Girls rule the world!

Ik wil mij zelf nog wel eens gekscherend omschrijven als de anti feminist. – Niet dat ik tegen vrouwenrechten enzo ben hoor, integendeel. En ja, ook ik ben onze moeders en oma’s dankbaar voor hun inzet nog niet zo héél erg lang geleden.

Maar toen ik een paar jaar geleden voor het eerst werd gevraagd voor een reportage in Opzij heb ik toch even getwijfeld. Wilde ik wel met deze vrouwen geassocieerd worden?

De journaliste die mij benaderde stelde mij gerust door te melden dat er op de redactie al een tijdje geen tuinbroeken meer werden gedragen en dat de meesten waarschijnlijk zelfs netjes oksel-en schaamhaar bijwerkten. En zoals u wellicht in de naaktkalender die ik onlangs maakte heeft opgemerkt: Ik ben niet van de overtollige haargroei.

Het boek ‘De Mythe van het glazen plafond’ van Marike Stellinga verwoordde een aantal jaar geleden deels wat ik voelde. Het eeuwige gezeik (excuus voor mijn taalgebruik) over dat vrouwen nog steeds minder kansen hebben voor wat betreft het maken van carrière komt mij een beetje mijn neus uit.

Wat die feministen mijns inziens een beetje gemeen hebben is het ontkennen van de grote verschillen tussen man en vrouw. En je kan dan wel, om in de clichés te blijven praten, een tuinbroek aantrekken en trots zijn op gecreëerde oerwouden, er bestaat gewoon zoiets als hormonen en oerdriften.

Ik zie het van dichtbij gebeuren in mijn eigen vriendenkring. Vriendinnen die grote verhalen hadden over wat ze allemaal gingen bereiken tot daar een man in het leven verscheen en de voortplantingsdrang groter werd dan de wens om wat dan ook te bereiken behalve het grootbrengen van kroost. 

En nee, ik heb niet van die vriendinnen die dan maar helemáál stoppen met werken, natuurlijk niet. Maar vier dagen per week is wel genoeg. Bovendien, financiële crisis of niet: We verdienen genoeg om rond te kunnen komen van een parttime baan.

Dat je daar geen minister-president mee wordt (om maar een leuke hoge functie te noemen) lijkt mij logisch.

Maar mijn grootste irritatie bij feministen is voornamelijk de ontkenning van het vrouw zijn. Wij vrouwen, of hoe ik ons liever noem: ‘meisjes’ zijn gewoon héél anders! Om te beginnen zijn we mooier en mogen veel van ons dat best (vaker) laten zien. Nee, we hoeven niet naakt, maar trek potverdrie een leuke jurk aan, zet je haar in de krul en tuit die gestifte lippen.

Wij meisjes zijn gevoeliger, vaak verfijnder en genuanceerder. We hebben oog voor detail en tegenwoordig zijn we nog vaker hoogopgeleid ook. 

Ja, inderdaad, dat zijn nogal wat verschillen in het voordeel van de dames. Dus hoezo zouden we dan willen dat we allemaal gelijk zijn? Laat die verschillen juist maar zien! Show your girlpower!

Ik kan dit schrijven omdat ik mij in een luxe positie bevind.

Ik ben namelijk in Nederland geboren en opgegroeid. Mijn oma zat bij ‘de rode vrouwen’ en doordat zij een baard had (dat was altijd een beetje vies wanneer je haar goedendag kuste) loop ik nu op hoge hakken te verkondigen dat het juist fijn is dat mannen en vrouwen andere wezens zijn. Toch besef ik maar al te goed dat ik een beetje op mijn woorden moet passen. Dat wat ik verkondig wel geldt voor mij en de meeste andere vrouwen in Nederland, maar dat dit wereldwijd gezien vaker anders is.

Er is in de afgelopen jaren behoorlijk vaak van alles gepubliceerd  over – en naar aanleiding van mijn werk. De overeenkomst tussen de meeste berichten is dat ze meestal over het gebruik van dieren en het vermeende dierenmisbruik in mijn werk gaan. Nu kunt u daar over doorzeuren en zeggen dat dat terecht is want het is toch een schande en blabla… – juridisch gezien is tot op heden altijd nog gebleken dat er door mij geen dieren zijn mishandeld.

Wat mij vooral opvalt en teven choqueert is dat wanneer ik werken maak met als onderwerp ‘vrouwenrechten’ (of mensenrechten) dit zelden als interessant wordt gezien door media, en er dus nog bijna nooit iets over is gepubliceerd. Mijn project ‘ALMOST 18+ -For Your Pleasure’ waarin ik tientallen jonge meisjes toon die al dan niet vrijwillig in de online porno industrie werken (velen van hen werden, naakt, in elkaar geslagen ter vermaak van menig liefhebber van de zogenaamde ‘barely 18 porn’), waar ik al ruim 10 jaar aan werk, is bij het grote publiek onbekend. Een kaartenboek wat ik hier bij publiceerde, nu zo’n twee jaar geleden is amper verkocht.

Afgelopen zomer ontmoette ik twee jonge animeermeisjes in Manila. Ik besloot ze onderdeel te maken van mijn SAVE THE WORLD project en ze te redden van hun erbarmelijke bestaan dansend op het podium en tussen de lakens van eenzame Koreaanse mannen. Hier kreeg ik wel de gehoopte media aandacht mee. Maar niet zozeer voor de meisjes en hun omstandigheden, danwel voor het feit dat ik zélf naaktposeerde op een kalender waarvan de opbrengst naar die meisjes moest gaan. Vragen gingen meestal meer over hoe ik mij voelde door uit de kleren te gaan, dan over de achtergrond van dames Mich en Cyris. Het zal u waarschijnlijk ook niet verbazen wanneer ik u vertel dat de kalender niet bijster goed verkocht is.

Wanneer een vrouw wél kiest voor een carriere, dan verandert zo’n vrouw in veel gevallen in een eerste klas bitch. Een wijf dat over lijken gaat. Een paar maanden geleden trof ik er zo een. Een journaliste die, in dit geval ten koste van mij, even een rel dacht te ontketenen ten gunste van de lezers en daarmee zichzelf.

Ze manipuleerde een naar verhaaltje in elkaar en inderdaad, een rel was geboren. Mijn klacht tegen haar is momenteel nog in behandeling bij de raad voor journalistiek.

Dat de gevolgen van een zoveelste mediarel niet zo goed voor mijn eigen gemoedstoestand zijn, dat kunt u waarschijnlijk ook wel bedenken. Ik hield er een fijne maagzweer aan over.

Al een jaar geleden stond vast dat afgelopen zaterdag een solotentoonstelling van mij zou openen bij TORCHGallery in Amsterdam. Maar met bovenstaande in mijn hoofd heb ik mij zo’n 1,5 maand geleden bedacht.

In plaats van de installatie die ik zou laten zien, heb ik de planning omgegooid. (En de galeriehouder slapeloze nachten bezorgd, sorry daarvoor!)

Dit weekend opende GIRLS RULE THE WORLD

Een groepstentoonstelling waarvoor ik vijf vrouwelijke kunstenaars uitnodigde hun beste werk te tonen.

Deze kunstenaars zijn alle vijf nog tamelijk onbekend, maar als je het mij vraagt enórm goed en ze staan, als u het mij vraagt, stuk voor stuk voor de anti-feminist: Het quadraat van GIRL POWER

Samen met Chantal Rens, Katharina D. Martin, Ashley Zelinskie, Josine Beugels en Suzan Kolen hebben we een fantastische show neergezet en ik ben extreem blij en trots om deze superladies voor te stellen aan u, beste lezer en beste kijker. Want weet u: GIRLS RULE THE WORLD!

Torch Gallery, Lauriergracht 94, Amsterdam. Do-za van 12-18u. Tot en met 16 februari.