Het blauwe bolletje

Zomaar een vrijdagmiddag in een park in de binnenstad. November.

Een groep van ongeveer vijftig personen kijkt naar het water. Voorbij een kunstwerk.

Daar drijft een blauw bolletje.

Er is iets aan de hand met de groep. Er heerst een moeilijk te verklaren spanning. Mensen praten met elkaar. Er worden grappen gemaakt. Fotografen richten lange lenzen op het bolletje in het water.

Sommige mensen staan er bij alsof ze gemoedelijk met de buurman staan te keuvelen. Over het weer. De intocht van Sinterklaas. De laatste vakantie.

De groep valt stil als twee duikers het water in lopen. Ze slepen een zeil achter zich aan en koersen vastberaden naar het blauwe bolletje. Met het zeil proberen ze zo goed en zo kwaad als dat kan al te nieuwsgierige blikken weg te houden.

Tot grote verontwaardiging van sommige omstanders.

“Zo kunnen we ja helemaal niets zien!”

Wat de mensen willen zien is helemaal niet iets om te willen zien.

Het blauwe bolletje was 24 jaar en luisterde naar de naam Joaquim Jamal Richards. Hij heeft een bril op en staart met open mond de omstanders aan. Zijn hoofd steekt net boven het water uit.

Wat in de verte een onschuldige kinderbal lijkt, blijkt een vreselijk drama.

De brandweer brengt het lichaam naar de kant. De groep keuvelt door. Het weekeinde staat voor de deur. Tijd voor ontspanning.

Het blauwe bolletje is geen incident.

Enkele maanden geleden werd een bewoner van een klein dorp onder de rook van Groningen boos. Hij had net een pizza besteld en zag zijn maaltijd tot zijn grote verontwaardiging toch aan zijn neus voorbij gaan.

De pizzakoerier kon zijn huis niet bereiken. De politie had de omgeving afgezet om in alle rust onderzoek te kunnen doen. Naar een moord.

Boos om een niet afgeleverde pizza. Met op de achtergrond het zielloze lichaam van je buurvrouw.

Rare wereld.