Het Stapeleffect

Een aantal jaren heb ik bij de radio en bij de televisie (Met het oog op morgen; B&W; Middageditie) bij een soort actualiteitenprogramma’s mogen werken. Ik heb daar niet een erg succesvolle carrière in gemaakt, eerlijk is eerlijk. Misschien ook omdat ik zo vaak mopperde tegen de eindredacteuren van de betreffende programma’s, dat ik onderwerpen vaak zo loos en/of onzinnig vond.

Dan ging het bijna altijd over onderwerpen die waren gebaseerd op ondoorgrondelijke onderzoeken aan een universiteit. En dan vaak van die vage sociaal-psychologische onderzoeken als waarover Stapel nu gestruikeld is. Ik mopperde dan vaak, machteloos “ze onderzoeken maar van alles, wie doen dat, hoe groot is de steekproef, waar zijn de bewijzen?” Om dan altijd te eindigen met een grommend: “dat is toch geen onderwerp?” En dan interviewde ik ook weer braaf Stapel of een soortgeno(o)t(e).

Ik was daarmee een niet erg positieve kracht in het programma, maar nu de Stapelstorm is losgebarsten denk ik vaak aan mijn gemopper terug. Maar ik denk ook aan de gretigheid waarmee de media de Stapels omarmden, al die uitzendingen moesten immers vol en liefst ook met wat ‘lekkere’ onderwerpen.

Stapel is nu diep door het stof gegaan, een groot verhaal van schuld en schaamte waar ik niet helemaal lekker van werd. Maar de schuld en schaamte kunnen worden gedeeld: door de toezichthouders, de media, de collega’s die allemaal meeprofiteerden. IJdelheid en sensatiezucht – explosieve combinatie.

Dit artikel staat ook op de website van Hanneke Groenteman