Gewoon Rotterdammer

Ik heb een identiteitscrisis. Mijn favoriete eten is roti, ik doe aan buikdansen en ik breng mijn nachten het liefst door op Kaapverdische feesten. Ik ben zwart van binnen, lijk op een Bosniër en draag Afrikaanse slippers. Mijn vrienden zijn Surinaams, Marokkaans en Papoea. Ik praat met een Rotterdams accent, maar kan het niet laten om daar ‘allochtone woorden’ doorheen te gooien. Mensen kunnen mij niet plaatsen. Ik ben raar.

Toen ik nog een klein meisje was, was dit geen probleem. Mijn vriendinnetjes, die uit alle hoeken van de wereld kwamen, gingen graag met mij om. Ze vonden het leuk dat ik met alle winden mee waaide. Met mij kon je in het Turks playbacken en op Hindoestaanse muziek dansen. Kleine Brenda stond overal voor open.

Naarmate ik ouder werd, vroegen mensen zich af waar ik vandaan kwam. “Ben je een Bosnische?”, vroeg een studiegenootje ooit. Mijn bruine ogen en donkerblonde haar deden haar denken aan de mensen in haar thuisland. De verbazing was groot toen ik uitlegde dat mijn vader half Italiaans en mijn moeder half Grieks was. Op zo’n combi had ze niet gerekend, en met haar zovelen. Door de jaren heen dachten ze onder andere dat ik Turks, Marokkaans, Portugees, Spaans en Braziliaans was.

Hetzelfde meisje vroeg waar ik me thuis voelde. Toen ik antwoordde dat dit Rotterdam was, snapte ze het niet. ‘Maar je bent toch Grieks, Italiaans en Nederlands’, was haar weerwoord. Blijkbaar dacht ze dat ik alleen gyros at en de Italiaanse volksdans op mijn Hollandse klompen danste. Rotterdam als thuishaven voldeed niet.

Ik weet nog steeds niet waar ik bij hoor. En eigenlijk interesseert het me geen barst. Het Italiaanse en het Griekse zit er wel, maar ik voel me niet thuis in deze landen. Eigenlijk voel ik me ook niet thuis in Nederland. In de meeste steden of dorpen, mis ik de multiculturele bevolkingssamenstelling. Of de roti.

Als mensen me tegenwoordig in een hokje proberen te stoppen, zeg ik dat ik een ‘roti etende, buikdansende, Grieks-Italiaanse multiculturele Roffert’ ben. Kortom, een Rotterdammer. In deze stad komt mijn identiteitscrisis tenminste tot haar recht.