Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Het einde van de christelijke politiek?

  •  
25-04-2012
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
53 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image
Is er in deze samenleving, die individualiseert en waar de greep van de groep steeds minder stevig wordt, nog wel ruimte voor christelijke organisaties, christelijke partijen?
Op 12 september zijn er verkiezingen. Hoe zal het de christelijke partijen vergaan? Tot 1967 hadden de christelijke partijen in het parlement een meerderheid. Nu lijkt het einde van de christelijke politiek met rasse schreden naderbij te komen.
Het CDA, de grootste christelijke partij van de drie, is tijdens de Tweede Kamerverkiezingen van 2010 gehalveerd en staat in de peilingen nu op zo’n vijftien zetels. Het is heel onwaarschijnlijk dat de partij zich in de toekomst herstellen zal. Zeg echter nooit nooit. Na de flinke electorale klappen in de jaren negentig maakte het CDA in 2002 een comeback, en was weer acht jaar lang de spil waaromheen  de coalitie draaide. De partij zit nu, ondanks het verlies van 2010, nog steeds in het kabinet.
Het CDA is behalve de grootste partij ook de minst christelijke van de drie. Het CDA maakte in 1981 de abortuswet mogelijk. Het CDA zorgde begin jaren negentig voor een wettelijke regeling van de euthanasie. Het CDA liet hindoes, moslims en homo’s op de kieslijst toe. Het CDA was ten slotte één van de partijen ook, die begin 2012 Kamervragen stelde toen de evangelische hulporganisatie Different in het nieuws kwam, omdat de homo(genezings)therapie van deze stichting door de zorgverzekeraar werd vergoed. Het CDA is in de ogen van veel orthodoxe christenen kortom het vleesgeworden hellend vlak.
De ChristenUnie lijkt in vergelijking met het CDA klein en stabiel. Schijn bedriegt echter. De tijd dat mensen automatisch op de ChristenUnie stemden, omdat het van de kerk moest, heeft zijn beste tijd gehad. Zelfs onder vrijgemaakt-gereformeerden, waar men decennialang geacht werd om op het GPV te stemmen (een voorloper van de ChristenUnie), zijn er mensen die CDA stemmen, of zelfs SP. In tegenstelling tot de SGP, die altijd op twee zetels staat, heeft de ChristenUnie geen hondstrouwe christenen als achterban. Ook is de ChristenUnie niet meer eenduidig in het afwijzen van homoseksuele relaties. Volgens voormalig partijdirecteur Henk van Rhee, tegenwoordig algemeen directeur van de Stichting tot Heil des Volks waar ook Different onder valt, maakt dit de ChristenUnie niet meer orthodox (zuiver in de christelijke leer):
“Het zijn niet alleen sociaaleconomische kwesties die ChristenUnie (CU) en SGP van elkaar scheiden. Er zijn ook steeds dieper wortelende verschillen in de geloofsopvatting die leiden tot verschillende politieke profilering. Daarin kiest de SGP voor de orthodoxe lijn. De CU daarentegen constateert dat haar kerkelijke achterban ‘heftig in discussie is’ over hoe orthodox de partij moet zijn in haar Bijbelopvatting, zeker als het gaat om seksuele ethiek.(…)  Het lijkt me (…) niet onlogisch te veronderstellen dat bij het uitblijven van een ondubbelzinnige keus het orthodoxe deel van de CU-achterban op een of andere manier aansluiting gaat zoeken bij de SGP.”
Maar blijft de SGP wel orthodox? Natuurlijk, de partij veroordeelt in tegenstelling tot CDA en ChristenUnie homoseksualiteit en de islam ondubbelzinnig als duivelse dwalingen, maar ook de SGP staat onder invloed van de tijdgeest. SGP-jongeren twitteren alsof het een lieve lust is, partijleider Kees van der Staaij komt op televisie, het ketterse Rome is van vijand bondgenoot geworden en vrouwen mogen tegenwoordig wel van de partij zijn (hoewel ze nog niet voor de partij in het parlement mogen worden verkozen).    Vroeger hadden de christelijke zuilen nog veel macht. Onder dreiging van hel en verdoemenis en verstoting uit de groep konden individuen gedwongen worden zich aan bepaalde orthodoxe geloofsopvattingen en –gedragingen te conformeren. Was je bijvoorbeeld evangelisch en homo, dan moest je van je ‘ontwikkelingsstoornis’ worden genezen, zo blijkt uit de boeiende documentaire van Andere Tijden van 22 april over de Stichting Evangelische Hulp Aan Homofielen (EHAH).
Tegenwoordig staan deze orthodoxe opvattingen echter sterk onder druk. De EO probeert met laagdrempelige programma’s, soms redelijk geslaagd (De Passion) en soms totaal niet (De Grote Jezus Quiz), de seculiere buitenwereld te bereiken. Different, de opvolger van de EHAH, ontkent tegenover diezelfde buitenwereld nu in alle toonaarden homo’s te genezen. De organisatie voelt de hete adem van de seculieren in haar nek. Ook de hel lijkt haar grip op orthodoxe gelovigen steeds meer te verliezen, tot groot verdriet van Henk van Rhee die hierover op de profetische opiniewebsite Habakuk.nu een zwart stuk schreef.
De grote vraag is: is er in deze samenleving, die individualiseert en waar de greep van de groep steeds minder stevig wordt, nog wel ruimte voor christelijke organisaties, christelijke partijen? Hoogstwaarschijnlijk zullen ze deze eeuw ten grave worden gedragen. Alleen de radicalen en de standvastigen, de godvrezende Henk van Rhees dus, zullen overblijven. 

Meer over:

politiek, opinie
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.