Het Duitse carnaval was in 1948 al door en door racistisch

Je kunt van de Duitsers zeggen wat je wilt, maar als ze iets aanpakken, dan doen ze het ook goed. Het Wir schaffen das beperkt zich niet tot de bondskanselier alleen. Het bestrijkt de hele samenleving.  Wat klein begint, neemt bij onze oosterburen maar al te vaak grote vormen aan. Nu is in Fulda – ooit een zeer katholieke bisschopsstad met een moraal van plaatstaal – het carnaval langs de racistische meetlat gelegd.

Dit is ongetwijfeld iets waar partijen als de Grünen en de SPD zo voor de Bondsdagverkiezingen echt op zitten te wachten maar dit terzijde: Roomse verboden zijn vervaagd maar nieuwe taboes beginnen het zo gevallen gat te vullen.  Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken om zo te zeggen.

Het zal zeker niet bij Fulda blijven want de Duitse carnavalisten hebben een oude traditie om met alles en iedereen de draak de steken, niet alleen met de eigen militaristische tradities – de dansmariekes zijn bijvoorbeeld ooit verzonnen om het Pruisische leger belachelijk te maken – maar ook met andere landen en volkeren. Dat bleek al meteen al eer in 1948 toen de Duitsers na drie jaar geallieerde bezetting voor het eerst weer aan  carnaval toekwamen. De grote hit van dat jaar werd in Keulen geproduceerd en het was meteen al raak.

Het nummer heette Wir sind die Eingeborenen von Trizonesien , wij zijn de inboorlingen van Trizonesië, wat een duidelijke verwijzing was naar het voor zijn vrijheid strijdende Indonesische volk. Met Trizonesien duidde zanger/componist Karl Berbuer zijn eigen land aan, dat nog in drie bezettingszones was verdeeld. De Bondsrepubliek en de DDR dateren pas uit 1949, tussen haken mijn geboortejaar.

Er kwam – das ist ja die Höhe! – ook nog de zin in voor wir sind keine Menschenfresser doch wir küssen umso besser , wij zijn geen menseneters, maar wij kussen als de beste, waarin blanke superioriteitsgevoelens op hun duidelijkst tot uiting komen. In deze zinsnede vallen alle maskers af!Om maar te zwijgen over het door het hele nummer steeds herhaalde haidi tschingela Tschingela bum! Aan de werkelijke betekenis daarvan durft een mens niet eens te denken.

Het lied van de Eingeborenen bleef populair zoals blijkt uit het feit dat de lokale bard Bläck Föös het in 2004 nog een keer opnam  waarna hij het tot heden op zijn repertoire heeft gehouden.

Ja, de antiracisten van Duitsland hebben hun pijlen gericht op een wel heel schrijnende wonde om twee Nederlandse spreekwoorden door elkaar te gebruiken.

Je komt tegenwoordig niet meer met alles weg. We leven in de eenentwintigste eeuw. Dat schept verplichtingen.