Gezocht: consensus

Wat is deprimerender aan de politieke verwikkelingen rond het Catshuis: de mechanische oproepen van Diederik Samsom om verkiezingen of de slaafse hofmakerij van Geert Wilders?

Verhagen en Rutte wringen zich in de meest onmogelijke bochten om Wilders aan de onderhandelingstafel te houden. Dat zij daarvoor ontwikkelingssamenwerking als offerlam gebruiken, voorspelt een bitter Paasfeest. De heren hebben zich ingeprent: als deze gedoogcoalitie ophoudt, is alles verloren, voor de een zijn Haagse carrière, voor de ander zijn premierschap.

PvdA-leider Samsom acteert net zo geforceerd en opportuun. Hij eist om de haverklap de val van het kabinet, want wil met een nieuw kiezersmandaat de crisis te lijf gaan. Maar Samsom weet toch ook wel dat nieuwe verkiezingen alleen maar zullen bevestigen dat Nederland een verdeeld land geworden is. Links noch rechts kunnen meer rekenen op een brede meerderheid. 

De Catshuispatstelling symboliseert een nationale patstelling. Het Nederlandse publiek ziet politieke leiders die zich allemaal hoeders van hervormingen noemen, maar uiteindelijk hopeloos vastlopen in ideologische verdeeldheid. 

Vandaag maakte het CBS bekend dat het financiële vermogen van Nederlanders gestegen is naar ruim 1 biljoen euro (na aftrek van de hypotheekschuld). En toch overheerst het beeld dat Nederland aan de rand van de afgrond staat. Politici wijzen graag naar de economische noodzaak voor heftige maatregelen. Maar het echte probleem lijkt eerder hen zelf te zijn – it’s the politics stupid! Dus niet ‘onverantwoorde uitgaven’ of ‘torenhoge schulden’, maar de onmacht van politieke bestuurders om consensus te bereiken over institutionele investeringen die heel goed mogelijk zijn in een welvarend land als Nederland.

Kent iemand nog onze traditie van overleg en consensus? Misschien kan dat het onderwerp zijn voor de eerstvolgende VMBO-les van premier Rutte.

Volg Gerard ook op Twitter