Het CDA staat niet voor emancipatie maar voor groepsegoïsme

De christen-democraten vormen onder leiding van Maxime Verhagen een politiek conservatieve beweging. CDA Tweede Kamerleden met principiële bezwaren tegen de PVV zijn op de vingers van één hand te tellen en fungeren als electorale decoratie. En CDA-kamerleden die liever met de PvdA, D66 of GroenLinks samenwerken behoren tot een uitstervende diersoort.

Onder de kabinetten Balkenende sloeg het CDA definitief af naar rechts. Het CDA wilde ‘meer samenleving’ en ‘minder overheid’ . Deze valse tegenstelling leidde tot meer marktwerking, minder solidariteit en juist een verschraling van de samenleving.   Dieptepunt is het verkiezingsprogramma 2010-2014 waarin het CDA aangeeft in tijden van economische crisis de hypotheekrenteaftrek – feitelijk een overheidssubsidie voor de beter gesitueerden in ons land – volledig overeind te willen houden.

In 1996 schreef hoogleraar politieke filosofie prof. Henk Woldring een uiterst doorwrocht boek: ‘De Christen-Democratie. Een kritisch onderzoek naar haar politieke filosofie.’ Woldring, die jarenlang senator was voor het CDA, concludeerde dat het CDA een ‘gematigd progressieve politieke beweging’ is. Of tenminste… zou moeten zijn. De partij komt immers voort uit emancipatiebewegingen van katholieken en protestanten die opkwamen voor hun rechten en ontplooiing.

Maar het manco van emancipatiebewegingen is dat wanneer de strijd voor de eigen rechten bereikt is, er blijkbaar een hemel op aarde gerealiseerd is. Het enige wat dan nog hoeft te gebeuren is zorgen dat alles bij het oude blijft. Kom dus niet aan mijn hoge hypotheek, grote auto en veilige achtertuin. Dat lijkt de ware emotie van het CDA te zijn, de verlichte bespiegelingen van de gematigd progressieve professor Woldring uit 1996 ten spijt.

In een land waarin honderdduizenden kinderen in relatieve armoede opgroeien, de kloof tussen rijk en arm wereldwijd blijft toenemen, duurzame ontwikkeling weinig kans krijgt en hiermee samenhangend zich een klimaatcrisis manifesteert met vluchtelingenstromen tot gevolg, staat de C van het CDA eerder voor belangenbehartiging van een bange middenklasse dan voor emancipatie. Geen wonder dat de meeste CDA-kamerleden de PVV als electorale concurrent zien die het beste kan worden ingekapseld door er politiek mee samen te werken.