Hoe cool is Job Cohen?

Ik heb vele jaren rondgelopen in de wereld van de megasterren. Artiesten op toernee. Omdat dergelijke beroemdheden on the road voortdurend te maken krijgen met hysterische fans en overspannen impressario’s hebben zij een woord ontwikkeld dat erg belangrijk voor hen is.

Het woord is cool . 

Het komt er eigenlijk op neer dat deze reizende sterren proberen de nerveuze types onderweg zoveel mogelijk te vermijden; dat ze het liefst alleen zaken doen met mannen en vrouwen die ‘cool’ zijn, die niet zweterig heen en weer lopen te rennen, die begrip hebben voor het leven van een superster. Opdat hij/zij een zo goed mogelijke prestatie kan leveren in de arena.

Er zijn veel overeenkomsten tussen zo’n artiest en een politicus.

Beiden staan in de arena. De één geeft een concert, de ander voert een debat. Soms op het scherpst van de snede. Daarbij is het belangrijk dat je ‘cool’ bent. Uiterlijk onbewogen, maar ‘dressed to kill’.

Om kort te gaan: Jolande Sap is niet cool met haar stekker; Femke Halsema was dat wel. Zij kon in alle rust plaats nemen op het spreekgestoelte, en ik zag allerlei jongetjes in de Tweede Kamer hopen dat zij vooral niet aan de beurt zouden komen.

Emile Roemer is cool. De manier waarop hij na een eerste dag van Algemene Beschouwingen het slagveld overzag en constateerde dat het zo niet kon maakte indruk op iedereen.

Job Cohen is niet cool. Bij alles wat hij zegt kun je de vertwijfeling van zijn gezicht afscheppen. Het is niet toevallig dat een hyena als Wilders hem als slachtoffer uitkoos. Hij rook het angstzweet. Cohen was de gazelle met de manke poot op wie de hyena zich richt.

Weten we het nog, hoe superieur Cohen te gast kon zijn in De Wereld Draait Door, als burgemeester van Amsterdam? Job Cohen is namelijk een goeie gast. Een ware vader van een stad. Hij was ook een uitstekend premier geweest. Maar dat is dus niet de rol die Job Cohen kreeg toebedeeld. Hij moest de arena in, en daar loopt hij nog steeds geblinddoekt rond, op zoek naar allerlei antwoorden op vragen. Hij zal ze niet vinden, want daar gaat het niet om. Het gaat erom dat je blufpoker speelt. Dat niemand aan je kan zien dat je bang bent, dat je twijfelt, dat je vertwijfeld bent.

Job Cohen is niet cool. Het is geen pokerspeler. 

Dat is geen diskwalificatie. Nogmaals, hij was waarschijnlijk een uitstekende Vader des Vaderlands geweest. Maar in de arena van het politieke hanengevecht is geen plaats voor vaders. Wel voor acteurs, artiesten, spelers met een pokerface.

Zet ze maar eens naast elkaar: Femke, Emile, Hans Wiegel, Wim Kok… ze hadden toch allemaal iets van een tefal-laagje. En vergelijk ze maar eens met Agnes Kant, Stef Blok, Job Cohen… geen pokerface, de spanning is van het gezicht af te lezen, je voelt van mijlenver aankomen wat ze gaan zeggen – niet geschikt voor de politieke arena.

Job Cohen laat momenteel zijn secondanten de gloeiende kolen uit het vuur halen. Hij doet me denken aan een machthebber die niet doorheeft dat zijn tijd gekomen is, misschien wel omdat niemand het hem rechtstreeks durft te zeggen. Maar zijn partij heeft dringend iemand nodig die zich beter thuis voelt in de arena. Een straatvechter. Niet de aardige meneer die op een pleintje vol Marokkaantjes op hoge toon roept: “Jongens, blijft allen van mijn paraplu af,” niet wetend dat ze zijn portefeuille allang te pakken hebben…