Het Marokkanenprobleem bij de horens gepakt

Wolf heeft enorme ambities. En hoewel het de makers niet lukt die allemaal te realiseren, zijn ze er in geslaagd om een waardige, relevante film te leveren. Hun belangrijkste verdienste is dat ze kijken naar Marokkaanse criminelen op een manier die niet politiek correct is, maar wel empathisch.

Wolf is een slice of life. Sfeer en observaties van het dagelijks leven zijn belangrijker dan plot. Marwan Kenzari speelt Majid, die na een gevangenisstraf is gaan werken op een bloemenveiling; een weinig aanlokkelijk beroep voor een jongen die droomt van dure horloges, snelle auto’s en mooi vrouwen. Zijn talent voor kickboxen biedt perspectieven, maar het brengt hem en zijn vrienden ook op het pad van drugshandel en overvallen.

Wolf is geschreven en geregisseerd door Jim Taihutu. Het is de regisseur die het meeste indruk maakt. De individuele scènes in Wolf zijn uitstekend: grappig, pijnlijk, spannend en ze tonen een scherp inzicht in de cultuurkloof in de Nederlandse samenleving. Het zwart-wit camerawerk van Lennart Verstegen is schitterend. Het acteerwerk voelt levensecht. Marwan Kenzari bewijst zich als een charismatische leading man .

Als scenarioschrijver laat Taihutu wel tekortkomingen zien. Hij heeft zich duidelijk gronding verdiept in de wereld die hij portretteert en wil alles een plekje geven. Daarom wordt het eerste uur veel tijd genomen om talloze lijnen op te zetten: tussen Majid en zijn vader, twee broers, twee surrogaatvaders, zijn beste vriend, zijn meisje enzovoort. Het lukt Taihutu niet om al deze lijnen samen te vlechten tot een rode draad die toewerkt naar een logische emotionele conclusie. Uiteindelijk bleef het voor mij toch onduidelijk wie Majid nou is.

Daarnaast zijn er momenten waarop personages ongeloofwaardige beslissingen maken. Taihutu leent met veel liefde van grote gangsterfilms als La Haine, Mean Streets, Scarface en Rocco e i suoi fratelli. Misschien iets meer dan eigenlijk goed voor hem is.

Maar hoe je het ook wendt of keert, het is onmogelijk om te ontkennen dat Wolf totaal anders is dan alle andere Nederlandse films. Een onderwerp waar eindeloos en oppervlakkig over wordt gedebatteerd, wordt hier bij de horens gepakt. Taihutu wil de innerlijke wereld van jonge criminelen doorgronden. Hij maakt ze niet tot slachtoffers, maar probeert hun keuzes en drijfveren te doorgronden. Hij schrikt niet terug om de lelijkste kanten van Majid te tonen, maar vindt ook zijn humaniteit in kleine momenten.

Met een iets strakker script had Wolf een grootse film kunnen zijn. Nu is het een gewoon goede film.

Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film. Volg Bart ook op Twitter