Gooide de minister maar keien in de zee

Het is heel logisch dat minister Schultz extra regels wil opstellen die voorkomen dat je in het algemeen niet zomaar ‘objecten’ in de Noordzee kan lozen. Daar is de overheid tenslotte voor. Greenpeace ziet dat natuurlijk ook, we hebben bijvoorbeeld 15 jaar campagne gevoerd tegen het dumpen van kernafval in zee, tot er eindelijk een internationaal verbod kwam in 1993. Maar we zijn wel verbaasd dat minister Schultz deze regelgeving wil invoeren vanwege de stenenacties van Greenpeace op de Klaverbank in de Noordzee. Waarom wil ze daar iets tegen doen? De Amsterdamse rechtbank en de Raad van State hebben zich uitgebreid over de acties gebogen en gaven aan dat de Greenpeace-acties met zwerfkeien onschadelijk en veilig zijn.

Waarom dan toch die extra regels? Vindt de regering het soms gewoon lastig, dat gedoe op zee? Tsja, daar kunnen we ons iets bij voorstellen. Als de minister zich sterk inzet voor de bescherming van kwetsbare zeegebieden, hoeft ze geen energie te verspillen aan speciale regelgeving om acties van milieuorganisaties te stoppen. Greenpeace voert geen actie voor de lol. De tijd die we in de voorbereiding en uitvoering van acties steken, zouden we ook liever anders besteden. Het gaat ons niet om het middel, het is het doel dat telt: serieuze maatregelen die er voor zorgen dat er een netwerk van zeereservaten wordt ingesteld.

Het is heel goed mogelijk dat de overheid in overleg met milieuorganisaties en visserij de ruimte van de Noordzee zo verdeelt dat je sommige gebieden kan exploiteren en andere, ecologisch belangrijke stukken zee met rust laat, zodat de natuur zich daar kan herstellen. Er moet alleen wel de politieke wil zijn om de zee te beschermen.

En dat valt in de praktijk tegen. De overheid heeft zich officieel voorgenomen om 10 tot 15 procent van de Nederlandse Noordzee te beschermen. Dat doel lijkt in praktijk echter te verdwijnen aan de horizon. De Klaverbank bijvoorbeeld is één van de Natura2000-gebieden in de Noordzee waar al 25 jaar over gesproken wordt. De overheid heeft al 8 jaar lang ‘plannen’ voor bescherming. In dit stenenrijke gebied voegde Greenpeace in 2011 en 2015 een aantal stenen toe. In het meest recente beschermingsvoorstel voor de Klaverbank wordt maar de helft van het gebied beschermd tegen sleepnetvisserij en dan ook nog eens het deel waar toch al amper gevist wordt. En het blijft helaas bij plannen: het leven op de Klaverbank is tot op de dag van vandaag nog steeds vogelvrij. En dat terwijl de Noordzee bescherming keihard nodig heeft om het verlies van biodiversiteit te stoppen.

Momenteel wordt slechts 0,25 procent van de hele Nederlandse deel van de Noordzee helemaal met rust gelaten. Terwijl een groot zeereservaat juist alleen maar voordelen geeft: het is een plek waar het zeeleven ongestoord kan groeien en herstellen, wat op de lange termijn ook de visserij ten goede zal komen. Die voordelen hebben beschermde gebieden elders in de wereld al bewezen. Dichtbij herstelt de zeebodem in het zeereservaat in het Schotse Lamlash Bay: er zijn veel grotere aantallen jonge en ook grotere Sint-Jacopsschelpen te vinden binnen het reservaat dan er buiten, maar ook zeewieren en ander zeebodemleven keren terug. In het beroemde Great Barrier Reef bleek uit 30 jaar onderzoek dat er 80 procent meer zeebaars te vinden was in de gebieden waar niet mag worden gevist, dan in de onbeschermde gebieden.

Terug naar de regelgeving die Minister Schultz in wil voeren, waarbij voor de stenenacties van Greenpeace een vergunning nodig zal zijn. Ze heeft hiermee energie gestoken in een oplossing voor een niet bestaand probleem, terwijl de noodzakelijke Noordzeebescherming nog steeds achterwege blijft. We hopen dat de minister zich in de nabije toekomst voortvarend en daadkrachtig zal bekommeren om het lot van de Noordzee en iedere kans zal grijpen om de zee weer gezond te maken.