Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Het zou verboden moeten worden!

  •  
29-03-2012
  •  
leestijd 6 minuten
  •  
211 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image

Over de schwalbes van Kopuit en Niemöller 

In de voetbalsport krijgt een speler een kaart wanneer hij simuleert het slachtoffer te zijn van een overtreding. Dat heet een schwalbe, of in gewoon Nederlands: een fopduik. Sommige spelers zijn er geweldig goed in. Luis Suarez bij voorbeeld. En Arjen Robben. Dramatisch en kermend van helse pijnen werpen ze zich op de grasmat, vooral in en om het strafschopgebied, in de hoop het eigenbelang te dienen.
Ook in de maatschappij komen dit soort spelers voor. We noemen ze aanstellers.  
Zo nu en dan bereiken ons berichten over pubermeisjes die hele ontvoeringen en verkrachtingen verzinnen. Meest recent, oktober 2011, is het 15-jarige meisje dat stelde in of rond de metro in Anderlecht te zijn verkracht door een man terwijl drie andere mannen toekeken. Vreselijk, als het echt waar is. En dat was het niet. Ze had alles verzonnen. Een sterk verhaal, een smoes, omdat ze te laat was op school. Gelukkig waren de gevolgen beperkt. Niemand behalve zijzelf was er de dupe van. 
Kamerlid Welbekend in deze categorie is Tara Singh Varma, hoewel we er niet lacherig over kunnen doen omdat het om een pathologische aandoening gaat. Zij was eind jaren ’90 Tweede Kamerlid namens GroenLinks. In 2001 trad ze af. Dat deed ze door middel van een emotionele afscheidsbrief, die ze liet voorlezen door toenmalig Kamervoorzitster Jeltje van Nieuwenhoven, en waarmee ze liet weten niet meer te kunnen werken vanwege het feit dat ze kanker had en in de allerlaatste fase van haar leven verkeerde. De schwalbe kwam aan het licht dankzij research van het tv-programma Opgelicht?!. Bleek dat mevrouw helemaal geen kanker had, maar de ziekte voorwendde om de aandacht af te leiden van iets anders, waarschijnlijk haar financiële wanprestaties. Uiteindelijk bood ze publiekelijk haar verontschuldigingen aan, waarbij ze verklaarde in een waanwereld te hebben geleefd. Toenmalig partijleider Rosenmöller voelde zich belazerd. GroenLinks distantieerde zich wijselijk van haar gekke fratsen en een naar Sing Varma vernoemde prijs kreeg snel een andere naam. 
Acteur Even beroemd, zo niet beroemder, maar wat verder terug in de tijd, is de zelfontvoering van Jules Croiset in 1987. Deze onderscheiden acteur zette zijn eigen ontvoering in scène, als slachtoffer van een neonazistische groep, om de opvoering van een toneelstuk van Rainer Fassbinder te dwarsbomen. Het vuil, de stad en de dood , zoals het stuk heette, zou antisemitisch zijn. Er komt namelijk een rijke, gewetenloze, joodse zakenman in voor; en ook een neonazi, die niet zo blij is met de aanwezigheid van de jood. Pas toen de voorstelling werd afgelast, ging Croiset over tot zijn fopact. Hij schreef dreigbrieven naar zichzelf en naar bekende Nederlanders, onder wie de schrijver Harry Mulisch en de cabaretier Freek de Jonge. Zijn boodschap was duidelijk: antisemitisme was nog altijd alive and kicking. Mulisch wijdde er in 2000 zijn Boekenweekgeschenk aan. En De Jonge kondigde aan om dit werk te verbranden, omdat het gelezen kon worden als een rehabilitatie van Croiset. De Jonge vond niet dat Croiset rehabilitatie verdiende; zijn gezin had namelijk te lijden gehad onder de dreigbrieven van de acteur en daarvoor had hij nooit excuses ontvangen. 
Hoewel de schwalbe niet per definitie wordt aangewend om de ander te schaden, kan dat dus wel degelijk het geval zijn.
Wolf Van een andere orde maar toch waard om te vermelden is het onterechte verwijt van racisme en discriminatie. De fopduik in dit soort gevallen dient dan − heel cynisch − vooral om de ander te beschadigen. In bepaalde kringen wordt, bij voorbeeld, nogal eens geklaagd over allochtonen die te pas en te pas van deze ernstige beschuldigingen reppen, terwijl veeleer sprake zou zijn van kritiek. Gevolg is niet alleen dat de lading van de woorden inflateert, maar ook de integriteit van de hele groep waartoe deze mensen, die dus ten onrechte ‘racisme’ en ‘discriminatie’ kraaien, behoren. Er is dan sprake van het zogenaamde Boy Cried Wolf Syndroom. De benaming verwijst naar een beroemde fabel van Aesopus en gaat over een herder die telkens moord en brand schreeuwt over een wolf die zijn kudde zou bedreigen, terwijl er weinig aan de hand is. Wanneer de kudde werkelijk wordt aangevallen door een wolf, is er niemand die de herder nog gelooft. Het zal mij niet verbazen als blijkt dat veel, misschien wel teveel Nederlanders ongevoelig zijn geworden voor berichten over discriminatie tegenover allochtonen. Wat zeer te betreuren valt, omdat het ware discriminatie miskent. Het laat zien waartoe fopduiken toe kan leiden. Een voetballer die bij het minste of geringste gaat liggen kermen van de pijn en het spel bederft, kan functioneel zijn, tot het moment dat hij zelf tegen een rode kaart oploopt. 
Vpro Nu ben ik niet zo heel betrokken bij de problematiek tussen Israël en Palestina, ik ben niet anti-Israël of pro-Palestina, ze bekijken het maar, maar ik ben wel geneigd om te denken dat sommige joden en joodse organisaties er bedreven in zijn geraakt om schwalbes te plegen. Niet van die dramatische acties van fantastisch ingestelde individuen, maar professionele, niet-mediagenieke schwalbes. 
Je hoeft als linkse, intellectuele of kunstzinnige niet-jood maar te verwijzen naar de ‘misstanden van Israël’ of naar de ‘Joodse lobby’, in de VS verenigd in het AIPAC (American Israel Public Affairs Committee), of je wordt van antisemitisme beschuldigd. Dat is in het schuldbewuste Europa makkelijk scoren. Recent moest VPRO’s De kolonisten van de Westelijke Jordaanoever uit de lucht, nadat joodse en Israëlische organisaties hadden geklaagd dat het antisemitisch zou zijn. In het satirische spel moest de bezoeker naar het voorbeeld van De Kolonisten van Catan proberen terrein te veroveren. Als ‘kolonist’ kon je proberen het aantal nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever uit te breiden. Punten werden gescoord met het inzetten van de ‘Anne Frank-kaart’ of de ‘Ahmadinejad-kaart’. Zo voorkwam je terreinverlies. Misselijk van de VPRO om zoiets te bedenken? Misschien. Antisemitisch? Alleen in een wereld waar joden zuiver slachtoffer zijn. Alleen in een wereld waar joden louter mythische intriganten met haakneuzen zijn die naar werelddominantie dorsten. Alleen in een wereld waarin joden staan voor alles wat slecht en niet-christelijk is. Maar niet in de wereld van nu, waarin Israël zijn buren heeft bewezen militair de meerdere te zijn, het land een kernmacht is en als zodanig een niet te onderschatten politieke invloed geniet in de wereld. 
Cartoonist Nu wordt Volkskrantcartoonist Jos Collignon door de Joodse Omroep ervan beschuldigd antisemiet te zijn. In zijn cartoon wordt Geert Wilders namelijk een zak geld toegestopt door een hand die Hebreeuws spreekt. De indiener van de strafklacht, Robert Kopuit, verwoordt het aldus: ‘In de bewuste cartoon wordt gesuggereerd dat de PVV door het internationale Jodendom wordt gefinancierd en dat daarmee het Joods kapitalisme het beleid van de PVV dirigeert. Met deze spotprent die zo in het naziblad Der Stürmer had kunnen staan, zijn de grenzen van de journalistieke ethiek overschreden.’ Opmerkelijk hoe snel weer op parallellen met de nazi’s wordt gewezen. Ook een columnist als Joost Niemöller bezondigt zich eraan. ‘Het is “De mythische Jood” zoals we die kennen uit de nazifilm Der Ewige Jude’, vindt hij. Voor Niemöller staat het zelfs vast dat Collignon een Jodenhater is, aangezien hij hem beticht van ‘onvervalste Jodenhaat’. Niemöller doet mij in deze denken aan die kut-Marokkaantjes die de Hitler-kaart trekken wanneer iemand erop wijst dat ze zich misdragen, omdat ze weten dat ze je daarmee de mond snoeren.
Van Gogh Toen historicus Geert Mak in zijn pamflet Gedoemd tot kwetsbaarheid (2005) bepaalde aspecten uit de anti-Koranfilm Submission van Theo van Gogh vergeleek met hoe de nazi’s in de jaren ’30 joden wegzetten voor hun eigen politieke propaganda, werd hij door HP/De Tijd en schrijver Leon de Winter ter verantwoording geroepen. Zo’n vergelijking mocht je niet maken, was de teneur, omdat er dan geen debat meer mogelijk was. Zo schreef De Winter n.a.v. Maks pamflet in een ingezonden brief in NRC-Handelsblad: ‘Je houdt de schuld van de problemen waarmee de grootste meerderheid van moslims kampt bij het Westen, en daarmee houd je onze eigen moslims in hun achterstand gevangen, doordat je het bezigen van kale, harde zelfkritiek – het begin van elk veranderingsproces – ontmoedigt. En mensen die niets liever willen dan dat ook Nederlandse moslims onbevangen en vrij de wonderen van de westerse samenleving mede in stand houden, omschrijf jij als “handelaren in angst”, als stiekeme racisten, in een poging hen monddood te maken.’ De kwetsende uitspraken over moslims waren volgens De Winter noodzakelijk om een ‘veranderingsproces’ te bemoedigen. Ook was hij ervan overtuigd dat Nederlanders het onderscheid tussen het goede en het slechte voorhebben met de moslims konden blijven zien, zelfs in die dagen van angst. Een overtuiging die door sommige andere joden helaas niet wordt gepraktiseerd wanneer het om Israëlische politiek gaat. Het doet er dan niet meer toe of je bedoelingen antisemitisch zijn, de schijn alleen is al een teken van ‘onvervalste Jodenhaat’. Een lelijke schwalbe die eigenlijk bestraft zou moeten worden. En ik mag hopen dat de scheidsrechter er niet in trapt.    

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.