Het zijn politici en overheid die het racisme aanzwengelen en faciliteren

In een week dat Hare Excellentie ons – het Nederlandse volk – vanuit alle hoeken toespreekt en naar de functie van de premier (welke overigens nooit en nimmer vacant staat) solliciteert , stemmen al haar partijgenoten tegen het voorstel voor meer loon voor het zorgpersoneel.

In vrijwel alle interviews met onze Hare Excellentie komt dit woord ter voorschijn: ‘kansengelijkheid’. Ze is niet de eerste die belooft daarvoor te zullen strijden. De jarenlange herhaling, uit de monden van deze en gene politicus, heeft de betekenis van dit woord gedevalueerd tot niks. Het is niet meer dan een stokpaardje geworden. Want als de woorden omgezet moeten worden in daden, stemmen de meesten tegen. Zijn zij dan voor meer kansenongelijkheid, terwijl ze anders beweren?

Ik ken een moeder heel goed. Haar kinderen zijn 7 en 11 jaar oud als zij inwoners worden van een prachtig Hollandse dorp. Hun donkere krullen zijn daar niet de uitzondering, hun witte huidskleur past ook in het geheel en toch vallen zij op. Zij zijn de enige buitenlanders.

Moeder werkt fulltime. Het overgrote deel van haar loon besteedt ze aan vaste lasten, tussenschoolse en buitenschoolse opvang. Zelden wacht ze om 15:15 bij het schoolhek, vrijwel nooit serveert ze lunch. Zodra de kleintjes een beetje zelfredzaam zijn, zegt ze alle opvang op. De kosten rijzen de pan uit, haar vrij besteedbaar deel van het inkomen krimpt in ramp tempo en de kinderen groeien. Hoe groter zij worden, hoe minder geld ze ter beschikking heeft. Ouderbijdrages, excursies, voetbal en dans… Onderhoud in het huishouden… Een maand voltooien zonder schulden is al een succes.

Overuren maakt de moeder dan ook graag. Extra centjes zijn broodnodig en bovendien: wie voor de anderen zorgt, kan de klok moeilijk in bedwang houden. Levende levens volgen een eigen ritme. Behoefte voor steun en zorg is niet van tevoren in te plannen. Ondanks dat haar kinderen alleen thuis zijn.

Op een avond treft de moeder een huilende bende aan, in het donker. Zelfs de TV staat niet aan. Snikkend in tranen beginnen de kinderen meteen: “Zij hebben ons negers genoemd! Zij schreven onze oprit vol met dat we naar ons land moeten oprotten!”

Ja. Eerst ademhalen en hen in de armen nemen. De moeder wil zeggen: “Het spijt me, mijn kinderen, het spijt me dat ik er niet altijd ben om jullie te allen tijde te kunnen beschermen.”

In plaats daarvan trekt zij een vrolijk maar ernstig gezicht: “Waarom huilen jullie dat je als negers wordt gezien? Ik zou daar juist trots op zijn. Als jullie die woorden als belediging ervaren, dan beledigen jullie alle mensen met een donkere huidskleur net zo. Niemand is minder. Wij zijn allen evenveel waard. Steek je middelvinger op en zeg: ‘Ik ben een neger, so what?’

Jaren later loopt de dochter met haar donkere vriend lachend en zoenend over de straat. Dat ze worden gevolgd merken zij pas later, wanneer de man op de fiets begint te schelden. De dochter verstaat hem. Door vriendschappen en verliefdheden heeft zij vele talen van dichtbij meegemaakt. Wat de man hen vanaf zijn fiets toeroept, begrijpt zij goed. Hij scheldt haar uit in het Arabisch. Omdat zij, met haar donkere krullen, met een zwarte man verliefd rondhuppelt. De man dacht dat deze dochter bij de vaders uit zijn midden hoorde. Zijn vergissing verzacht zijn optreden niet. Het stel is behoorlijk ontdaan.

De moeder ontploft van woede. Een vrolijk maar ernstig gezicht kan ze nauwelijks nog trekken. Racisme en discriminatie heeft zij inmiddels al zo vaak meegemaakt. In talloze situaties wanneer zij met haar krakerige Nederlands meer gedoogd wordt dan echt serieus genomen. Wanneer haar grijze haren licht worden geverfd, wordt ze uitgescholden voor het ‘lelijke Nederlandse volk’. Haar Hollandse collega’s worden weggepest door de donkere meerderheid, haar cliënten met een kleur moeten hun onschuld vaker dan vaak bewijzen, zonder dat ze iets fouts hebben gedaan…

“Het komt van alle kanten. Iedereen doet er aan mee!” De haat komt uit alle hoeken. Wij verdragen elkaar bijna niet meer. Iedereen heeft een (groeiende) reden om boos te zijn op de ‘ander’. Aan beledigingen heen en weer ontbreekt het ons niet. En de hardste uitlatingen scoren de meeste lof. Politici zwengelen het aan. Kijk maar naar de tweets van PVV, DENK, BIJ1, FvD… De overheid blijft ongelijkheid faciliteren in plaats van het te bestrijden. Hoewel ze allemaal zeggen gelijkheid willen. Hoewel ze weten dat de haat uit ongelijkheid geboren wordt.

De parlementaire stem tegen meer loon voor het zorgpersoneel bewijst de hypocrisie. Die houdt de kansenongelijkheid juist in stand. Meer beloning betekent niet alleen meer waardering, waar wij allen naar hunkeren, maar ook meer rust en zekerheid. Stabiliteit. Minder geldzorgen, meer vrolijke en ontspannen ouders. Meer financiële ruimte, meer ontplooiingskansen voor kinderen. Minder ellende thuis, minder irritaties vanwege dat een ander het beter heeft. Meer waardering voor de verrichte arbeid, minder minachting en hoon jegens de onderklasse.

De maatschappelijke klassen bestaan. Zij drijven de samenleving (verder) uit elkaar. Zij ontwrichten de boel. De klassenongelijkheid moeten we samen keihard bestrijden. Een fatsoenlijk behandeld en gewaardeerd (werkende) mens is sneller geneigd hetzelfde terug te geven. Wie gerespecteerd wordt, geeft respect terug. Als de overheid dat weigert te doen en de waarde van de arbeid niet weet te waarderen, rest ons dan niet meer dan dat racistische geretteketet heen en weer? Niet toch?

PS: Die moeder die ik heel goed ken, dat ben ik zelf.