Hoe Allahu Akbar in de achtbaan ons voor een keuze tussen barbarisme en beschaving stelt

Afgelopen week werd er door de KRO-NCRV een reportage uitgezonden van presentator Ajouad voor het programma Willem Wever. Daarin was te zien hoe hij doodsbang in de Python stapte omdat een kijker een vraag had gesteld over achtbanen. Als jongen met hoogtevrees riep Ajouad meerdere keren Allahu Akbar (God is de grootste). Tot zover weinig bijzonders. Tot de Telegraaf met een ‘artikel’ kwam waarin Allah Akbar als omstreden werd gebracht en dat er ‘zoveel jeugdige kijkers geconfronteerd werden met de controversiële kreet’.

Het is de omgekeerde wereld: vrijheid van geloof in het leven en de reflectie ervan bij de NPO is een groot goed maar volgens de Telegraaf valt de islam daar dus klaarblijkelijk buiten. Daarmee wordt vrij direct de oproep gedaan aan Nederland om moslims te wantrouwen. Want wie weet wat een moslim wel niet ‘echt’ bedoelt wanneer hij Allahu Akbar roept? De zaadjes voor twijfel blijven gestrooid worden tot het moment dat het zich definitief wortelt in de samenleving. Waar de Telegraph in het Verenigd Koninkrijk aan lezers de directe oproep deed om op de Conservatieven te stemmen paste de Telegraaf dezelfde techniek toe: ga voor vrijheid maar wantrouw islamitische uitlatingen.

Controversieel?

Aan de term Allahu Akbar is niets controversieels. Ik heb tot nu toe geen enkele gelovige meegemaakt die aangaf in een god te geloven maar dat een andere god toch groter, beter, barmhartiger of ‘echter’ was. Is dat niet de kern van geloven? Dat je gelooft dat er een Opperwezen is dat ‘in control’ is over je leven of jou mee heeft gegeven wat de kern van het bestaan is en dat je die trouw blijft? Volgens de Telegraaf (en vele twitteraars) komt het controversiële voort uit de term die terroristen bezigen wanneer ze weer een bus met burgers opblazen of journalisten in Syrië of Irak de keel doorsnijden of zelfs levend verbranden. Die mensen bezigen inderdaad dezelfde term: Allahu Akbar. Maar God/Allah heeft die mensen allang verlaten. Met een beperkte levensvisie en een geïndoctrineerde sadisme zijn die terroristen blijkbaar voorbijgegaan aan het begin van elke koranvers: ‘bismAllah el Rahman el Rahiem’: In naam van God, de Erbarmer, de Barmhartige. Ik moet de eerste moslim nog tegenkomen die verdedigt dat het doorsnijden van die kelen barmhartig is. Maar om het verhaal vanuit het Midden-Oosten te importeren zoals we jihadstrijders vanuit Nederland juist exporteren lijkt mij geen recht doen aan de context van het islamitische geloof tussen de dijken. Immers, de suggestie die de Telegraaf maar ook de vele gure twitteraars wekken is dat elke moslim een wolf in schaapskleding is. ‘Ze doen zich wel zo lief voor maar er komt een moment dat ze hun ware aard zullen laten zien.’ Datzelfde kreeg ik ook virtueel naar mijn hoofd geslingerd naar aanleiding van een tweet van mijn hand over de kwestie. Want hoe durf ik te zeggen dat Ajouad gewoon een schietgebed deed omdat hij hoogtevrees heeft wanneer met dezelfde woorden mensen worden afgeslacht? Ajouad kreeg nog ergere reacties op Facebook te verstouwen. Het lijkt gemeengoed te worden om mensen verantwoordelijk te houden voor de daden van anderen waar je niets mee te schaften hebt. Toch is dat wel wat we dag in en dag afvuren op islamitische Nederlanders. Je bent niet een van ons tenzij…

Feest en treurnis Allahu Akbar kan op vrijwel alle manieren van geluk, dankbaarheid of pijn worden beleefd. Bij de geboorte van een kind, het horen van het overlijden van een dierbare, het horen dat je kind geslaagd is voor de eindexamens of wanneer je dus doodsbang de achtbaan betreedt. Het is dus een vrijwel persoonlijke invulling die aan de woorden wordt gegeven. Net zoals Oh my God waarmee je zelfs Gordon bij RTL wordt doodgegooid. En ik hoor je al bijna denken: ja maar dat is anders Abdellah. Want dat is ontdaan van de religieuze lading. Maar dat is nu net de kern waarvoor de Telegraaf vlucht en de politiek zich angstvallig stilhoudt: mag een Nederlander ook moslim zijn, dat praktiseren en zelfs (en dat is niet in het geval van Ajouad) denkbeelden hebben die niet strafbaar zijn maar wel haaks staan op ‘onze’ opvattingen? De wet zegt dat die ruimte er is. Een groot gedeelte van de samenleving lijkt steeds harder en vaker te roepen dat die ruimte er niet is. En daardoor wordt een grote groep in Nederland in een hoek gedrukt totdat ze zich van hun geloof hebben ontdaan ‘want dan pas zijn ze een van ons’ en kunnen we een biertje drinken, lachen om hoe gek we al die tijd over elkaar dachten en vervolgens elkaar de hand schudden. 

Gelijkwaardig Nu Nederland zich door haatzaaiers laat gijzelen (de extremisten uit alle hoeken) is het belangrijk dat zij die dat niet doen op zoek gaan naar de medemenselijkheid. De een gaat voor de liberale/vrijzinnige benadering van de levensvragen en de ander zegt dat alles dat niet vanuit ‘zijn/haar God’ is goedgekeurd automatisch slecht is. Maar mag er nog ruimte zijn voor interpretatie voor de Nederlander of moeten we met zijn allen naar een uniformiteit waardoor we geen oprecht bange presentator meer zien die Allahu Akbar roept in een reportage van de NPO? Vrijheid is een ander gunnen wat wij zelf zeggen belangrijk te vinden in onze beschaving. Laten we dus niet doen wat we het Midden-Oosten verwijten: een barbaars onderscheid maken op basis van religieuze overtuiging.

Foto: screenshot Facebook/Twitter Ajouad