Groeten uit Benin (2)

Ik ben in Benin. Om onderzoek te doen naar de mogelijkheden om een nieuwe media/internet-opleiding op te zetten. Benin is een van de armste landen van de wereld en zo’n tachtig procent van de bevolking schijnt analfabeet te zijn.

Mijn klant is de APM, de vereniging ter promotie van de media. Ze  werken met een slim concept. Spelenderwijs via een eigen krant en  radiozender het vak van journalist en programmamaker leren. De Wereldomroep doet hier goed werk. In mijn tijdelijke werkruimte hangen foto’s van vrienden als Joop Daalmeijer en Rik Rensen.

Gisteren heb gekeken hoe ze bij APM muziekradio maken. Nou, heel modern. Met een computerprogramma. Een student schakelt de zender in en programmeert prettig klinkende Afrikaanse muziek. Maar ik vraag me af wat daar radio aan is. Je kunt de muziek ook op een Ipod zetten of op je eigen computer draaien. Als je in het gelukkige bezit van dergelijke apparaten bent.

Maar het wordt pas echt radio als je er persoonlijk over gaat praten of met luisteraars bellen. Als je enthousiast gaat vertellen wie je goed vindt en wat je mooi vindt. Door het bespreken van mijn lange vragenlijst ontstaat er gaandeweg een beeld van de mogelijkheden en onmogelijkheden.

Ik vertel dat ik school-Frans spreek a la ‘Pappa fume une pipe et mamman coupe le pain’ en ‘Un, deux, trois, chaud n’est pas froid’. Razzack Salzonou is zo aardig om als tolk Engels-Frans een handje te helpen. We beginnen bij het begin.

Er is dus een club, de APM, die mensen opleidt voor het maken van een krant en radio, en die wil nu, gezien de ‘evolutie van de media’, ook internet-onderwijs ontwikkelen. Goed idee. Ze hebben hiervoor toestemming van de regering en ze doen het samen met de universiteiten in Porto Novo en het dertig kilometer verder gelegen Cotonou. De basis is aanwezig. Een gebouw, een ruimte, management, computers. Plus animo om het te doen.

Ik ga praten met Fernand en Sessie. Dat zijn de internetfreaks bij de APM.  Ik moet alleen even wachten omdat er net weer een onweer is losgebarsten. De regen danst vrolijk op de tegelvloer van het terras. In het kader van het doel van mijn bezoek en een eerste kennismaking wil ik op hun computers zichtbaar maken wat ik in Nederland digitaal uitspook. Dat stelt niks voor, maar het is leuk als opstapje. Zo komen we bij Google, Facebook, You Tube en ik kan ook mijn eerste verhaaltje uit Benin via de Joop site tonen.

Mijn afspraak met de lokale vertegenwoordiger van PUM, mijn opdrachtgever, verviel gisteravond, omdat de wegen in haar buurt door de hevige regens onbegaanbaar waren geworden. Dat vond ik niet erg want op het terrein van de  universiteit was een concert. Ik meldde mij aan bij de poort als ‘Vertegenwoordiger van het Koninkrijk der Nederlanden’. Het gevolg was dat ik daarna een ‘VIP behandeling’ kreeg. Men vroeg ook of ik het woord wilde voeren. Maar natuurlijk wilde ik dat.

Het concert kwam heel aarzelend op gang, maar na twee uur beten een paar verklede halfleuke komieken met pruiken en takken in hun handen het spits af. Daarop haalde ik mijn geheime wapen, een kleine houten neusfluit, te voorschijn, vertelde hoe ik Frans had geleerd (Pappa fume une pipe dus), speelde twee nummers op mijn fluit, waaronder het Wilhelmus, en werd beloond met een staande ovatie. Gek doen kan ik ook, als het  moet.

Mijn enige doel was om tolken te vinden. De oproep om mij met vertalen te helpen, aan het eind van mijn korte performance, had ik  beter niet kunnen doen. Vijf minuten later kon ik kiezen uit vier mannelijke studenten en vier Nigeriaanse vrouwelijke studenten. Ik heb eerlijk geloot, maar vond het niet erg dat de Nigeriaanse Abigau won. Ik hoop dat ze morgen komt opdagen als we met de internet experts verder praten. In het Pinksterweekeinde ga ik naar Cotonou,  de grote stad aan de kust, dertig kilometer hier vandaan.

Wordt  vervolgd..

Lees ook Groeten uit Benin (deel I)