Het Boek

Mijn vingers glijden over de structuur van een enkele pagina. Het betreffende boek is geschreven door Ilja Leonard Pleiffer. Het had elk ander willekeurig boek kunnen zijn. Nu is het dit boek. Waren we een week eerder, dan had ik De Allestafel in mijn handen gehad, een week eerder het Boekenweekgeschenk van 2013. In de toekomst zullen er nog veel volgen. Alle titels opnoemen die in het verschiet liggen zou te veel zijn. Hoe lang dat ‘verschiet’ zal duren is ook nog maar de vraag. Mijn wensen zijn groot.

Vaak probeer ik mijn liefde voor boeken te verwoorden, het is me tot op heden nog niet gelukt. Soms lijkt het alsof je het mooiste meisje zou willen beschrijven, maar juist omdat ze zo mooi is… zo mooi, faal je. Dichterbij ga ik niet komen.

Boeken zijn er uiteraard om gelezen te worden. Waarom zou je er zo verheven over doen? Het is een kaft, papier en inkt. Velen van u kunnen zeggen dat er een verhaal in de boeken staat. Hopelijk kan eenieder die dit leest –naar ik hoop- beamen dat ook zij meegesleurd zijn in de escapades van een nietsvermoedend hoofdpersoon. Dat zij in beschrijvingen zijn opgegaan, stil hebben gestaan bij de enkele beschrijving die ze even van de wereld tilde. Dat escapisme.

Alles begon bij de boekenkast van mijn moeder, een lange rij aan kaften met Havank-poppetjes, en de naam Ludlum. “Ooit”, zei ik mijn moeder, “ooit, zal ik meer boeken bezitten dan jij doet”. Ik las toen De Griezels, van Roald Dahl. Nu bezit ik meer boeken. Het is mijn trots, maar bovenal, mijn liefde. Het boek.

Tijdens mijn luttele reizen naar gemiddelde steden, kan ik het niet laten om een boekhandel binnen te lopen. De eerste zin, de frase in het midden, het ontwerp van de kaft. Mijn vingers glijden over de structuur van het papier, altijd een grof, net niet, egaal. Zwarte letters gerangschikt als rijmelarij. De leestekens die, ik in eerste instantie niet begreep, maar later tracht meester te maken. Woorden die schuin staan, vetgedrukt.

Voor mij is dat een huidige vorm van de zuiverste esthetiek. Dat is een persoonlijke mening die ik bij me draag. Lang al. Het wordt tijd dat ik deze mening uitdraag. Ik wil het uitdragen zoals Adriaan van Dis het doet in zijn Leeftocht, verwijzen naar boeken in al mijn teksten als Murakami het doet, met Tsjechov en Jorge Luis Borges. Zo wil ik u wijzen op het prachtige taalgebruik in ‘Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalf-jarigen won (en dat het me spijt)’ van Ivo Victoria, hoe ik rook aan de woorden van ‘Het rijk der tekenen’ van Roland Barthes, exact zo ik opging in….ach ja, uren kan ik doorgaan, een biertje er desgewenst bij.

Jaren wil ik er over doorgaan –met of zonder bier. Het boek. Ik hoop dat het me lukt er jaren over door te gaan. Mijn wens is dat het boek niet uit zal sterven. Opdat mensen, met de haast die ze hebben, de tijd zullen nemen een boek ter hand te nemen, zullen bladeren en snuiven, ruiken en betasten, om zo gezogen te worden in een verhaal. Laat het boek zegevieren, in plaats van de losse flard. Het is zo intens mooi. Mooier dan een losse flard op uw tablet, het houdt beter vast!