Het nieuwe McCarthyisme maakt school

Net 61 jaar geleden, op 9 februari 1950, hield senator Joe McCarthy van Wisconsin een toespraak in Wheeling, West Virginia. Hij oreerde over de infiltratie van communisten in de Amerikaanse regering, toegestaan en geholpen door president Truman en zijn minister van Buitenlandse Zaken, Dean Acheson. McCarthy, een van de weinig politici die zijn naam zou geven aan een beweging, of zo u wilt, een historische ontwikkeling, McCarthyisme, zwaaide met een briefje waarop, naar hij zei, minstens 200 communisten stonden die in het State Department werkten. Het tijdperk van de heksenjacht op communisten, van het McCarthyisme, was begonnen.

Deze week beginnen in Washington hearings geleid door Republikeins afgevaardigde Peter King gewijd aan de veronderstelde radicalisering van Amerikaanse moslims. Zijn hearings zijn gebaseerd op dezelfde onbewezen stellingen als McCarthy gebruikte om zijn haatcampagne op te starten. Volgens King zou meer dan tachtig procent van alles moskees in Amerika gerund worden door extremisten. Bewijs ontbreekt. Hij claimt dat Amerikaanse moslims onderzoek naar terrorisme hebben tegengewerkt. Bewijs lijkt juist de andere kant op te wijzen. Sinds 9/11 is King geobsedeerd door de moslim dreiging in de Verenigde Staten, ongehinderd door de vaststelling dat er sinds die dag meer Amerikanen om het leven zijn gekomen door rechts nationalistisch extremisme in de VS (van het Oklahoma soort) dan door moslim extremisme van binnenlandse signatuur.

Kings campagne van verdachtmaking wordt ondersteund door een groep sprekers in de rechts Republikeinse hoek. Onder hen de vriendin van Wilders, Pamela Geller, en een Libanees Amerikaanse christelijke evangelische Tea Party haatzaaister, Brigette Gabriel. (zie een portret in de NYT) Haar specialisatie lijkt op die van Wilders: het koppelen van een hele groep mensen van een bepaald geloof aan de meest extreme uitingen daarvan. Plus het rondstrooien van verdachtmakingen zonder enige basis, zoals het stellen, in goede McCarthy traditie, dat “Amerika is geinfiltreerd op alle niveaus door radicalen die Amerika schade willen toebrengen. Ze hebben ons geïnfiltreerd bij de CIA, bij de FBI, bij het Pentagon en het State Department. Ze worden geradicaliseerd in radicale moskees in onze steden en gemeenschappen in de Verenigde Staten”.

King, Geller en Gabriel (die in een vorig leven in Libanon Nour Saman heette en werkte als ‘journalist’ voor een evanglisch televisiestation van Pat Robertson, de anti-semitische orkaan-van-richting-wijzigende predikant en miljonair) zijn deel van een grote groep Amerikanen die hun geld verdient (of hun politieke kracht ontlenen aan) haatzaaierij tegen moslims.

Het zou te veel eer zijn om onze eigen Grote Leider aan de wortel van die beweging te zien, maar hij past in een ontwikkeling van politici die haatzaaierij gebruiken om politieke macht te verwerven. Ook bling bling president Sarkozy oreert meer over moslims en de dreiging die ze vormen voor de Franse samenleving naarmate hij aan steun verliest in de peilingen. Er is een groep politici die subtieler en minder haatzaaiend maar met gelijksoortige effecten onrust en haat proberen te zaaien door te doen alsof maatschappelijke problemen worden veroorzaakt door de simpele aanwezigheid van landgenoten met een ander geloof. Ik denk aan Merkel, Cameron en Rutte. Het is een verontrustende trend en ik ben bang dat we pas aan het begin staan van de ontwikkeling, zoals McCarthy in 1950 nog zes jaar te gaan had voordat hij eindelijk door zijn collega’s werd gestraft voor zijn onbewezen verdachtmakingen. Voordat een van de mensen die hij in hearings bedreigde ronduit zei: “Do you have any shame at all, sir? Don’t you have any shame left at all?” Ik vrees dat het nog enige tijd zal duren voordat we deze woorden horen tegen onze eigen haatzaaiers.

De New York Times schreef gisteren een mooi en sterk hoofdredactioneel tegen de hearings en haatzaaierij van Peter King. De openingszin mocht er zijn en zouden we vaker moeten gebruiken: “Niets spreidt angst en haat tegen medeburgers sneller dan een publieke figuur die zich ten doel stelt om de politieke kaart van verdeeldheid te spelen”. Zolang dat politiek oplevert zal het moeilijk te stoppen zijn. Als zelf verstandige en beter wetende lieden zoals de eerste liberale premier sinds Cort van der Linden zich in dit karretje zetten, zijn we nog lang niet op het hoogtepunt van deze golf van gemakzuchtige politieke uitbuiting.

Dit artikel is eerder verschenen op het weblog van Frans Verhagen: Amerika.nl