Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

'Het is de schuld van media'

  •  
17-02-2015
  •  
leestijd 5 minuten
  •  
BNNVARA fallback image
"Als we geen Charlie zijn, dan betekent dat meteen dat we Coulibaly zijn. Maar dat zijn we niet"
Twee doden en vijf gewonden waren het resultaat van de verschrikkelijke aanslagen dit weekend in Kopenhagen op de Deense cartoonist Lars Vilks. De dader is een jongeman, een moslim met banden in de criminele wereld. De media doen uitgebreid verslag en er wordt gesproken over een terroristische aanslag.
Vorige week vonden drie studenten in Chapel Hill de dood. Moslims, vermoord door hun buurman, een man die zich op Facebook profileert als uitgesproken atheïst. Slechts op enkele media verschijnt een klein berichtje, één of twee dagen later. De politie stelde het motief op een ruzie om parkeerruimte. Veel mensen namen hier echter geen genoegen mee, blijkt ook uit de mondiale protesten en de hashtag #muslimlivematters die op Twitter de ronde doet. Voor hen blijkt hieruit een dubbele standaard in politiek en media: het leven van een moslim is niet belangrijk, enkel geportretteerd als terrorist kunnen zij op aandacht rekenen. Het vijandbeeld van ‘de islam’ wordt hiermee bevestigd.
Ik ben in Parijs voor een onderzoek naar de jongeren in de voorsteden van Parijs. Volgens de meeste jongeren die ik spreek ligt precies hier het probleem, en een mogelijke voedingsbodem voor terrorisme: het gevoel dat veel moslims als tweederangs burgers worden behandeld. De oplossingen in de strijd tegen terrorisme worden dan ook in de verkeerde middelen gezocht, en niet alleen in Frankrijk. Wapens tegen angst en onbegrip?
“De overheid investeert in extra wapens om ons te beschermen tegen terroristen. Op de school waar ik werk hebben we een minuut stilte gehouden om de aanslag te herdenken. Maar het probleem dat eronder ligt, dat wordt niet besproken.” Ik ben in een buitenwijk ten noorden van Parijs waar ik een tijd heb gewoond, en spreek er met Amaru, een jonge docent uit de wijk en inmiddels een goede vriend.
425 miljoen euro zal de Franse regering de komende 3 jaar investeren in ‘het gevecht tegen terrorisme’. Hiervan gaat een groot deel naar Defensie en Justitie. Ook zullen er maatregelen genomen worden om de seculiere gedachte (laicité) sterker in te bedden op de republikeinse middelbare scholen. De seculiere gedachte: religie en staat zijn gescheiden, men is in de eerste plaats Frans burger, religie is iets voor binnenskamers. Maar zijn bovenstaande maatregelen niet juist de symptomen van wat een mogelijke voedingsbodem van terrorisme kan zijn?
Veel Franse moslims hebben het gevoel als moslim niet mee te tellen en voelen zich sinds de aanslagen nog meer met de nek aangekeken. Adrien Chauvin is eindredacteur van Bondy Blog , een blog waarop de jongeren uit Bondy, één van de voorsteden van Parijs, en omstreken hun verslag doen. Zij hebben inmiddels nationale bekendheid verworven en worden editoriaal ondersteund door la Liberation, één van de grootste kranten van Frankrijk. Adrien erkent dit en voegt eraan toe: “Veel moslims zien zich niet gerepresenteerd door de Franse politiek, die vooral uit ‘blanke Fransen’ bestaat en jongeren herkennen zich niet in het beeld dat veel media schetsen van de islam.”
Het Franse Eerste Kamerlid van de Parti Socialiste, Bariza Khiari, overtuigd republikeinse en moslima, stelt in een interview op Bondy Blog maar weinig door de media benaderd te zijn. “Een groot journaliste vertrouwde me eens toe: ‘Als je wilt dat men je belt, volstaat het om een burqa op te doen.'” De jongeren van Bondy Blog willen hun kant van het verhaal laten horen, “Als we geen Charlie zijn, dan betekent dat meteen dat we Coulibaly zijn. Maar dat zijn we niet”, vertellen twee jonge meiden uit Bondy tijdens een vergadering die ik bijwoon. Met ondersteuning van de studenten van de opleiding Journalistiek worden de jongeren van Bondy Blog opgeleid om zelf het genuanceerde beeld te kunnen geven, om uit de vergetelheid te stappen. De vergetelheid, daar waar de journalist niet durft of weet te komen. Als we naar deze jongeren luisteren moet het probleem, én daarmee de oplossing, elders worden gezocht. Zij stellen dat de voedingsbodem ligt in het gevoel van veel Franse moslims dat zij niet serieus genomen worden en niet als volwaardig burger meetellen. In Frankrijk vooral omdat ze moslim zijn, en in een banlieue wonen.
In Nederland is het geluid van jongeren niet heel anders, al zijn het hier vooral moslims en ‘Marokkanen’ die het zwaar te verduren hebben. De moord in Chapel Hill en het ervaren gebrek aan media-aandacht bevestigen naar alle waarschijnlijkheid deze indruk.
Adrien vertelt: “De huidige maatregelen versterken het gevoel dat ze niet serieus genomen worden alleen maar. Onlangs is een jongen van 8 meegenomen naar het politiebureau van Nice. Hij zei: “Je suis avec les terroristes – Ik ben met de terroristen.” Daar ligt een dieper probleem achter. Gekozen wordt voor snelle maatregelen. Maar de echte oplossingen kosten tijd. De gevoelens moeten gekanaliseerd worden. Nu wordt het weggestopt, uit angst, omdat docenten en jongerenwerkers niet weten hoe ze met bepaalde opmerkingen moeten omgaan. Het is een hele complexe situatie voor deze jongeren. Er wordt verwacht dat ze zich als Frans laique burger gedragen én ze worden voortdurend aangesproken op hun moslim-zijn. Ze blijven met een onbestemd gevoel zitten. Er moet juíst ruimte zijn voor discussie.”
Een week lang heb ik me vooral bewogen buiten de periferie, in de zogenaamde banlieues, en ik heb met tientallen jongeren gesproken op verschillende plaatsen. Nu zit ik in een café in het eerste arrondissement om mijn aantekeningen uit te werken. Bewapende mannen in het uniform van de republiek bewaken de poorten in de duurste straat van Parijs, Rue St. Honoré. Ik zie nog meer dan ooit de verschillende werelden die zo ver van elkaar af staan, die de werkelijkheid van de ander niet lijken te kennen. Af en toe komen de militairen wat halen aan de bar. Hun wapenstokken en enorme geweren ogen vervaarlijk en ik vraag me af wat ze kunnen betekenen tegen de werelden die zich verder dan voorheen van elkaar creëren, werelden waarin de argwaan en angst voor de ander domineren. Het probleem van nu kan niet worden tegengegaan met wapens, maar juist met tijd en aandacht voor het genuanceerde verhaal over die ander.
De jongeren zijn er eenduidig over: “Zonder ‘de media’ zou dit probleem niet bestaan. Zij creëren het probleem door het ongenuanceerde beeld dat zij van bepaalde bevolkingsgroepen neerzetten.” Zacharia, moslim, en David, joods, zijn beste vrienden. Zacharia zegt: “Ik heb ervoor gekozen om van de werkelijkheid om me heen uit te gaan. Ik heb blanke en donkere vrienden, ik heb Arabische vrienden, mijn beste vriend is Joods. Wij zijn oké met elkaar. En we weten dat de meeste moslims en joden niet zo denken zoals in de kranten staat geschreven.”
De namen van de jongeren zijn gefingeerd om hun privacy te bewaken.

Meer over:

opinie, wereld
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.