Het afschudden van oranje veren, een bevrijdend gevoel

Natuurlijk vind ik het jammer van oranje, voor de fans, voor de bedrijven die erin hebben geïnvesteerd, en vooral voor het al zo zwaar belaste milieu dat al die onzinnige plastic zooi weer moet zien te verwerken.

Maar voor mezelf ben ik blij. Ik houd namelijk van voetbal, van de sport, wel te verstaan. Ik ben geen supporter van een club maar ik mag graag naar een spannende wedstrijd kijken. Ik kan genieten van mooie passes, knappe balcontroles, een corner die op een hoofd terechtkomt dat feilloos het doel weet te vinden, snelle dribbels, een flitsende counter, een keeper die via een gewaagde snoekduik een poeier van een bal tegenhoudt, een spits die in de loop de keeper te slim af is met een lobje en vooral een samenspel dat om te zoenen is… Enfin, alles wat het voetbal tot een lust voor het oog maakt.

Eerlijk, zolang ik een mooie wedstrijd voorgeschoteld krijg, maakt het mij in de regel niet uit om welke elftallen het gaat, nationaal of internationaal. Champions’ League, UEFA, eredivisie of desnoods de Jupilercup… ik kies op het moment zelf voor degene die naar mijn idee de overwinning verdient. En vind het hoogstens oneerlijk als het balletje desondanks niet voor dat bewuste elftal tussen de palen rolt. U begrijpt het al, het gaat mij puur om het spel. Daarom geniet ik ook altijd zo van tenniswedstrijden. Nederlanders spelen zelden een rol van betekenis, ik hóéf dus niet chauvinistisch te zijn en kan simpelweg genieten van een mooie match.

De ellende echter met een landentoernooi voetbal is dat je je nationale team behoort te steunen, dat je blijk dient te geven van een zeker chauvinisme, ongeacht of het spel de moeite van het ‘aangluren’ – om maar eens een vaak door Johan Derksen gebezigde term te gebruiken – waard is. In ons geval móéten we voor Oranje zijn, moeten we ‘onze jongens’ door dik en dun steunen, of ze het nu verdienen of niet. En ook ik ga mee met die flow, ik kan het niet helpen.

O, ik ga niet zo ver dat ik in een oranje shirtje loop of mijn huis met vlaggetjes en vaantjes versier, laat staan dat ik mijn gevel oranje spuit. Maar ik zit wel op het puntje van mijn stoel met kloppend hart te kijken, beweeg zelfs mee met de voorzetten en probeer via telepathische weg de bal voor de juiste voet te krijgen. In principe leef ik dus heel erg mee. Sterker nog, soms wordt de spanning mij zelfs te veel, en loop ik weg uit bijgeloof, denkend dat er niet wordt gescoord omdat ik over het boze oog beschik… Tjonge, jonge, zult u denken, wat een onzinnige stress! Helemaal waar, maar het is niet anders.

Tijdens dit EK hebben ‘onze jongens’ gefaald, en niet zo’n klein beetje ook. Jammer, maar geen verrassing. Het elftal was nog geen schim van wat het twee jaar geleden was. De wedstrijden waren dodelijk saai.  Een oudbakken zooitje. Het leek ‘Paars II’ wel! Men was op elkaar uitgekeken. Jammer dat er niet wat meer ‘vers bloed’ was ingebracht.

Hoe dan ook, bij mij deze keer dus geen stress, geen puntje van de stoel, geen meebewegen… om de simpele reden dat het elftal zelf nauwelijks bewoog. Op een enkele opleving na, leek het of ze kauwgom onder hun schoenen hadden in plaats van stalen noppen.

Zoals gezegd, spijt dat het voor Oranje voorbij is, heb ik niet. Eerder opluchting. Ik kan ongegeneerd de denkbeeldige oranje veren van me afschudden, mijn chauvinisme aan de wilgen hangen en zonder enige bias domweg genieten van – hopelijk – nog wat mooie wedstrijden om straks weer startklaar te zitten voor Wimbledon, de Tour de France en zo nu en dan een graantje Olympische Spelen.

Duitsland, Spanje, Griekenland, Portugal et cetera… may the Force be with you.