Hetero's laten we onszelf niet voor de gek houden, we doen geen fuck voor homorechten

Laten we eerlijk zijn, dit is vaak best een kutwereld. De afgelopen weken was er zo veel geweld in het nieuws dat de meeste journalisten met weemoed terugdachten aan die zomers vol komkommernieuws en verdwaalde hoaxwolven. Er zijn mensen die zich afsluiten voor het nieuws, om te voorkomen dat hun mensbeeld onherstelbare schade oploopt. Ik kan dat niet, in plaats daarvan ga ik elk jaar naar de Gay Pride Canal Parade in Amsterdam; het feest waar de liefde zo dik in de lucht hangt, dat je er nog net geen taartpunt van kunt snijden.

Niet ons feestje Okay, er mankeert van alles aan. Commerciële bedrijven drijven de gemarginaliseerde groepen wiens feest dit is en moet blijven uit de spotlight en hun eigen parade. Ook dreigen goedbedoelende hetero’s zoals ik de boel over te nemen. We vergeten nog weleens dat – hoewel het superfijn is dat we ook allemaal mogen komen – het niet ons feestje is. Dat ondervond ik vorig jaar aan den lijve toen een van mijn feestende bootgenoten opmerkte dat het van hem allemaal niet zo hoefde, dat getong van voorbijdrijvende mannen. Waarop ik stomverbaasd uitriep: “Wat doe je hier dan!?!”

Leuk feestje, jammer van de homo’s. Nee, die houding verdient zeker geen schoonheidsprijs, maar maakt wel weer eens pijnlijk duidelijk hoe clueless mensen zijn wat betreft de worstelingen van anderen met problemen waar ze zelf geen hinder van hebben. Zelfs de homogemeenschap blijkt ook maar gewoon uit mensen te bestaan, want ook daar komt seksisme, racisme en discriminatie van alles wat niet in een geprivilegieerd hokje past voor.

Orlando Maar toch kan ik niet wachten om morgen met al die gemankeerde, menselijke mensen feest te mogen vieren. Het voelt dit jaar zelfs een beetje als een plicht. Na de bloederige aanslag op feestende LGBTQI van kleur in Orlando, na het voor het tweede achtereenvolgende jaar verbieden van de Istanbul Pride en het hardhandig optreden van politie tegen jongeren die dat verbod negeerden, na het invoeren van wetten in zowel Rusland als verschillende Amerikaanse staten die discriminatie van ‘niet-traditionele’ geaardheden legaliseerden, na het meermaals verkrachten en uiteindelijk vermoorden van een Syrische homoseksuele vluchteling en, dichter bij huis, na het mishandelen van een lesbisch stel in het Groningse uitgaansleven.

Er zijn zo veel voorbeelden en er komen nog elke dag nieuwe bij. Daarom is het zo intens vermoeiend om elk jaar weer dat geneuzel over de uitbundigheid die conservatieve homo’s terug in de kast zou duwen, of dat NIMBY-gezeik over overlast te moeten lezen. Echt hou op met me. Je doet geen ene fuck voor de emancipatie van homo’s hier of in de rest van de wereld. Van arrogante kutopmerkingen maken over/tegen gelovigen of hysterisch ‘grenzen dicht’ gillen is nog nooit een leven beter geworden, dus hou op te doen alsof je daarmee de LGBTQI-gemeenschap een enorme dienst bewijst.

Hetero sapiens Bovendien is het enige dat er van ons, witte hetero’s, gevraagd wordt, om het een dag per jaar een paar uur even niet over ons te laten gaan. Dus ook niet over het recht van grachtengordelaars om binnen twee minuten bij de Albert Heijn te kunnen zijn vanaf hun voordeur. Niet over de zogenaamde overlast van te veel blije muziek en een verdwaalde glitter in je haar. Niet over de ontbrekende stappen in je seksuele ontwikkeling, die maken dat het zweet je uitbreekt als twee mannen openlijk verliefd of geil lopen te zijn. En al helemaal niet over het recht van hetero sapiens op een eigen dag of parade, want dat is hetzelfde als vragen waarom je buurvrouw met diabetes wel insuline krijgt en jij niet. Voor haar is het een kwestie van overleven, terwijl als jij die spuit afpakt en in je arm zet vrij snel duidelijk wordt dat het best raar en gevaarlijk is om zonder diabetes insuline te eisen.

Geloof me, daar wordt het echt niet minder gezellig van. Juist als je je als stille, doch welwillende buitenstaander opstelt is de Gay Pride het mooiste feest van het jaar. Horen, zien, zwijgen (zingen is toegestaan) en vooral voelen. Een dag in die kolkende mensenmassa vol uitbundige vrolijkheid, rebelse extravagantie, onbeschaamde geilheid, liefde, solidariteit, maar bovenal vrijheid, is genoeg om mijn geloof in de mensheid weer compleet uit te deuken.

Lees ook op Joop:  Op een feest zonder schaamte, schaam ik me de ogen uit mijn kop