Haat tegen Marokkaanse mannen

Over Marokkaanse vrouwen in Nederland verschijnen al tien jaar lang ieder jaar dezelfde drie artikelen. Ieder jaar komt een journalist tot de ‘schokkende ontdekking’ dat Marokkaanse vrouwen soms in het land van herkomst worden gedumpt door hun man. Ieder jaar richt iemand een website op voor Marokkaanse meiden die depressief worden door de ‘culturele spagaat’ waarin ze leven. En ieder jaar moet iemand als tegenwicht een artikel schrijven over hoe succesvol Marokkaanse vrouwen zijn in het onderwijs en op de arbeidsmarkt, maar dat het ze op de huwelijksmarkt helaas minder voor de wind gaat. Stereotyperingen waaraan ik mij als Marokkaans Nederlandse vrouw mateloos heb geërgerd, maar die nu, tot mijn grote ontsteltenis, worden overgenomen door mijn ‘soortgenoten’, zoals door Nora Kasrioui op deze opiniepagina en in de Volkskrant. Zij schrijft bovendien een artikel dat bol staat van de onjuiste aannames.

In haar artikel “Marokkaanse vrouw zoekt Blonde Prins” schrijft Kasrioui over Marokkaanse vrouwen in Nederland:

Een deel van hen heeft de afgelopen jaren de Marokkaanse mannen ver achter zich gelaten, zodat die hen niet goed meer kunnen bijbenen. De vrouw die in dit artikel centraal staat, wil carrière kunnen maken en de zorg voor eventuele kinderen gelijkwaardig met haar partner delen. Een traditionele Marokkaan zit hier meestal niet op te wachten en daarom wijkt zo’n hoogopgeleide Marokkaanse vrouw het liefst uit naar een bekeerde Nederlandse man.

Waar zal ik beginnen? De stelling dat de Marokkaanse vrouwen de mannen “ver achter zich laten”. Uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) blijkt inderdaad dat er meer vrouwen dan mannen van Marokkaanse komaf instromen in het hoger onderwijs. Het gaat om 54 procent van de vrouwen tegen 40 procent van de mannen van de tweede generatie in Nederland. Als ik Kasrioui moest geloven, komen de Marokkaanse mannen de basisschool niet voorbij. In werkelijkheid doen ook zij het steeds beter in het onderwijs.

Voorts stelt Kasrioui dat deze hoog opgeleide Marokkaanse vrouw carrière wil maken en de zorg over kinderen wil delen. Dit zou niet kunnen met een traditionele Marokkaanse man. Ok, dus het probleem is misschien niet zijn opleiding, maar het feit dat hij ‘traditioneel’ is. Onder traditioneel verstaat Kasrioui:  “(een) man (..) die haar het dragen van hoge hakken, roodgelakte nagels en dragen van leggings verbiedt”.  Zeg dan gewoon meteen dat Marokkaanse mannen achterlijk zijn. En Marokkaanse vrouwen ook, als dat hun prioriteiten zijn.

Feit is dat Marokkaanse mannen en vrouwen in Nederland beide druk aan het emanciperen zijn. Dat zie je aan ontwikkelingen die er wel toe doen en die beschreven zijn in de emancipatiemonitor 2010 , eveneens van het CBS. Hieruit blijkt dat Marokkaanse vrouwen in Nederland bijvoorbeeld steeds later en minder kinderen krijgen. En die krijgen ze met die gekke traditionele Marokkaanse mannen van ze en dat weet Kasrioui ook.

Kasrioui schrijft haar artikel namelijk naar aanleiding van het CBS-rapport waaruit bleek dat vier van de vijf Marokkanen (en Turken) nog altijd trouwen binnen de eigen bevolkingsgroep. Mensen als Kasrioui willen gewoon niet geloven dat dit kan, sterker nog, ze vinden het verwerpelijk. Hoe kan je als weldenkende, o zo hoogopgeleide Marokkaanse vrouw kiezen voor zo’n boerenpummel-hang-Marokkaan? Want dat zijn ze toch allemaal?

Kasrioui wil ons met haar artikel wijzen op die andere Marokkaanse vrouw. Die twintig procent die wel weet wat goed voor haar is, namelijk een fijne, maar liefst wel bekeerde Nederlander. Liefst wel bekeerd, want deze Marokkaanse vrouw  is misschien wel modern, maar ook religieus. Of als ze stiekem niet religieus is, kiest ze toch voor een religieuze man om de vrede met haar ouders te bewaren. Bovendien is de moderne Marokkaanse vrouw van Kasrioui een racist, want het moet wel een Nederlander zijn, over Turken of Surinamers hoor je haar niet. Eigenlijk best wel traditioneel deze moderne mocrochick.

Sowieso voert Kasrioui hier een vrij gezagsgetrouw betoog. Het meest schokkende dat ze ons lijkt te willen vertellen is dat Marokkaanse vrouwen tegenwoordig daten voor het huwelijk. Wel doen ze dit nog stiekem. Dit probeert Kasrioui te vergoelijken door te zeggen dat prins Willem-Alexander en zijn Maxima ook stiekem moesten doen. Stekeblind voorbijgaand aan het verschil dat Wim en Max niet stiekem hoefden te doen voor hun eigen ouders!

Met een stok van veertig meter durft Kasrioui het taboe op seksuele vrijheid nog niet aan te raken. Want dat zit er ook nog achter het verwijt dat Marokkaanse mannen ‘traditioneel’ zouden zijn. Traditioneel betekent dat ze een maagd willen trouwen en de moderne Marokkaanse vrouw wil geen maagd meer blijven, moeten we tussen de regels door lezen. Zo lang haar ‘trendsetters’, zoals Kasrioui de moderne Marokkaans Nederlandse vrouwen noemt, daar niet openlijk over durven praten,  blijven ze gevangen in schadelijke tradities. Schadelijke tradities die moderne gevolgen hebben, zoals grensoverschrijdend seksueel gedrag, ongewenste zwangerschappen en abortussen. Ook een trend onder Marokkaanse meiden, moet Kasrioui weten.

Maar wat mij tot slot, toch het meest tegen de borst stuit in het artikel van Kasrioui, is de afvlakking van het emotionele, het liefdesleven van de Marokkaanse vrouw tot een reeks praktische overwegingen. Het woord liefde komt in het stuk niet één keer voor. Terwijl dat juist de grote drijfveer is voor die vrouwen die tegen de gewoonte in en vaak met veel pijn en moeite kiezen voor iemand die niet tot de eigen bevolkingsgroep hoort.

Lees ook het artikel van Nora Kasrioui: ‘Marokkaanse vrouw zoekt blonde prins’