er is ook veel differentiatie onder reizigers.

Mijn reis is werkgerelateerd en ik ben in een hotel getrokken zonder me al te veel zorgen te maken over de rekening. Ik heb mijn computer bij me en maak van de gelegenheid gebruik om achterstallige emails en andere klussen weg te werken.

Intussen leef ik mee met al die passagiers die niet weten waar ze zo lang moeten verblijven, dagenlang op vliegvelden moeten hangen of ineens voor allerlei onverwachte kosten staan. Het gaat om een overmachtssituatie voor de vliegmaatschappijen dus we hoeven niet op compensatie van de kosten te rekenen.

Er is één aspect waarin deze ramp opmerkelijk homogeen is, in zijn effect. Iedereen tast in gelijke mate in het duister over hoe lang het gaat duren. Geen enkele luchtvaartmaatschapij waagt zich aan een voorspelling. Sommigen denken dat we morgen kunnen vertrekken, anderen maken zich op voor een wekenlange vertraging. Het maakt veel verschil. Ik ben al vaak vertraagd maar wist altijd wel ongeveer wat me te wachten stond. Nu rest me geen keuze dan overgave en afwachten. Goed voor mijn karakter en mijn vermogen om ‘los te laten’, maar ik voel me toch behoorlijk verloren.