Glimmend plaatje

‘Ik ga naar mijn werk’ en hop daar gaat-ie, op de fiets door de sneeuw. Strakgekamd, schoongekleed, geurig en ruim op tijd. Het was even afwachten of een zaterdagbaantje zou werken voor Gijs. Hij is tenslotte pas 14 en overzicht; planning; het uitvoeren van taken zijn nu eenmaal lastig als je een vorm van autisme hebt. Reden genoeg dus om er vroeg mee te beginnen.

Het gaat goed met Gijs: school, baantje, vrienden, thuis. Maar het gaat niet vanzelf. Als ik nu over mijn schouder terugkijk naar wat voor hem en voor ons het moeilijkst was, dan kom ik uit bij de nachtelijke angsten. De dagen vloeien in elkaar over, zonder nacht om te herstellen, als je kind zo angstig is dat het zijn ogen niet dicht kan doen omdat het dan erger wordt.

Deskundigen kwamen met antwoorden die overdag de oplossing leken, maar dat ’s nachts niet waren. ‘Waarom laat je hem zo bang worden?’ vroeg mijn zus 2 jaar geleden ‘waarom blijf je de angst niet voor?’ En dat bleek het juiste spoor. De oplossing die voor Gijs werkt is verbluffend simpel: een digitaal fotolijstje naast zijn bed met foto’s van zijn hond. De liefde voor de hond is sterker dan zijn angst voor de nacht. Hij moet het alleen even zien: een glimmend plaatje waar je rustig van wordt.

De angst vóór blijven, niet verstijfd achterom blijven kijken. ‘Het is geen crisis meer, de brand is geblust’, zegt Johan Fretz deze week. Natuurlijk moet je leren van de gebluste puinhopen, maar er is geen vuur meer dat woedt. Fretz wordt in 2025 president van Nederland en vraagt zich af wat we willen worden met de wereld, en op welke feiten we de weg ernaar toe baseren. We lopen nog met onze rug naar de toekomst: draai je om en maak het plaatje.

Gijs heeft zijn plaatje helder. Voor de weg ernaar toe hebben we de voorlichtingsavond van de middelbare school nodig. Tot mijn grote verbazing ziet hij onmiddellijk de toch complexe keuzes binnen het VMBO die leiden naar het MBO.

‘Theorie is belangrijk maar dat lukt me wel, voor mij is het beter om te oefenen in vaardigheden, mam. Dan heb ik een voorsprong als ik op het MBO begin, kan daarna door naar het HBO en word dan gewoon het beste van de wereld’.

Ik slik, hij heeft het beeld ingekleurd met zijn eigen kleuren (meer vaardigheden, minder theorie). Het is een reëel plaatje.

Het kan gewoon: zien wat er achter je is gebeurd en toch vooruit kijken. Glimmende plaatjes maken zodat je weet waar je naartoe moet werken.  Voor mij is er ook meer tijd nu het beter gaat met Gijs. Tijd om bijvoorbeeld met 40 mensen een dikke glimmende Glossy te maken. Vrijwillig maar met hetzelfde doel voor ogen. Ik was bij de eerste brainstormsessie van SUZAN!¡, hét ADHD-lifestylemagazine van Nederland. We werden allemaal een beetje opgetild die middag: van ervaringsdeskundige tot discjockey, tot kinderpsychiater tot fabrieksdirecteur, tot juf, tot journalist. We blijven het vóór en zien de weg ernaar toe: met humor, kennis en emotie een top-blad maken voor iedereen die meer wil weten over ADHD. Het kan gewoon, samen.

Mijn man en ik zwaaien Gijs altijd uit. En als hij uit beeld is zeggen we tegen elkaar ‘wie had dat ooit gedacht’. Alleen wij weten dat daar een jongen fietst die later het beste van de hele wereld wordt. En wij mogen zijn ouders zijn.

Dit stuk verscheen eerder op de blog van Maddy Hulshof. Volg haar ook op Twitter: @maddyhulshof