Heren werkgevers, de geluksmachine staat uit

De werkgevers vragen grote offers in de komende CAO-onderhandelingen. Chilipepers in hun bittere pap zijn een bevriezing van hun bijdragen aan het pensioenfonds en de gedachte dat je loonsverhogingen pas achteraf uitbetaalt als blijkt dat de onderneming goed door de crisis komt. Er is – zegt VNO/NCW trouwens haast geen ruimte voor loonsverbetering. Dit meldt de Volkskrant.

Er valt wel wat te zeggen voor het standpunt van de werkgevers. De economie holt achteruit. Dat geldt ook voor de winstmarges. Toch hebben de eisen van VNO/NCW een merkwaardige kant: de werkgeversorganisatie eist gratis geld. Zij wil – om met de premier te spreken – dat de werknemers voor hen der geluksmachine aanzetten. Het spijt mij, mijnheer Wientjes, maar wij leven wél in de eenentwintigste eeuw. Voor niets gaat de zon op. Geluksmachines bestaan niet meer. De gedachte dat loonsverhogingen pas achteraf worden uitbetaald als de conjunctuur het toelaat, is een prachtig uitgangspunt voor modernisering van de verhoudingen tussen werkgevers en werknemers. Wat gebeurt er immers? Het personeel laat die loonsverhoging voorlopig in de kassen van de baas. Dat is in feite een lening. En zoals televisiekijkers weten: geld lenen kost geld. De Nederlandse werknemers halen hun bazen nooit het vel over de oren. Zij zijn ongetwijfeld bereid om extra loon tegen een reële maar redelijke rente in het bedrijf te laten. Dan zijn ze waarschijnlijk nog concurrerend met de banken terwijl ze aan de andere kant een rente vangen die je voor spaargeld nergens krijgt. Dat is niet de enige optie. Werknemers zouden ook met hun baas kunnen afspreken dat de afgesproken salarisverbetering wordt uitbetaald in de vorm van aandelen in het bedrijf. Niet halfzachte aandelen die geen stemrecht geven maar echte normale aandelen waarmee ze kunnen doen wat ze willen. Kijk, dat zijn nu echte hervormingen.